[ UNICODE]
------
အဝတ်စားလဲခန်းကနေ ထွက်လာတဲ့
ပုံရိပ်သေးသေးလေး ။
ဖြတ်ခနဲတွေ့လိုက်တဲ့ နောက်ကျောတစ်ခု
ဆိုပေမဲ့ အြမဲတမ်းလိုလို ကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့
ကျောပြင်မို့ထင်ပါတယ်
ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ ဟန်ဘင်း
အသေချာမှတ်မိသည် ။
အချိန်တွေအကြာကြီးနေမှ
မထင်မှတ်တဲ့သူနဲ့ မထင်မှတ်ပဲ
ပြန်တွေ့ရတာက ဝမ်းသာစရာလား အလကားသက်သက်လေပဲလား
သေချာတာကတော့ ဆော့မက်သရူးကို
နှုတ်ဆက်ဖို့ရာ ဝန်လေးနေခဲ့သည်ပင် ။
ဝန်ထမ်းတွေအတွက် သီးသန့်
လုပ်ပေးထားတဲ့ထွက်ပေါက်ကနေ
မသွားပဲ တမင်တကာ ရှေ့ပေါက်ကနေ
ထွက်လာတာကကောင်တာမှာရှိနေသော
တစ်စုံတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ချင်လို့သာ
ထိုသူရှိတဲ့နေရာနဲ့ နီးလာလေလေ
ဟန်ဘင်းခြေလှမ်းတွေက တွန့်ဆုတ်လာလေ
နှုတ်ဆက်ဖို့ထွက်လာခဲ့တာမှန်ပေမဲ့
သွားနှုတ်ဆက်လိုက်ရမလား ဆိုတဲ့
အတွေးက ဝဲလည်နေသည်
ဒါမှမဟုတ်
မသိချင်ယောင်ပဲဆောင်လို်က်ရမလား
တိုက်ဆိုင်လိုက်တာကွာလို့ပဲ
အံသြကြောင်းပြရမှာလား
တကယ်လည်း တိုက်ဆိုင်တာပါ
မက်သရူး ဒီဟိုတယ်မှာအလုပ်လုပ်နေတယ်ဆိုတာ ဟန်ဘင်းသိထားတာလည်း မကြာသေး ။
' ဟန်ဘင်း လာလေ
ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ '
toilet သွားရာက ပြန်ရောက်လာတဲ့
ဂျုံဝူးဟျောင်းကို ခဏလေးဆိုသော
သဘောနဲ့ အသံထွက်ရုံလေး လှမ်းပြောကာ
လူကတော့ ဧည့်ကြိုကောင်တာဘက်ကို
ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လာခဲ့သည် ။
အိုခေ ဟန်ဘင်း
ဘာမှ တွေဝေစရာမလိုဘူး
သူငယ်ချင်းဟောင်းကိုတွေ့လို့
ဝင်နှုတ်ဆက်ရုံပဲ
'အမ်..မတွေ့ရတာကြာပြီးနော် မက်သရူး '
ဆော့မက်သရူးက မျက်လုံးလှန်ကြည့်တယ်
သူ့ကိုမြင်တာ နည်းနည်းလေးတောင်
အံ့သြသွားတဲ့ပုံမပေါ် ။
YOU ARE READING
U
Fanfiction_Loving is easy when everything's perfect ︎♡︎ I don't want nobody else But I want U :SungHanbin // SeokMatthew
