ကျွန်တော်နဲ့သူနာပြုမလေး

အပိုင်း-၁

လေယာဉ်ပျံပေါက ဆင်းဆင်းချင်း ပေါင်းအိုးထဲရောက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရတယ်။အင်း ဒီမယ်ဘယ်လောက်ကြာဦးမယ်မသိဆိုပြီးကျွန်တော်စိတ် အတော် ညစ်သွားတယ်။ရောက်လာရတဲ့ အကြောင်း အရင်းက ကျွန်တော် အဖိုးရဲ့ ညီ အငယ်ဆုံး ကျွန်တော် ဘကြီးနှလုံးရောဂါနဲ့ ဆေးရုံတက်နေရလို့ဗျ။ သူမာမိန်းမရှိပေမဲ့ နှစ်ယောက်လုံးက သားသမီးမထွန်းကားတော့ ကျွန်တော်ရောက်လာခဲ့ရတာပေါ့။ ငယ်စဉ်ကလည်း သူတို့လက်ထဲကြီးပျင်းလာရတော့ ဇာတိမြေကိုခဏအလည် အပတ်သွားသလိုပါပဲဆိုပြီး ထွတ်လာခဲ့ ရတာပါပဲ။ မန္တလေးရောက်ရောက် ချင်း အသိ ကဗျာဆရာတစ်ယောက်ကဂျစ်ကား‌ နဲ့လာကြိုတယ် အဲ့ကောင်က ငယ်ပေါင်း သူကို အကူအညီတောင်းပြီး ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် ကို အရင်လိုက်ပို့ ခိုင်းရတယ် ။ကျွန်တော်ဆံပင်ကလည်း ကျောလည်ရောက်နေပြီလေ။ ကျွန်တော် ဘာလို့ဆံပင်ရှည်ထားလဲဆိုရင် ခင်ဗျားတို့ရယ်ချင်သွားလိမ့်မယ်ဗျ Rockerကြီးတွေအားကျလို့တော့မဟုတ်ဘူး။ရည်စားက ပြစ်ပြေးသွားတုံးကစ ဆံပင်ရှည်ထားတာလေ မတော်လို့များ ကျွန်တော်ဆီပြန်လာခဲ့ရင် "မမရယ်ကျွန်တော် အလွမ်းတွေက ဒီဆံပင်လောက်တောင်ရှည်နေပါပြီး ဘာညာဆိုပြီးချွဲမလို့ အခုတော့ သူလည်းတနယ်တကြေးမှာ မဂ်လာဆောင်သွားပြီးလို့ ကလေးတစ်ယောက်ရနေမှပဲ စိတ်လျော့လိုက်ရတာပေါ့ ဒုတိယအချက်အနေနဲ ကျွန်တာ် အဖိုးက အလံနီလက်ဟောင်းဆိုတော့ ကျွန်တော် ဆံပင်ရှည်နဲ့ပုံမြင်ပြီး သူမြေးက ခေတ်စနစ်ဆိုး‌လက်အောက်ရောက်သွားရှာပြီး ဆိုတဲ့ လက်ဝဲအယူအဆတွေနဲ့ လျောသွားနိုင်တယ်။

ဆံပင်ကိုတော့ တအားမတိုပဲ ဂုတ်ဝဲလောက်ညှပ်ချလိုက်မှပဲ လူက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဖြစ်သွားတယ်။ အိုကေ ဒီလောက်ဆိုရပြီး။ ဘကြီးပေးတဲ့ အိမ်လိပ်စာ အတိုင်း လိုက်ရှာတော့ မြို့နဲ့မနီးမဝေးမာ ရှိတဲ့ ရပ်ကွပ်ထဲက ခြံဝင်းကျယ်ကျယ် တစ်ခုကိုရောက်သွားတယ်။ပျဉ်ထောင် သွပ်မိုးနဲ့ ရေနံဝနေတဲ့ ရှေးအိမ်ကြီး တစ်ခုပဲ‌ဗျ ခြံဝန်းကလည်း အရိပ်‌ခပ်ကောင်းကောင်းရယ်။ ဘေးဘီကြည့်တော့ လူသူလေးပါး ကင်းမဲ့တိတ်ဆိတ်လို့ ၊ဒါနဲ့ဆင်ဝင်အောက်မာ ကျွန်တော် သူငယ်ချင်း က ကားရပ်ပြီး သော့ခပ်ထားတဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်အောက် ကလှေခါးခုံမှာ နှစ်ယောက်သား ခပ်တည်တည်ထိုင်ပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုပြီး တိုင်ပင်နေတာပေါ့။ ကဗျာဆရာက" ဟယောင် မင့် ဘယ်သူမှ မလာရင် ငါ့အိမ်သာ လာ အိပ်‌လှည့်ကွာလို့ ပြောနေတာကို လိုက်သင့်မလိုက်သင့် စဉ်းစားနေ ချိန်"
