ÇARPIK OYUNLAR

2.BÖLÜM - MERHABA BEN...

-Herkese öncelikle merhaba. 

Bu konuşmama kendimi tanıtarak başlamak istiyorum. Benim adım Eral İnsan. Lisede okuyorum, on birinci sınıfım ve yazmaya bu dönem başladım. 

Bir ara kitaplığıma baktım ve dedim ki 'Neden bu kitaplıkta benim de bir kitabım olmasın.' Bunun üstüne de önceden yazdığım 'Çarpık Oyunlar' ı kendimce geliştirip yayınlamaya başladım. 

Yazmak benim için kendini tedavi etmek gibi bir şey oldu. Buraya asla büyük hedeflerle başlamadım. Aman işte illa kitabım olsun, ünlü olayım gibi bir düşünceyle başlamadım. bunu belirtmek istedim :) 

Ama tabi ki de bu hayalim gerçekleşirse ve günün birinde bu Çarpık Oyunlar'ı elimde tutabilirsem çok sevinirim. 

sözlerimi bitirmeden şunu da eklemek isterim. Bu hikaye acemice yazılmış bir hikayedir, bir yazım hatası veya yazı dilinde bir hata olursa şimdiden özür dilerim. 

Son olarak, hikayeyi beğenirseniz ve yorum yaparsanız çok sevinirim. Dediğim gibi acemi bir hikaye o yüzden yorumlarınız benim için önem arz ediyor

Size şimdiden keyifli okumalar diliyorum...  

***

Sortie Club. 29 Şubat 2023. Saat 00:40. Yazarın anlatımıyla.

Ansızın bir gök gürleme sesi bütün kulübün yerinden sekmesine neden oldu. Havada resmen bir kasvet havası vardı. Komiser Ayça acı haberi verdikten sonra sanki evrende bu haberin acısını hissetmiş gibi yağmur yağmaya başlamıştı.

Kulüpte herkes sessizce oturuyordu. Kimse ağızını açmıyordu. Herkes öylece bomboş bakışlarla karşıya bakıyordu. İki kişi dışında.

Doruk ve Zeynep köşede ağlıyordu. Zeynep hıçkırıklarla, bağıra çağıra ağlarken; Doruk olduğu yerde git gel yaparak hem ağlıyor hem de sinirden ve üzüntüden saçlarını karıştırıyordu. Gecenin ölmesinin sebebini kendisinde buluyordu. Bir yandan da kendisinden şüphe ediyordu.

Bayıldıktan sonra ne olmuştu. Hatırlamak için resmen can çekişiyordu. O mu bir şey yapmıştı yoksa başkası Geceyi alıp götürmüştü ve o sarhoş olduğu için bunun farkına varmamış mıydı?

Bu sorular resmen Doruğu çıldırtacak noktaya getirmişti.

Ailelere henüz haber verilmemişti. Polisler dışarda halen daha bir ipucu arıyordu ve yağan yağmur onların işini hiç kolaylaştırmıyordu. Komiser Ayça ise bilgisayarın başında oturmuş kurbanın geçmişini araştırıyordu.

"HAYIRR! BÖYLE BİTMEMELİYDİ!"

Doruk bir anda kulüpteki ayna olan duvara sert bir yumruk geçirdi. Bunu duyan herkes bir anda Doruğa bakar oldu. Hasan oturduğu yerden kalkıp doruğun önüne geçti. Gördüğü manzara karşısında ne yapacağını şaşırmıştı. Ayna duvar resmen kırılmıştı ve Doruğun eli kan içinceydi. Kanlar aynanın kırık parçalarından ve Doruğun elinden yere doğru akıyordu.

Bölgeye hemen bir sağlık çalışanı geldi ve Doruğun eline pansuman yapmak için uzandığı sırada Doruk elini hemen sinirle sağlık personelinden geri çekti.

"DOKUNMA. Pansuman istemiyorum ben... Ben Gecemi istiyorum. Bana onu getirin. BANA GECEMİ GETİRİNN!... GECEEE!!"

Doruk bu sefer kendini kaybetmişti. Ağlayarak dizlerinin üstüne, cam kırıklarının üstüne çöktü ve kaybettiği sevgilisi için, bir daha geri gelmeyecek olan sevgilisi için orada ağladı.