Blind Heart

Chapter 1

Isang eskinita ang pinasukan ko at hindi ko alam kong bakit ko pa to ginagawa e, ilang ulit na akong sinabihan ni Klara na peki ang taong pupuntahan ko.

Biglang tumunog ang cellphone ko baka si Klara ang tumatawag kaya kinuha ko sa bag ang cellphone ko. Subrang haba ng pila kaya sumasakit na ang mga daliri ko sa paa. Hindi ko naman alam na subrang bato-bato sa lugar na to at na ka takong pa ako.

“Klara, bakit hindi mo sinabi na subrang bato-bato pala rito,” I sigh. I heard her laugh. Anong nakakatawa?

“Subrang atat mo lang talaga kaya hindi mo narinig ang mga sinabi ko gahapon,” angal nito. Okay ako na may kasalanan.

“O bat ka napatawag? Ang taas ng pila kaya wag mo kong iritahin.” Kanina pa kasi ako rito at sa subrang tanghali  na kong nag byahe inabotan kong ganiha kahaba ang pila.

“Nah, i was wondering kung buhay ka pa ba or nakulangan ka ng gamit—,” bigla akong nagulat sa pangyayari ng may humablot ng cellphone ko sa kamay ko.

“W-what the hell! Magnanakaw!” Sumisigaw na ako dahil nadukotan ako at the hell, cellphone ko pa.

May humabol na doon sa magnanakaw kaso hindi na nila ito naabotan.

“Miss, hindi na namin ma hagip madaming pasikot-sikot sa Masbate.” Hingal na turan ni kuyang mabait. Tatlo silang hinabol ang lalaki pero subrang bilis kasi ng pangyayari. Ang masbate ay hawig sa Quipo na sibrang damig dikit-dikit ang mga bahay at maraming pasikot-sikot na daanan.

“Okay lang po kuya, bibili na lang po ako ng bago, ” tumango lamang ito at umalis na at bumalik sa pwesto nito kanina kaharap ang mga bote. “Thank you po ulit, ” tumango lamang ito.

Mga ilang minuto na ang lumipas at ako na ang susunod na papasok sa loob. Hindi ko nga alam bakit ko naisipan ang ganitong bagay. Pero sabi ni Klara okay raman raw kong gagawin ko to, wala namang mawawala.

Slowly breath in and breath out bago pumasok sa isang bahay. Subrang liit lamang ng bahay pero maaliwalas dahil sa mga tanim sa tabi-tabi. Nasilayan ko ang isang matangdang nakangiti sa akin. At subrang kinabahan ako sa ngiting iyon.

“Magandang tanghali ho nay, ” kinakabahan kong turan. Nilahad nito ang kamay na ang pahiwatig na ibigay ko ang kaliwang kamay ko rito.

“Ang ganda ng kapalaran mo iha, ngunit hindi mo makakamit ang kapalaran na ito kong walang darating na kapahamakan sa buhay mo.” Tumindig ang balahibo ko sa leeg dahil sa sinabi nito. Ngumiti lamang ako rito. “Nakakita ka ng lalaking akala mo ay totoo sayo ngunit isa pala itong peki...may darating at sya ang dahilan ng kapahamakan na darating sa buhay mo...” hindi ko na natiis ay kinuha ko na ang kamay sa matanda bago ngumiti.

“Okay na ho yon nanay, kinakabahan po ako sa mga sinasabi ninyo, ” natawa ito.

“Hehe.”

“Huwag kang mag-alala, ang lalaking naging sanhi ng kapahamakan mo ay siya ang magiging dahilan ng totoong ngiti mo.” bigla akong natulala, o heard my heart beating. Im so glad what i heard pero im afraid kong anong kapahamakan ba ang tinutukoy nito. Magtatanong pa sa na ako rito ng tinawag na nito ang susunod. I just put the pay on the basket bago lumabas ng bahay nito. Bigla kong napansin na may dumagdag sa mga nag iinoman kanina, bigla akong kinabahan ng hindi ko alam kung bakit.

Kahit na ka talikod ito ay hindi mo maiiwasan na subrang tikas ng katawan nito. Naririnig ko pang tumatawa ito kasama ng kuyang mabait kanina.

“Hindi nga namin nahabol e, kaya Al ikaw na bahala sa mandurokot na yon, ” rinig kong sabi ni kuyang mabait. “Dinukotan pa naman yong magandang binibining iyon.” natalisod ako ng lumingon ang lalaking kanina ko pa tinititigan.