Sonsuzluğa..

Ölüm İsteği.

Ağlıyordum. Başka ne yapabilirdim ki?

+Alo Güneş?

-Söyle güzelim.

+Güneş biz ayrıldık. Allah kahretsin ya. Güney beni aldatmış Güneş. İnanabiliyor musun? Aldatıldım. Hemen gelebilir misin? LÜTFEN.

-Ne?! Allah'ın belası Güney. Hemen geliyorum tatlım. Bekle beni.

Diye konuşmamızı bekliyordunuz dimi? Hayır. Kimseye söylemeyecektim. Haberleri olmadan ölüp gidecektim. Mutfağa koştum çünkü bu gün bizim tayfa beni de alıp'' Cafe De Loca '' ya götüreceklerdi. Hemen bir bıçak aldım. Nefesimi tuttum. Aklıma şu soru geldi, ''Ben kim için bu kadar yorulmuştum?''. Bıçağı son bir hamleyle bileğime doğrultup kestim. Kan fışkırışını izledim. Yavaş yavaş, acı vere vere gözlerim kapanıyordu. Yere yığıldım. Kendime geldiğimde hastanedeydim. Lanet olsun yine ölmemiştim! Kendime geldiğimde Güney sandalyede oturmuş öne doğru başını eğmiş ağlıyordu. Bizim ekip de (Tan hariç. Tan Güney'e destek oluyordu.) başımda dikiliyorlardı. Güneş gözümün açıldığını görünce çığlık attı.

-Allah'ım çok şükür! Uyandı! Bana bak sürtük!(kızdığında hep böyle der.) Bir daha böyle bir şey yaparsan seni ben keserim! Nasıl korktuk biliyor musun?!

Güney irkildi. Hemen ayağa kalkarak yanıma koştu. Ellerimi tutarak bana baktı.

-Bir daha asla seni bırakmayacağım. Özür dilerim.Git dediğinde gitmemeliydim. Ama sen yanlış anladın. O kız sevgilim değil, bahsettiğim Almanya'daki kız kardeşim. Ah sevgilim. İyi misin?

+Ben şey özür dilerim. O an görünce kızdım yani. zaten teyzeme üzülmüştüm. Kendime kızıyordum kusura bak-

Cümlemi tamamlamadan beni öptü. Yaklaşık 2 dakika sürdü. Güneş ağlıyordu sevinçten. Ah ben bu kıza boşuna kız kardeşim demiyordum! Güney geri çekildi. Ve elimi tutmaya devam etti. Yine yanımdaydı sevdiğim adam. Buradaydı. Benim yanımda..