"ကိုထွန်း ဆိုတာ လားရှင့် "
ဆိုတဲ့ အသံလွင်လွင်လေး ကြားတော့ မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။
အသက် ၂၅ ဝန်းကျင် မိန်းကလေးတစ်ယောက် အိမ်သော့တွဲတွေ ကိုင်ပြီး ကျွန်တော်တို့ ရှေ့လာရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အသားညိုညို အရပ် မြင့်မြင့် နေပူဒဏ်ခံနိုင်အောင် အင်္ကျီ လက်ရှည် အပေါ်က ဝတ်ထားတာတောင်
ရွှေရင်စုံက မို့မောက်နေတာ အသိအသာ ဖြစ်နေတယ်။ မောက်လေးကို ကြိုး အဖြူတပ်ပြီး စည်းထားတာ တွေ့ လိုက်ရတယ် ။ကျွန်တော်လည်းခေါင်းကနေ ခြေဖျား အဆုံး အကဲခပ်ပြီး၊ချောင်းတစ်ချက်ဟန့် ကာ
"အဟမ်း ဟုတ် ကျွန်တော် ပါ ကိုထွန်းဆိုတာ ဘွားလေးမေ ဘယ်သွားလဲမသိဘူးဗျ ဆေးရုံးမာလား "(ဘွားလေးမေဆိုတာ ကျွန်‌ တော့ဘကြီး မိန်းမ)
"ကျွန်မက ဟိုဘက်ခြံကပါ အရီးမေက ကိုထွန်းလာရင် အိမ်သော့ဖွင့်ပေးဖို့ ကျွန်မ ကိုမှာထားလို့ပါ ဆေးရုံကိုညမှ လိုက်လာခဲ့ပါ လို့မှာထားပါတယ်"
" အာ ဟုတ်ကဲ့ဗျ" အဲ့ အမျိုးသမီးသော့ဖွင့်ပေးနေတုံး သူငယ်ချင်း ကဗျာဆရာက ဟေ့ရောင့် ငါပွဲရုံမာ အလုပ်တွေကြ နေလောက်ပြီး ငါ ပြန်တော့မယ်ဆိုပြီး ကားပေါ်တက်က ကျွန်တော်ကို မျက်စိတစ်ဖတ်မှိတ်ပြတယ် ဟို အမျိုးသမီးကို မျက်စ ပြစ်ပြတယ် ရုပ်က မချိုမချဉ်နဲ့၊ ကျွန်တော်လည်း အဝတ်ထုပ်ကို လှမ်းယူရင် ပါးစပ်ကနေ အသံမကြားရအောင် ‌ဆဲလိုက်မိသေးတယ်။ပြီးမှ အိမ်ထဲဝင်လာတော့။
"နောက်ဖေးက ရေတွင်းမှာ ရေ အရင်ချိုးလိုက်ပါ ကျွန်မထမင်းပွဲ ပြင်ထားပါ့မယ်"ဆိုပြီး ဟိုအမျိုးသမီးက ကျွန်တော်ကို မကြည့် ပဲ ပြောတယ်။ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ဗျာဘယ်လို့ဟာလဲမသိ ဘွားမေနဲ့ ဘာတော်လဲ မသိဘူး။
ကျွန်တော်လည်းနောက်ဖေးမာ ရေအေးအေးလေးချိုးပြီးတော့ အိမ်ဘက်ကို ပြန်လာခဲ့တယ် ။ ကျွန်တော်အတွတ် နေရာချပေးထားတဲ့ အခန်းလေးမာ အဝတ်အစားလဲပြီး ထွတ်လာတော့ ဟို အမျိုးသမီးက ထမင်းပွဲ ပြင်ပြီးသွားပြီး၊ ဆောင်းထားတဲ့ ခမောက်ကို ချွတ်ထားတော့ မျက်နှာကိုသေချာမြင်ရတယ် မျက်နှာကြောသာ မတင်းရင် တောတော ချောတဲ့ မိန်းမလို့ပြောလို့ရတယ်ဗျ၊ စောနက ကျွန်တော်ဘက် ကျောပေးထားတုံး