Sabah salak alarmım sayesinde kalkmıştım. Annem, dün akşam yarın erken kalkmamı ve bana bir sürprizi olduğunu söyledi.
Hayır anlamıyorum. Acun musun sen, Niye dün söylemedin mübarek? Üstümü giyinip aşağı kata indim, masaya annemin karşısına oturdum.
Annem, gazete okuyordu. Anne vizyonsuz musun aq ne gazetesi. Geldiğimi fark etmesi için yalandan öksürme taklidi yapacaktım.
Fakat yalandan öksürüyim derken tükürüğümü boğazıma kaçırdığım için geberiyordum. Annem bana 'noluyor bu mala' bakışı attı, ve sanki kızı bir saniye önce ölmüyormuş gibi konuşmaya başladı.
"Kızım sana bir haberim var." Diyerek nefes verdi. Ayol yeto söyle artık. Tabi öyle demedim, kafamı aşağı yukarı salladım.
"Biliyorsun Besimesu... Babanı kaybedeli çok oluyor. Ben bu süreçte kendimi çok yalnız hissediyordum." Ben neyim acaba tahta falan mı? Dağ gibi, 1.59, 17 yıllık kızı olan beni saymadı kadın.
"Kendime yeni sevgili yaptım ve evleniyorum onla. O yüzden bugün onların evine taşınacağız." nE? Annem benden hızlı çıktı la.
"Anneciğim sence de beni evleneceğin adamla çok erken tanıştırmadın mı ya?" Tatlılığımı kullanarak gülümsedim. "Dalga geçme lan benle. Terliği ağzının ortasına yapıştırırım. " Annemin tehdidine karşılık ellerimi sanki teslim olmuşum gibi kaldırdım.
Kahvaltı falan yaptık ve ben eşyalarımı hazırladım. Arabaya binip evin önünde indik. Oha ev aşırı mükemmeldi, ağzım açık evi izliyordum. Sonra sanki ilk defa ev görmüş beslemeler gibi davranmayayım diye ağzımı kapadım. (İlk defa gördü gariban)
Kırklı yaşlarının başında olduğunu düşündüğüm -büyük ihtimalle annemin evleneceği adam- birisi kapıya çıktı ve bize yaklaştı. Annemle beni sıcak bir şekilde karşıladı, sarıldı.
Sonra evin kapısı bir daha açıldı ve benim yaşlarımda bir çocuk çıktı.
Oha, oha. O ne öyle? Afet mübarek, ben böyle bir yakışıklı görmemişim diye düşündüm içimden. Aşırı karizmatik bakıyordu, düştüm. Kaldırmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
