His Umbrella Girl

Chapter Four

Girlfriend

"KASALANAN mo 'to e! Kung pinansin mo lang ako kanina! Hmp!" He looked at me dead-pan. Kasalanan nya talaga 'to. Kung hindi niya ako inignore, hindi ako maiinis at ibabato sa kaniya ang sapatos ko, hindi siya magagalit, hindi ako matatakot sa itsura niya, hindi ako tatakbo, at hindi rin ako bubunggo kay Ms. Ling. Mukha pa naman siyang dragon pag nagagalit. Ayan, detention tuloy kami pareho! 

Pagkatapos ko siyang tamaan sa ulo ng 4-inch black heels ko, dahan-dahan syang lumingon na masama ang tingin. Sa takot, nagmamadali akong tumalikod, patakbo na, kaya lang nasa likod ko pala si Ms. Ling. Hindi ko naman alam! Kaya nagkabanggaan kaming dalawa. 

"Dela Cruz! Real! To the detention office, now!" Nakita kong umuusok ang tenga ni Ms. Ling sa pagsigaw niya sa inis. Oh well, that's too exaggerated. Nakatatakot naman kasi talaga si Ms. Teal Ling. Bukod sa medyo weird bigkasin yung full name niya, she looks uptight. Like a Ms. Minchin type of taray, matandang dalaga din, at palaging nakakunot ang noo. 

"Ako na nga nasaktan, ako pa may kasalanan. Isang isa ka na lang talaga sa akin Dela Cruz, bingo ka na. " naririnig kong binubulong-bulong ni Nigel. Medyo bumalik yung pagkaguilty ko sa nangyari. Naalala kong magsosorry nga pala ako sa kaniya kanina. 

I breathe deeply. Hindi nakakalason ang paglunok ng pride. I looked at him, without knowing that he was already staring at me. Parang hindi lang pride ang nalunok ko, yung dila ko din ata. Bakit ba kasi siya nagkatitig sa akin? 

Nauna na siyang nagbawi ng tingin. Dun ko lang napansin na hindi na pala ako humihinga. Napabuga na lamang ako ng hangin. Bakit ba ako kinakabahan, e si Nigel lang naman sya, si Leanne ako.

"Nigel..." I started, as I fidget my fingers. He once again looked at me. 

"Hmmm?" he mumbled.

"Ano...Ah...Sorry. Sorry sa kanina, yung sa armchair, sa pagbato ko sayo nung shoes..." I lifted my gaze, sincerely offering him an apology. As our eyes locked, I noticed how beautiful they were. It's deep and full of emotions. It's too expressive. Nakakalunod ang mga mata ni Nigel. We continued staring at each other, and then he smiled; his dimples showed, and his eyes almost disappeared. 

In movies, they say that your heart would beat fast, and you'd feel butterflies in your stomach on moments like what is happening right now. But I did not feel that way. I'm not nervous nor agitated, I'm actually at peace, and the silence that surrounds us is calming. My heart beats normally, at the same time weirdly; I seem to hear it beat a similar pace as his. We've been seeing each other before this, and we had small interactions, yet I never had this connection with him. 

This feels like a story straight out of a novel. Sparks fly. With literal flying sparks and someone singing in the background. Parang nags-shoot lang kami ng music video. This detention is no longer a punishment. Rather, a start of something beautiful.

ANOTHER morning came. Just like a cycle, I did my routine. I did not have much sleep last night, thoughts kept me awake. He's a literal ghost from the past. His face bugged me. I kept thinking and rethinking about everything. It's so complicated. 

Kakababa ko pa lamang ng sasakayan nang makasabay ko sa pagpasok ang lalaking kamukha ni Nigel. Just like yesterday, he ignored me. It pains me to know that those eyes that once looked at me full of love, looks at me like I'm no one now, like I never mattered. Ngunit bago pa man tumulo ang mga luha ko ay pinunasan ko na ito. I still don't know anything yet, I still have a lot of unanswered questions. I shouldn't jump into different conclusions just yet.          

The morning classes turned out fine. It's already lunch time, pero heto, nasa room pa rin ako, nakatulala at patuloy na binabagabag ng mga isipin tungkol sa kaniya.

Eventually, I willed myself to get up from my seat and eat. Inipon ko ang mga gamit ko at lumabas ng room. Sa cafeteria na lamang ako kakain.

Pagpasok ko doon ay pumila na ako agad.

"Infairness talaga, ang gwapo nung lalaki sa room ni Miss Ran." rinig kong usapan ng mga estudyante na nakapila sa likod ko.

"Balita ko boyfriend niya daw yun." napaka hilig talaga sa chismis ng mga kabataan ngayon.

"Pero ang ganda nung mata 'no? Brown." wika ng isa.

"Tange! Hindi brown yun, hazel eyes. Yung parang sa foreigner! Brown tapos nagiging hazel pag nasinagan ng araw." sagot ng isa pa.

Natahimik ang mga bata nang dumaan bigla si Nigel. O kung sino man siya. Nagbulungan ang mga ito, habang dire-diretso naman ang lakad ni Nigel palabas ng cafeteria nang walang kahit sinong pinapansin.

"Omg!!! Siya yun di ba? Yung boyfriend ni Miss Ran?" kinikilig na sabi ng isang student.

Sa kalagitnaan ng ingay sa cafeteria, isang tunog lamang ang nangibabaw ng marinig kong may girlfriend si Nigel.

My heart, shaterring to pieces.