''... Gözyaşlarımın kağıdın üzerine düşüp benden daha fazla zarar vereceğini tahmin edemezdim. Artık daha fazla kağıt ziyan edemem. Zaten ziyan ettiğim her şey bahanelerimin arkasına saklı. Aslında bahane gibi görünse de kendimi ifade edemeyişimden kaynaklı. Duyguları ifade etmek ve kendini ifade etmek her ne kadar bağlantılı görünse de çok farklıdırlar. Kendimi hiçbir zaman sağlıklı ve yeterli bulamayacağım.''
Cümlelerimin bitişi ile beraber enerjim de bitmişti. Artık ağlayamıyordum. Cümlelerimin her biri boğazıma bir taş gibi oturmuştu. Masamın başından kalktım ve pencereyi açtım. Mektubumu bitirdim sanıyorken ismimi yazmamışım. Nasıl ve neyden cesaret alarak oraya geri dönüp devam edebileceğim? Erteleyemem çünkü zamanım daraldı. Keşke zaman bu kadar değerli olmasaydı. Sürekli mızmızlanıp bahanelerimin arkasına sığınmaktan da sıkıldım. Kendimi cezalandırmak için mektuba o satırları kabullenerek yazdım. Bana yazacağı mektubundan pek bir beklentim yoktu. Hatta bahsettiğim konuyu dikkate alıp cevap verme tenezzülünde bile bulunur muydu bundan çok şüpheliyim. Tek ortak noktası hiçbir beklentimin olmayışı ve umutsuzluk içinde oluşumdu. Hiçbir ihtiyacımın ve isteğimin önemi de kalmadı. Çünkü her birinin arkasındaki sebepler bahanelere dayalıydı. Hatta bu bile... Peki nasıl ve hangi düşüncelerle yaşayacaktım? Yıllardır cevap için çabalasam da hiçbir cevap bulamadım. Tabi bu da bir başlangıç ve içimde birikmelere yol açtı. Bazen düşüncelerimin beni ele geçirmeye çalıştığını düşünerek yer yer şizofreni olmaya başladığımı düşünüyorum. Eminim doktora söylesem beni normal bulup fazla kafaya taktığımı söylerdi. Etrafa ilgisiz gibi görünsem de normalde öyle olmadığım aşikardı. Anlık etrafa bakarak herkesin dikkat ettiğine ve gördüğüne değil daha az insanı çeken farklı yerlere odaklanırım. Bazen beni kendine çekip etrafımdakilere gördüğüm şeyi işaret edip bahsederim. Bazen de önemini yitirmemesi için kendime saklarım. Çünkü ne de olsa ne dediğimi veya neyden bahsettiğimi anlamayacak veya anlamayacaklardı. Masama geri döndüm. İsmimi yazdım. İmzaya gelince rastgele bir imza attım çünkü mektubumu o kadar da güzel bulmadım. Hava güzeldi ama pencereyi kapatmak zorundaydım. Kapattım ve buluşma saatimin yaklaştığını hissederek(ki doğru hissetmişim) dışarı çıktım. Zaten hazırdım üstümdeki her şey ütülü ve düzenliydi. Özenli biri olmama rağmen mektubumun kötü olması hayal kırıklığıydı.
YOU ARE READING
Gökyüzünden Işıklar
RandomGökyüzünden ilham alarak ayrı kalmadığı ışıklar. Neden mektup yazmaya başladığını bilmez. En iyi bildiği şey umutsuzluğun bir rüzgar gibi gelip geçtiğidir. Bazen aceleci tavırlarından dolayı ne kadar süreceğini bilemez.
