"အစ်"
"ဂျွန် အဆင်ပြေရဲ့လား"
ခေါင်းညိမ့်ပြပေမဲ့ တအစ်အစ်ထိုးနေတုန်းမို့ ဆော့ဂျင် ရေပြေးခက်ကာ တိုက်လိုက်သည်။ မနက်စာဝိုင်းမှာ လူသုံးယောက်!
"အဖေက ကိုကို့ကို သတိရတယ်တဲ့"
"ငါတော့ မရဘူး"
"မေးလို့လား ဟိုက ပြောခိုင်းတာပဲပြောပြတာကို အားး ချီးပဲ"
"စားသောက်နေတယ်လေ ကူး "
အော်ခံရတော့ဂျောင်ကု ဒေါသထွက်စွာ သူ့ရှေ့က လောရှည်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်တာမို့ ဆော့ဂျင် က မျက်လုံးကို တောင်ကြည့်မြှောက်ကြည့်။ သူ့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းက လိုတာထက်ပိုထော်ပြီး ပေါက်ကာ နီရဲနေသည်။ ခါးကလည်း ပါလာစတာကပ်ထားကာ ထော့နဲ့နဲ့လမ်းလျှောက်ရသည်။
*ငါတောင်တစ်မနက်ထဲနဲ့ဒီလောက်ဖြစ်နေတာ ကိုကိုသာဆို အီး*
ဂျောင်ကုကျက်သီးဖြန်းခနဲ!!
"ဆော့ဂျင် ဒါငါ့ညီ Jeon Jungkookတဲ့ ငါတို့က အမွှာတွေ"
"အွန်း မင်္ဂလာပါ"
*မင်္ဂလာမရှိဘူး*
စိုက်သာကြည့်ပေးပြီး "ဟုတ်"
"ငါ့မိဘတွေက ကွာရှင်းထားတာ မင်းသိမှာပေါ့ ငါ့ညီက လာလည်တာ တစ်လနှစ်လပေါ့ ပြီးရင်ပြန်မှာ ဂရုစိုက်ပေးလိုက် အတန်းချိန်နီးပြီး ကိုကိုသွားမယ် ကူး "
"ရွှက်"
ဆော့ဂျင် ပါးပြင်ကို နစ်ဝင်အောင်နမ်းသွားတဲ့ ဂျွန် ကို ပြန်တောင်ပြုံးမပြနိုင်တော့။ သူတစ်ညလုံးမအိပ်ရသေးဘူး။ မူးဝေပြီး တံခါးပိတ်သံကြားမှာ ရေညှိဟင်းရည်ပြေးသောက်ရသည်။ ဂျွန် က ညက ကိတ်မုန့်တွေ လွှင်ပစ်လိုက်သည်တဲ့။ မုန့်ကိုတော့ ရှေ့က ကောင်လေး စားပြစ်လိုက်သည်။ တစ်နှစ်ပြည့်ကို တောင်းပန်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားသည်။ သူ ဂျွန့် ကို တစ်ညလုံးကြည့်နေခဲ့တာ။ နောက်ဆုံး မသိချင်ယောင်ဆောင်ဖို့ပဲဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အဆိုးလေးကိုချစ်နေရတော့လဲ ကိုယ့်ကြောင့်စိတ်မဆင်းရဲစေချင်ဘူးလေ။ သူပျော်မဲ့အရာတွေကိုယ်မတားပါဘူး။
