Kuzey yıldızının, güneşi batırmadan önce dillendirdiği son ninniyim.
Şafağı iki geçen gecelerde dolanır diline, dudaklarının kıyısında zerk eden hecelerim.
Ben, kuzey yıldızının dillendirdiği son ninniyim.
Son ninni.
Görüyorsun ya, dilimde dolanan hecelerin tümünde senin ismin saklı. İsmini bir araya getiren harflerden medet umuyorum. Ah, bilseler ne kadar şanslılar...
Seni kalbine giden damarların üstünden seviyorum, biraz kokusu sinmiş yastığımdan, biraz da zarif parmaklarının uçlarındaki umutlardan.
Saçların demişken; özlüyorum onları çoğu zaman. Demiştin ya bana bir gün; 'Ben öldüğümde saçlarımı sıfıra vur..." O günden beri elim makas tutmasın diye parmaklarımı sökmek istiyorum. Bir keresinde, sen çok çok güzel göründüğün bir keresinde, makası atıyorum saçlarına ama parmaklarımı kesmenin saçlarını kesmekten daha kolay olduğunu fark ediyorum.
Ben de parmaklarımı kesiyorum.
Senin için baştan ikinci parmağım ve sondan üçüncü parmağımı paramparça yapıyorum.
Ve sen üzülmüyorsun.
Beni ne kadar üzdüğünü fark ediyorum o an... Ve biliyorum ki, insanlar birbirini üzdüğünde cehennemde yanarmış. İşte sen cehennemde yanma diye gecenin üçünde yorganları tekmeliyorum. "Aslında o kadar canım yanmadı." diyorum Tanrı'ya.
Hah! Şu işe bak...
Yalan söylüyorum.
Elimde değil ama, çok korkuyorum yanacaksın diye. Aklım çıkıyor.
Bir daha bak ki şu işe, bir sen çıkmıyorsun akıl ismi verdikleri şu organdan. Organlarımı söküp avucuna bıraksam, gülümseyeceksin gibi hissediyorum. Bu yüzden öldüğümde organlarımı avuçlarına bağışlamalarını isteyeceğim onlardan.
