Alacakaranlık...

Abim?...

Tekrardan selamlar, bu bölüm Alaca'nın ağzından okuyacağınız güzel bir bölüm olacak... Olaylar tam olarak burada gelişmiyor ama ikinci bölümde çok şey olacağını düşünüyorum... şimdilik sizi hikayemle başbaşa bırakıyorum...

Şarkılarımız
manga-cevapsız sorular,
Seksendört-kendime yalan söyledim...

Bugün son kez okuluma gittim, bir ruh gibi. Mezuniyetimi kutladım. Sevinçle, gülücüklerle, kahkahalarla. Üzerimdekine baktım, kafamdakine baktım. Arkadaşlara ayak uydurdum, onları ne yaparsa ben de onu yaptım. Bazen gözümden yaş aktı mutluluktan, onlara göre mutluluktan. Etrafıma bakındım, tek tek anılarım geçti gözümün önünden. Üniversite yıllarım geçti. Dışlanmalar, iftiralar, sorunlar... hepsi geçti o küçücük sürede gözümün önünden ama bunun yanında onları gördüm, o iki arkadaşımı. Eğer o mezuniyete gittiysem sadece onlar içindi. Artık onları da göremeyecektim, onlar da gidiyordu buradan.

          En sonunda yalnız kaldığımda şöyle bir bakındım. En başından beri aradığım o gözleri bulamadım. Bu günümde yanımda olmasını istediğim o iki çift gözü göremedim. Çok aradım her bir yerde ama göremedim, bir kere bile. Birisini görmek zaten imkansızdı, o artık yoktu ama abim o neden gelmemişti? O anlardı gelseydi, gülücüklerimin sahte olduğunu, sevinçli değil tam tersine parçalanmış olduğumu... Bir tek o anlardı. Neredeydi? En çok ihtiyacım olan o anlardan birinde, neredeydi benim abim?

       Bazen kendime çok sinirleniyordum, çok iyi bir oyuncu olduğum için. Gün boyu arkadaşlarım hayır yabancılar tarafından oynatılan bir kukla gibi dolaştım etrafta. Sonunda akşam arabama kadar getirip veda ettiler. Arkamı döndüm,