Queen's Lady | Jenlisa

4

Yazım yanlışları varsa affoluna!

.
.
.

"Günahkar!"

"İsa korusun, daha ne görecekti bu gözler?"

"Zinhar görüşmeyeceksin o kadınla."

"Cezayı hak ediyorsun Jennie, yaptığın affedilemez."

Şuan ne mi oluyordu? Babam ve annem kendilerini kadı ilan etmiş sanki ben suçluymuşumcasına kendilerince yargılıyordular beni.

Rosalie bizi kontesle -gerçi hala kontes demeli miyim bilmiyorum- Fushi Irmağında bastıktan sonra yememiş içmemiş hemen haberi uçurmuştu.

Köşkte çıkan kargaşa ise hiç bitmeyecek gibiydi. Öyle ki neredeyse 2 saattir onların yakınmaları dinliyordum.

Artık gerçekten bunalmıştım.

Oturduğum koltuktan kalkıp sinirle bağırdım:

"Yeter artık! Sıkıldım sizden! Bir kere de beni düşünün ya, bir kere de benim ne istediğimi sorun!"

Haklıydım. Beni bir kere olsun dinlememişlerdi.

Söylediklerimle sinirden çenesi kasılan babam, sertçe kolumdan tutarak Beni merdivenlere sürükledi.

"Demek sıkıldın bizden ha?"

Ne olduğunu anlayamadığım için sesimi çıkarmadan olacakları seyrederken annem arkadan babama bağırıyordu.

"Görürsün sen kim kimi dinliyor kim kimi dinlemiyor!"

Sıktığı dişlerinin arasından kısık sesle fısıldamaya başladığında ürkmemiş değildim.

Çok sinirliydi.

Babamın tuttuğu bileğimin morarmaya başladığını hissederken acıdan sızlandım.

"Baba bırak kolumu."

Babam böyleydi işte. Sinirlenince tepesi atar, beni bir kere olsun dinlemezdi. Etrafı yakıp yutar sonrasında ise hiç bir şey olmamış gibi hayatına devam ederdi.

Az önceki tavrıma göre sakin çıkan sesime aldırış etmeden merdivenlerden sürükleyerek odamın içine doğru fırlattı bedenimi.

Afallayarak bir iki adım geriledim.

"Napıyorsun?"

Anlamayarak yüzüne baktım yine aynı sakinlikle. Sinirden yüzüm kızarmıştı büyük ihtimalle ama ona rağmen sakince konuşmaya özen gösteriyordum.

Odamın tahta kapısının kulpunu tutup kapıyı yüzüme kapattığında duyduğum kilit sesi zihnimde şimşekler çakmasına sebep oldu.

Beni odaya kilitliyordu?

Hayır, hayır, hayır.

"Baba, baba yapma yalvarırım! Özür dilerim lütfen yapma baba! Korkuyorum biliyorsun yapma kulun olayım!"

Hızla koşup kapıyı yumruklamaya başladım. Göz yaşlarım benden bağımsız yanağımdan süzülürken çaresizce bağırmaya devam ettim.

Aklıma tırmanan anılar göz yaşlarımı daha da arttırdı.

"Neden bu hale gelmiş?"

"Bir hafta boyunca yemek yemeyip sadece suyla beslenmiş, bayılmış."

Yine aç bırakacaktı. Yine bayılıp hekimin yanına gidene kadar burada zindan edecekti beni.

"Baba söz veriyorum görüşmeyeceğim o kadınla adını ağzıma bile almayacağım, özür dilerim, özür dilerim hatalıyım. Günahkarım. Çıkar beni buradan Baba köpeğin olayım aç kapıyı..."