Yine kendimi anlatmak istedim buna ihtiyacım var. Kendimi günden güne tükeniyor gibi hissediyorum. Yaşanılan pek çok şeyin geçmesi gerekirken sanki katlanıp artıyor. Çok saçma gelecek ama bazen hayatı yaşamaya değer görmüyorum yani ölmeyi bazen çözüm olarak görüyorum. Sonra korkuyorum kendimden. Yapabileceklerimden. Arabaya biniyorum ve diyorum ki bir anda araba çarpsa altında kalsam ne olabilir ki. Tek başıma hissediyorum yapayalnız. Bir yanım çok güçlü sevgilim sayesinde. Onun sayesinde ayakta hissediyorum. Ama aile kısmım bomboş ve eskisi gibi hissetmiyorum. Ben evine çok düşkün biriyken nasıl buradan kopmaya gün sayar oldum anlayamıyorum bu his berbat. 16lık ergenler gibi evden gitmeyi düşünüyorum. Keşke bunun sebebi beni anlamayan ebeveynlerim olsaydı. Ama beni önemseyen anlamayan bile kimse kalmadı. Yok gibiyim. Hayalet gibi hissediyorum. Bunları yazarken ağlıyorum çünkü ağlanacak bir haldeyim. Babam evlenmeyi düşünüyor ben ise bunlara hazır değilim. Kimse bana destek değil herkes kendi köşesine çekilmiş ve olacakları bekliyor ve beni yönlendirmeye çalışıyorlar. Şunu yap Gamze bunu yap Gamze ama kimse bunu yaparken yanımda durmuyor. Herkes her şeyi biliyor kimse bir şey söylemiyor. Kalbim parçalanıyor bıçak sokup deşiyorlar sanki. Ben hiç böyle sorunlar yaşamazdım ama artık bok gibiyim ve enkazım. Evden çıkıp gittim ben . Ben gittim ya hüngür hüngür ağlayarak ailemden bile olmayan bi adama sarılıp ağladım çünkü akrabalarımdan kimse bana destek değildi ben tektim. O an anladım ki sevgilim benim ailem. Anneannemin bugün ne yaptığını anlatmak istiyorum çünkü çok sinirliyim. Bugün anneannem beni aradı kahvaltıya çağırdı bizi ben tamam dedim. İlla babana da sor diye çabaladı normalde ben gidelim dediğimde onlar gelir zaten ama ekstra bir çaba sezdim neyse bir şey demedim. Babama söyledim ve bana gelmeyeceğini söyledi bir yere gidecekmiş vs. Anneanneme bunu söylediğimde bana ''evet aydına gidecekmiş '' dedi. Bizi kardeşimle kahvaltıya yalnız kalmayalım diye çağırmış. yani ben neresinden tutacağımı şaşırdım. Madem biliyordun bana neden söylemedin o zaman illa bana da söyletiyorsun. Bir de '' sen nerden biliyosun '' dediğimde baban söyledi diyo. ''Bi de sen sor ne yapacakmış '' demez mi yemin ederim dellendim . Ne demek sen sor ya kendi bir şey diyemediği için benim de çok sinirlendiğim için resmen beni kullanmaya kalktı. Sen desene o zaman benim kızım öleli daha yeni 1 yıl oldu sen ne yüzle evlilik düşünüyorsun diye. Kimse konuşamıyor tek ben konuşuyorum ve sürekli stresten hasta oluyorum yeter artık. Önce sindirim sistemimde sorun çıktı geçen hafta göğsümde nodül tanısı koyuldu. Annem öldü ona bu kadar yüklendiniz şimdi sıra bana mı geldi. Uzak durun benden benim kendi derdim bana yetiyor. Ben daha kaybıma alışamadım bide sizin stresinizle uğraşamam ya uzak durun benden. Acı çekiyorum ve sonucunda bana bir şey olmasından çok korkuyorum. Daha 20 yaşında bir kızım ben benim hayatımda uğraşmam gereken şeyler bunlar değil ya bunlar olmamalı. Benim hayatımı düşünmem gerek mesleğimi düşünmem gerek ben nelerle uğraşıyorum Allah'ım bana yardım et çok çaresiz hissediyorum lütfen bana yardım et.
