ကျွန်တော်နဲ့သူနာပြုမလေး

အပိုင်း-၂

တင်ပါးလေးတွေက တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးတွေဗျ
ကျွန်တော်အာခေါင်ခြောက်လာပြီး။ဘာလို့လဲသိတယ်မလား ။ရေချိုးဖို့ဆိုပြီ ရေလဲပုဆိုးပဲ ဝတ်လာတာ အောက်ခံဘောင်းဘီလည်း ဝတ်မလာတော့ အငယ်ကောင်က ထောက်ချင်သလိုဖြစ်လာတော့ စိတ်ကိုမနည်းထိန်းနေရတယ်။ မျက်လုံးက သူစီပဲရောက်နေတော့ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်လာပါလေရော့ ။ အခု အချိန် သူက ကိုယ်ဘက်သာ လှည့်လာရင် အရှက်ကွဲမာဆိုပြီး ရေတွင်းနား ကပ် ပြီး သူလက်ထဲက ဆွဲလက်စ ရေပုံးလေးကို ဆွဲယူရင် "အမ ကျွန်တော်ဆွဲပေးမယ်" ဆိုပြီး  ရေတွင်းနားပြေးကပ်လိုက်တယ်။ငေါက်တောက်တောက်တောက်ဖြစ်နေတဲ့ အငယ်ကောင်ကတော့ ရေတွင်းနဲ့ ကွယ်သွားလို့ အဆင်ပြေသွားပြီး။ ရေပုံးကို ဆွဲတင်မလို့လုပ်တုံး သူက ပြန်လုတယ်ဗျ ရေပုံးက အခုမှသတိထားမိတယ်နည်းနည်း အချိန်စီးတယ် အဲ့မာ သူက"မလိုဘူးရှင့် ကျွန်မဘာသာ ကျွန်မ လုပ်ပါမယ် "ဟာ ကျွန်တော်ကလည်း "ကျွန်တော် ငင်ပါမယ်"ဆိုပြီး ပြန်လုကြရင်း အဓိကရုန်းဖြစ် (အဲ)ရုန်းရင်းဆန်ခက် ဖြစ် ရေပုံး ဝိတ်ကလေးပါတယ်ဆို ရေပုံးကြိုးတွေ က ရေစိုထားတော့ ချော နေတော့ ကျွန်တော် လက်ထဲကနေ သူလက်ထဲကိုပါသွားတယ် သူက မိမိရရမကိုင် ထားတော့ ရေပုံးဝိတ်ကြောင့် ဆောင့်ဆွဲသလိုဖြစ်ပြီး သူရဲ့ ထမိန်ရင်ရှား က ပြေလျော့သွားရော့ သူက ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ လှမ်းထိန်းတော့  ညာဘက်လက်က ရေပုံး ဝိတ်ကြောင့် ရှေ့ကိုငိုက်ခနဲ့ ဖြစ်သွားတယ် ကျွန်တော်လည်း လန့်ပြီသူကို လှမ်းဆွဲယူလိုက်တော့ အောက်က တံမံတလင်ချောချော တွေကြောင့် နှစ်ယောက်သား လုံးထွေး ပြီး ဘိုင်းခနဲ့ ချော်လဲပါလေရော့ ရေပုံကတော့ရေတွင်းထဲဝုန်းခနဲ့ပြုတ်ကျသွားတယ်။
သတိဝင်လာတော့ ကျွန်တော်က သူအပေါ် ဖိမိနေတာဗျ သူလည်း အတော်အီသွားမှာပဲ၊နောက်စိမထိသွားတာကံကောင်း သူလည်း ရှက်သွားမာ ၊ ကျွန်တော် ရင်ဘက်က နူးညံအိစက်တဲ့ အရာကို ခံစားမိတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ဟိုက် !!! သူထမိန်က ခါးလောက်ထိ ပြေလျော့နေတာကိုဗျ။ ကြားထဲ ကျွန်တော် ပစ္စည်း အချောင်းလိုက်ကြီးက သူ ဝမ်းဗိုက်ပေါ်မာ ဖိကပ်နေမိပြီ။" အမ ရရဲ့လား အဆင်ပြေရဲ့လား "လို့မေးတော့ ကျွန်တော်မေးတာကို မဖြေပဲ သူအပေါ်ဖိမိနေတဲ့ ကျွန်‌ေတာ်ရင်ဘက်ကို တွန်းရင်း  "ရှင့်ဖယ် ရှင်ဖယ်ပါတော့"ဆိုပြီး တောင်းပန်တဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောနေရှာတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေလဲဆက်ဆက်တုန် လို့ ကျွန်တော်လည်း ဖယ်ပေးဖို့ လက်နှစ်ဖက်ကိုစုံထောက်ပြီး ကြွလိုက်တော့......
