6 Ocak 2001
Yeni yılı kutlamıştık 1 hafta önce, ne kadar eğlenceli...
Yapacak bir şeyim olmadığından... Sadece odamda oturmak istiyorum. Ama sürekli rafımda duran bir şey gözüme takılıyor
Bir Ses Kayıt Kasedi o günden sonra eve geldiğimde yanmış kıyafetimin içinden çıkmıştı.
Sağlamdı ama dinlemeye cesaretim yoktu. Sonuçta içinde ne olabilirdi ki? Gaz sızıntısından dolayı bayılmış olmalıydık. Yani kayıdın içi tamamen boşluk olmalıydı.
...
...
Kasedi aldım ve çalıştırdım...
...
...
...
Cihazı yere düşürdüm... Kalbim sanki göğüsümü delip fırlayacak kadar sert ve hızlı atıyordu.
Yere yığılmamak için yatağıma oturdum.
Hepsi... Gerçekti... Yaşadıklarımızın hepsi... Gerçekti.
Yani o yangın... Gerçekten bizim yüzümüzden mi yaşandı...?
Evi öyle bırakmışlardı... □□□□□□'in babası... intihar etmişti. Bu çok korkutucu ama... o eve geri gitmeliyim.
Hayır... Yapmasam... gitsem ne kazanıcaktım ki?... ama bu eğer ki gerçekse... Orada sonsuza kadar sıkışırsam... Hayır Korkumu yenmeliyim. En fazla ne olabilir ki?
Ama bu travmatik bir olaydı... fakat travmaları yenmek için üzerine gitmeliyiz değil mi?
Hemen hazırlandım. Çantamı aldım içine 3 4 gün yetecek su ve yiyecek aldım, ne olur ne olmaz diye.
Dışarı çıktım. Arabama bindim ve yanmış evin olduğu yere gittim.
Eve vardığım anda, o atmosferi tekrar yaşadım... Neşeli ve tatlı anıların olduğu yer, şimdi sadece karanlık ve boğuktu.
Ev tamamen yanmıştı. sadece bir kaç duvar vardı. 2. kat, kat denemeyecrk kadar berbat haldeydi.
Bir farklılık vardı. Giriş kapısı.
Gayet sağlam, parlak ve dimdik duruyordu. etrafında kapkara yanmış tahta ev duvarları kaplıydı.
Bir şey daha, kapının diğer tarafına, evin yanık olmasından dolayı güneş ışığı vurmasına rağmen, kapının altındaki o küçük aralık Simsiyahtı.
Yeterince tedirgin etmişti hemen gitmek istiyordum.
Kapının koluna yavaşça elimi değdirdim ve kavradım. Tutup çevirdim... kapıyı açtığım yer hiç şüphesiz... yanık evin içiydi.
Bu da neydi böyle? Saçmalık boş bir şey için zamanımı kaybettim pfft.
Arkamı döndüm ve geri döneceğim sırada kapattığım kapının biraz sarardığını hatırladım.
Arkamı tekrar döndüm ve kendimi gördüm. Arkadaşımıda gördüm. Küçüktü, bende. Etrafta koşuşturuyorlardı. Eğleniyorlardı sanırım.
Eve baktım ve yanmış halinden eser bile yoktu. O günkü gibiydi her şey.
Kapıya yaklaştım ve açtım. İçerisi eski ev gibiydi sıradan bir aile evi.
olmayan bir ailenin.
İçeride oturdum... çok uzun oturdum... sadece etrafta koşuşturmalarını eğlenmelerini izledim. O kadar mutlu görünüyolardı ki bende katılmak istiyordum ama malesef...
Halüsilasyon görüyor yada bsyılmış olmalıydım. Evden çıkmak için çıkışa yöneldim.
Kapı yoktu.
Kafamdan kaynar sukar döküldü.
Başlamıştı.
