"Rachel! Rachel! Rachel!" halos sigawan ang babaeng nagngangalang Rachel habang papalapit ito sa hallway ng paaralan. Tumigil siya sa paglalakad at nakita ang mga kabarkada na nangungutya sa kanya. "Ano nanaman ba yang mga hawak mong libro? Pang elementary?" sabay tawanan.
"Oo nga, Rachel, ang panget-panget ng mga libro mo. Parang inutusan mong bilhin siya sa palengke."
"Limang beses ka namin ipagbabakasakaling mabuting estudyante, Rachel. Pero bakit parang wala ng improvement?"
Makikita sa mga mata ni Rachel ang disgusto at pagsisisi sa kanyang sarili. Hindi niya alam kung bakit laging siya ang pinag-iinitan ng mga kaibigan niya. Hindi ba niya sapat na mabait siya sa kanila? Hindi ba niya sapat na masipag siya sa pag-aaral? Hindi ba niya sapat na maging nakakatawa kapag kasama niya sila?
Iniisip niya kung ano ang kanyang pagkukulang sa kanila kung kaya't patuloy sila sa pambubully at pangungutya sa kanya. Pero wala siyang maisip na sagot. Hindi niya alam kung ano pa ang dapat niyang gawin upang mapakalma ang kanilang kahinaan.
Sa loob ng maraming linggo, patuloy pa rin ang pangungutya sa kanya. Nakakapagod at nakakasakit na. Nasasaktan na si Rachel, hindi nalang siya makapagpigil sa sarili niya. Gusto niyang magpakamatay na. Gusto niyang magwakas na sa kanyang kalbaryo at sa paulit-ulit na pagkakapahiya.
"Rachel?" narinig niya ang boses ng kanyang guro sa katabi na classroom. "Bakit ka nakatayo diyan? Umuupo ka na sa pwesto mo. Hindi mo kilala ang puso mo."
"U-oo, Ma'am. Pasensya na po," binitiwang sagot ni Rachel sabay takip sa kanyang mata para itago ang kanyang pagsisimula ng pag-iyak.
Pagkakita niya ng kanilang guro ay hindi na nakayanan ang pagkabagabag sa kanyang pakiramdam. Pinigilan niya ang kanyang pag-iyak hanggang sa maabot na niya ang kanilang classroom. Pero hindi niya ito maiwasan nang dumating na sa loob ng kwarto.
"Kailangan ko ng kaibigan," bulong niya sa sarili habang iniintindi ang sarili. "Kailangan ko ng taong hindi ako pagtatawanan sa harap ng iba. Kailangan ko ng taong handang makinig sa aking mga hinaing at mga pangamba."
Ngunit malayo ang takbo ng utak niya sa kanyang totoong pagkadama. Hindi siya makahanap ng makakatulong sa kanya. Lahat ay bigo sa kanya. Lahat ay nanunudya sa kanya. Lahat ay nang-iinis sa kanya.
"Nakakapagod," wika niya sa sarili sa huli. "Sana ay magwakas na ito. Sana wala na akong maranasang ganito."
Pero , hindi dito nagtatapos ang kalbaryo na nararanasan ni Rachel, paulit-ulit siyang inaapi sa kanyang paaralan, labis na nasaktan ang kanyang damdamin , hindi niya alam ang kanyang gagawin niya, piling Niya nag iisa lang siya.
YOU ARE READING
Bully Blues
Non-FictionAng mapait na pinagdadaanan ni Rachel ay nag-udyok sa kaniya na mag give-up at tapusin ang kanyang buhay dahil sa paulit-ulit na pambubully sa kanya. Tunghayan natin ang kwento ni Rachel. Ito ay ginawa at hango mula sa totoong buhay na nararanasan n...