"ငထွန်းရေ ဟေ့ကောင် ငထွန်း ဘယ်မှာလဲဟ ငါရောက်နေပြီး"အဲ့ အော်သံနဲ့ အတူ လူတစ်ယောက် ရေတွင်းနားလမ်းလျောက်လာတဲ့ အသံကြားလိုက်ရတယ်။ဟိုက် သွားပြီး ကျွန်တော်တို အခုဖြစ်နေတဲ့ပုံကို ခင်ဗျား စဉ်းစားကြည့်ဦး
ဘာလုပ်နေသလိုလို ဘာလိုလို အနေအထားကြီးမှာ တော်သေးတာ က ရေတွင်းရဲ့ ဒီဘက်ကွယ်နေတဲ့ အခြမ်းဖြစ်လို့ဗျ။ ဒါဟိုကောင် ကဗျာဆရာအသံဆိုတာ ကျွန်တော်က သိတယ်။ ထလိုက်လို့ ရေတွင်းနားကပ်လာရင် မြင်တော့မယ်။ ဟို အမျိုးသမီးကလည်း ထိတ်လန့်နေတဲ့ ပုံဖြစ်နေပြီ။ ကျွန်တော်ကကိုယ်နှုတ်ခမ်းကို လက်နဲ့ ဖိရင်တိုးတိုးနေဆိုတဲ့ ပုံစံ လုပ်ပြတယ် သူက နားလည်တဲ့ပုံစံနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ဟိုသတောင်းစားက ရေတွင်း နေတစ်ဖြေးဖြေး ဝေးသွားတော့မှတော့မှ ကျွန်တော်အောက်ကိုငုံကြည့်မိတယ် သူမ ရွှေရင်စုံ နှစ်ဖြာက လုံးလုံးလေးတွေဗျ။ ကျွန်တော်ငုံ့ကြည်တာ သတိထားမိသွားတော့ သူက ထမိန်လေးကို ဆွဲပြီး ကာ ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ပြီးတော့မှ" ရှင်ဖယ်ပါတော့ရှင်ဆိုပြီး ငိုသံလေးနဲ့ ပြောတော့ ကျွန်တော်က" အမ ဆော်ဒီးပါ ဘာညာပြောပြီး ဖယ်ပေးလိုက်တယ် အဲ့တော့မှ သူလည်း အမြန် ထမိန်ဝတ် ဆပ်ပြာခွတ်တွေယူပြီး ဟိုဘက်ခြံကို လစ်ပြေးသွားတယ် ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲ ငေါင်တောင်တောင်ကျန်ခဲ့တာပေါ့။  ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ရေပုံးဆွဲတင်ရင်း ရေအမြန်ချိုးနေတော့ ဟို ကဗျာဆရာက ထပ်ရောက်လာတယ်။
"ဟမ် ငါမင့်ကိုစောနက အော်ပြီးလာရှာတာမတွေ့ပါလားကွ" တဲ အေးဟေး ကိုယ်ပျောက်နေလို့ ဆိုပြီး ငေါ့ဖြေရင်း ရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်တယ်။ ညနေစောင်းပြီးဆိုတော့ လူနာစောင့်ညအိပ် သွားရတော့မာလေ ။ ကဗျာဆရာဂျစ်ကားနဲ့ နဲ့ဆေးရုံကို ရောက်သွားပြီး ဟိုရှာဒီရှာနဲ့ တွေပါပြီးဗျ အဆောင်(၂) ပိုက်ဆံပေးရတဲ့ အခန်းမှာ ကျွန်‌တော့ ဘကြီး လူ့ ဂွစာကို သံကုတင်ပေါ်မာ ပက်လက်လေး ဘွားလေးမေက ကုတင်ဘေးမာ ထိုင်လို့ မျက်နှာမကောင်း ဘူး "မင့်ဘကြီး လူမိုက်ကြီးကို ကြည့်ပါဦး"ဆိုပြီး ငို တယ်။
မတွေ့တာကြာတဲ့ ဘကြီးကတော့ နဖူးကပြောင်လို့ မုတ်ဆိပါးသိုင်းမွေးတွေနဲ့ သေချာကြည့်လေ ခေါင်းဆောင်ကြီး လီနင်နဲ့တူလေ ပဲ။ လူကသာ ပိုက်တန်းလန်းဖြစ်နေတာ ကျွန်တော်ကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်ကတော့ မာမာထန်ထန်ပဲ။
