Bazen öyle garip hissediyorum ki hayret ediyorum kendime. İnsan oluşuma. Duygularıma.
Huzurluyum.
Ne garip bir hismiş.
Ne savunmasız bırakıyormuş ama aynı zamanda ne güçlü kılıyormuş seni bu his.
Kelimelerin gücüne inanıyorum.
Hoş geldin istanbul. Çok şey götür benden ama beni bana bırak olur mu.
Çok şey ver bana , değiştir beni ama vazgeçirme beni nefes alma istediğimden olur mu?
'Bir gün kendimi bir köprüden atıcam.'
Gerçekleşmesin olur mu. Sandalyenin üzerinde boynuma bağladığım ip değil , bütün köprülerin kanatlarım olsun.
Verdiğin huzuru alma benden olur mu.
Teslim oluyorum sana istanbul.
İpleri eline veriyorum.
Ya sonum ya da ait olduğum ol.