က သူဝတ်ထားတဲ့ ထမိန် ဝါနုလေးအောက်က တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက ကြည့်ရတာ မျက်စိအေးလိုက်တာ။ ရုတ်တရက် ကျွန်တော်ဘက်ဖက်ခနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သတိလက်လွတ်ငေးနေတာ လူမိသလိုဖြစ်သွားတယ် သူလည်း ရှက်သွားတာပေါ့ သူစိမ်းယောက်ျားလေး က ကိုယ့်ဖင်ကို မျက်စိဇိမ်ခံနေတာတွေ့လိုက်ရတာကိုး။ ကျွန်‌ေ‌တာ်လည်း ရှက်ပြေ စားပွဲမာ ဝင်ထိုင်ပြီး ခူးခပ်စားလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော် စားပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမာ ဆေးလိပ်သောက်နေတုံး သူမက ထမင်း ပန်းကန်းတွေကို သိမ်ဆည်းနေတယ်။ ခဏနေတော့ သူထွတ်လာပြီး ထုံစံအတိုင်း မျက်နာကို မကြည့်ပဲ "ကိုထွန်းတစ်ရေးလောက် အိပ်ရင်အိပ်ထားပါ ညဘက်ကြဆေးရုံစောင့်ရမာ ကျွန်မ ဟိုဘက်အိမ်မာ ရှိနေမာပါ လိုအပ်တာရှိရင် လှမ်းခေါ်ပါလို့ ခပ်တည်တည် ပြောပြပြီး ထွတ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူထွတ်သွားပြီး ဧည့်ခန်းက ဆက်တီခုံရှည်ပေါ်မှာပဲ လှဲ အိပ်နေမိတယ်။
အိပ်ယာနိုးလာတော့ ပူစပ်စပ်ကြီးဗျာ ချွေးတွေရွဲလို့ အာခေါင်ခြောက်လို့ ရေလေးသောက် ပြီးခနမှိန်းနေမိတယ် ချွေးတိတ်သွားတော့ ရေချိုးမယ်ဆိုပြီး ဆပ်ပြာခွတ်တွေသွားယူပြီး နောက်ဖေး ကို ထွတ်လာလိုက်တယ်။ကျွန်တော်လည်း ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ့် သတိမထားမိဘူး ရေတွင်းဘေးရောက်ခါမှ လူတစ်ယောက်ရှိမှန်းသိလိုက်ရတယ်။ဟို အမျိုးသမီးရေချိူးနေတာဗျ ဒုက္ခပဲ ပြန်လှည့်သွားရင်လည်း မကောင်းဘူး ၊သူစိမ်း အမျိုးသမီးနဲ့ ရေအတူချိုး ရမာလည်း စိတ်ကြပ်စရာပဲ ။မတက်နိုင်ဘူးဗျာ။
"ရေချိုးနေတာလား အမ"လို့ပြောရင်း ပြုံးပြတယ် သူကတော့ ခေါင်းညိမ့်ယုံပဲ ။တော်တော် သောက်ကြောတင်းတဲ့ မိန်းမဗျ၊ ကျွန်တော်လည်း ပါလာတဲ့ ဆပ်ပြာခွတ်တွေကို ရေတွင်းဘေးက အုတ်ခုံလေးမာ ချရင် အဲ့အမျိုးသမီးကိုသေချာကြည့်မိတယ်။ သူက ရေပုံးလေးနဲ့ တွင်း ရေငင်ပြီး လောင်းချိုးတဲ့ ပုံပဲ။ သူရေငင်တာ ဘေးတိုက်မြင်ရတော့ ကိုယ်လုံးကရေတွေစိုနေတော့ ကောက်ကြောင်းတွေ သေချာ မြင်ရတဲ့ အပြင် ရေငင်နေတဲ့ လှုပ်ရှားမူကြောင့် သူရေစို အဝတ်အောက် က နို့နှစ်လုံး လှုပ်နေတာ ပါမြင်နေရတာဗျ။ခြေဖျားထောက်ထားတော့ တင်ပါးလေးတွေကတင်းရင်းလို့....
(နောက်အပိုင်းမျှော်)