ဘွားမေ ကို ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းဂျစ်ကားနဲ့ အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့စီစဉ်လိုက်တယ် သူကပြောတယ် ညကြရင် စပယ်ရှယ် နာစ့် တစ်ယောက်ငှားထားတယ် မင့်က ဘကြီး သောင်းကျန်းရင် ထိန်းဖို့ စောင့်အိပ်ရမယ်လို့ မှာ သွားတယ်၊ လာစောင့်တဲ့ သူနာပြုဆရာမ က မရောက်သေးဘူး။ ဘကြီး က ဆီးချိုကော နှလုံးကောရှိတာကို ရှက်ကီထုလိုက်တာ အခု ဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုလားပဲ။ ကျုပ်ဘကြီး အကြောင်းပြောပြမယ် အတော် ဂွတိုက်ပြီးရယ်စရာကောင်းတဲ့ သူဗျ၊ ကျွန်တော်မမှီလိုက်ပေမဲ့ နယ်မာသူအကြောင်းပြောကြရင် အခု ထိရယ်ရတုံး။ အခုသူဇနီးဘွားမေက နယ်ကိုပြောင်းလာတဲ့ ကျောင်းဆရာမလေး။အဲတာကို  တောပြန်သူပုန်အလံနီကြီးဆိုပြီး တစ်မြို့လုံးက လန့်နေတဲ့ ကျွန်တော့် ဘကြီးက ကျောင်းဆရ မလေးကို ရည်စားစာ သွားပေးတယ်။ကျောင်းစိမ်းနဲ့ ပြန်လာတဲ့ဆရာမလေး ကို လမ်းကစောင့်ပြီး ဆရာမလေးရှေ့က ပိတ်ရပ်ပြီး"ဟိတ်...နေဦး...ရော့ "ဆိုပြီး လေသံမာကြီးနဲ့  သူ့ရည်စားစာ ထိုးပေးတော့ ဘွားမေက "ဒါဘာစာလဲ" လို့မေးသတဲ့ ကျွန်တော့ ဘကြီး က "ဘာစာရမလဲ နင့် အတွတ်ရည်းစားစာ" ဆိုပြီးပိတ်ဟောက် တယ်ဆိုပဲ"အို...မယူနိုင်ပါဘူး"ဆိုပြီး ပြန်လည် ပြောတော့ ဘကြီးက ဒေါသပုန်ထတော့တာပဲ။စာအိပ်ကို အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာဖြစ်အောင် ဆွဲဖြဲ ပြီး "လီးမှမယူလဲ နေဟာ...ငါမှာတော့ သူကိုမြတ်နိုးလွန်းလို့ တစ်ညလုံးမအိပ်ပဲထိုင်ရေးလာတာဆိုပြီး တောက်အကျယ်ကြီး ခေါက်ပြီး ပြန်လှည်သွား သတဲ့ဗျာ။ဘယ်နဲ့လူလည်း မသိပါဘူးဗျာ။ဒါကိုကြားတဲ့ဘေးကအောင်သွယ်တော် တွေက လူရိုး လူကောင်း ကြီးပါ ဆိုပြီး ဝိုင်းလှော်တာနဲကြိုက်သွားကြတာလို့ ပြောတာပဲ။း သေးဘူးနောက်ဆက်တွဲ ရှိသေးတယ် သမီးရည်းစားဖြစ်တော့ အဲ့ခေတ်က သိုသိုသိပ်သိပ်နေရတဲ့ ခေတ်ကို အဲ့တာ ချိန်းတွ့တော့ ဘွားလေးမေးက လူပြတ်တဲ့နေရာ မသွားရဲဘူးလို့ ငြင်းတော့ ဘကြီးက‌ ဒေါသထွတ်ပြီး  မြို့လည်ခေါင်က ရုပ်ရှင်ရုံ အတက် အဆင်းလှေခါးမှာ  သွားထိုင်နေရော့ ပြီးတော့ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်ပဲ လက်လေးကိုင်လိုက် ပါးလေး ကိုင်လိုက်လုပ်‌တာ တစ်မြို့လုံးနီးပါးကလူတွေက မြင်ပြီး အုတ်အော်သောင်းနင်းဖြစ်ကုန်သတဲ့။ဒါနဲ့ပဲလူတွေ သိကုန်ပြီး မြန်မြန်ညားကုန်တယ် ကြားတာဖူးတာပဲဗျ။( ဒါကတော့ ဘကြီး အကြောင်းပေါ့ နောက်အပိုင်းဆက်မယ်နော်)