KARANLAR(GERÇEK AİLEM)

BÖLÜM 4

Selamlaaarr bebekler umarım hepiniz cok iyisinizdirr<333

Medya: Emir Altay

Paragraflara yapacağınız yorumlar ve vereceğiniz oylar benim için çok değerli<3

İyi okumalarr!

...

Gözlerimi yavaşça aralarken son 5 dakikadır duyduğum uğultular net seslere dönüşmeye başlamıştı.

"Lan bu kız ölmemiştir di mi?"

Sağımdan gelen sesle kafamı yavaşça çevirdim. Konuşan Kuzeydi arkası dönük bir şekilde koltukta oturan Alaza doğru konuşuyordu.

"Saçmalama lan! Daha gencecik kız ne ölmesi daha minik eşek Pars onu benden isticek hem!"

Tövbe tövbeeee noluyoruz ulan! Kuzeyin kızmasını beklerken cevabı gecikmedi.

"Asıl sen saçmalama Alaz benden istemeden sen kim oluyorsun? Hem ben herkese vermem kardeşimi öyle!"

Daha fazla bu konuşmaya dayanamayarak konuşmaya başladım.

"Günaydın öykü hanım, günaydın kızlar! Erkekler evine gidebilir miyim bugün öykü hanım?"

İkiside bana anlamsız bakışlar atarken kapı açıldı.

"Egem uyanmadı mı hala ya? Hadi aşağıda bekliyorlar uyandıra- AAA günaydın Egem!"

Kapıdan kafasını içeri sokarak konuşan Burak cümlesinin sonunda uyandığımı farketmiştiki odaya girerek kapıyı kapattı.

Yavaş ama heyecanlı adımlarla yatağımın köşesine oturdu.

"Günaydın" dedim uyku mahmurluğuyla.

Eli saçıma uzanırken önce duraksadı sonra kafamı onaylarcasına sallarken saçımla buluştu.
"Günaydın" dedi tebessüm ederek. Kafamı soluma çevirdiğimde Alaz ve Kuzeyin sinirli bakışlarıyla karşılaştım. Burağın saçımı okşayan eline kurşun atarcasına bakıyorlardı.

İstemsiz şekilde dudaklarım kıvrıldı. Burakta bu bakışları farketmiş olsa gerek gözleri ikisi arasında gel git yaptı sonra gülerek ayağa kalktı ve konuştu. "Hadi eşşek sıpaları o bakışları benim üzerimden çekin, aşağa inmemiz gerekli."

Doğru lan! Pars falan aşağıda olmalı şuan yanımda olmamasının tribini daha sonra atmak için kafamda bir kenara yazdım.

Odadan önce alaz ve kuzey çıktı. Ardından ben de apar topar yataktan kalkınca aynı hastanede olduğu gibi başım dönmüşve tutunacak yer aramıştım. Belimde bir çift el hissedince kollarından tutundum ve biraz kendime gelmeyi bekledim.

Yumduğum gözlerimi açtığımda Burağın endişeli bakışlarıyla karşılaştım. "İyi misin güzelim? istersen doktor çağırabiliriz."

Ellerimi kollarından çektikten sonra hala belimde olan ellerini nazikçe ittirdim. "İyiyim, iyiyim sorun yok. Sabahtan beri bir şey yemedim ya şekerim düşmüştür."

Hala endişeli bakışlarla beni izlerken çok sorgulamama kararı almış olsaki derin bir nefes aldı ve omuzlarımdan tutarak beni odanın kapısına yönlendirdi.

"O zaman misafirlerimizi daha fazla bekletmeyelim prenses malum baya agresif bir prensin var anlaşılan!" sona doğru sesindeki kıskanmayı hissedebilmiştim. Merdivenlerden inerken bu tavrına bir kahkaha attım.