Günce

Aksilikler

Meraba arkadaslar ben kitap yazacak kadar akıllı olduğumu düşünmüyorum aslında. Ama evdeki sıkıntılar yüzünden kafamı dağıtabileceğimi düşündüm. Ve aklıma geleni yazmaya başlıyorum Allah'ın izniyle. Bu arada watpaadtan pek birsey anlamadigim icin hatalarim olursa affedin lütfen. Şey kapak için yardimci olabilecek varsa mesaj atabilirmi. Multimedia fotograflari için yardim almam gerekiyor. Kapak fotoğrafi içinde öyle. Neyse uzattim iyi okumalar beğenmezsenizde kötü yorumlarınizi jendinize saklayin lütfen ben beğenilsin diye yazmiyorum zaten . Sadece kafa dağıtmak amaçlı.
İYİ OKUMALAR !!

Hey hadi ama günüm bu kadar kötü geçmek zorunda değil öyle değilmi ? Hayır tamda öyle ! Hayat benim umursamazlıklarıma karşı beni yıkmaya çalışıyor. Peki ben yıkılırmıyım ? Imm kesinlikle hayır . Ne yani sabah uyku sersemliğiyle düşmem , kahvalti hazirlarken elimi yakmam , duşa girdiğimde duş ortasında suyun kesilmesi ne kadar umursanacak sorunlar ki ? Benim için hiç birsey bunlar. Daha nicesine katlanmis ben bunlarla yıkılırmıyım ? Ben umursamaz kızım. Hani şu bu zamama kadar aşık olmamış ve bu zamana kadar en büyük sıkıntısı annesinin onun icin ördüğü bebeği kaybetmesi olan kız. 7 yaşında annem beni yurda bırakmış tek hatırladığım annemin son sözleriydi . "Söz veriyorum seni alamaya geleceğim " Demesiydi. Ama hepsini unuttum sadece aklimda dönüp duran o kelimeyi unutamadım "Tekrar seni almaya geleceğim söz veriyorum" sahi gelecekmisin anne ? Sözünde duracakmısın ? Bugün 19 şubat. Beni bıraktığının tam 11. Senesi . Eskisi kadar umursamiyorum anne . Hatta arkadaşlarım bana umursamaz kız diyorlar . Hem biliyormusun eskisi kadar aklima gelmiyosun hatta cogu zaman aklima gelmiyorsun. Bugun desek malum beni bıraktigin gün; isder isdemez geliyorsun aklima. Ama eskisi kadar üzlmüyorum. Malüm 18 yaşina bastım. Büyüdüm artık. Aa tanıtmadım size kendimi öyle değilmi ? Ben Günce Şener. Naam'i diğer umursamaz kız . Bu lakabı arkadaşlarım taktı . Aslında lakabım bana cuk diye oturuyor . Yedi yaşinda annemm beni yurda bıraktığında tüm hislerimi kaybettim . Hissizleştim . 10 yasima gelene kadar annemi bekledim geleceğim dedi anneler yalan söylemez . Yani ben öyle bilirdim. Ama söylüyormus. Bekledim bekledim. Sonunda gelmeyecegini anladim. Hissizleştim. Ve git gide umursamamaya başladım. Hadi ama bir insan acilara,hüzünlere vs. Benzeri bircok seye güler mi ? Ben gülüyordum en son ağladıgımda yedi yasindaydim. Annemin beni yurdun kapısına bıraktığı gün benim tek oyuncağim olan annemin bana diktiği bob" u annem birakip gidince birsey anlamamisken bir kadinin kosarak gelip beni kucağına aldığında bob'u elimden düşürmüşdüm . En son o zaman ağladım annem beni bırakdi diye değil bob düştü diye. Hey hadi ama daha yedi yasindaydim annemin gittigini idraak edememisdim. Tabiki annem icin değil bob için ağlayacaktim. Yani demem o ki en son yedi yaşında ağladım. Şimdi diyceksiniz annen gelmeyince yıllardır ağlamadinmi ? Hayir ağlamadim yedi yas ne küçük nede büyük bir yaştı. Bu yüzden annemin beni isdemediğini bensiz daha mutlu olcağini düşündüm. Bu olasilikla beni birakdiğına kanaat verdim ve ağlamiycağima dair söz verdim kendime. Amma güçlüymüşüm be dedim ve geniş çaplı bir kahkaha attım . Bu hareketim selenin dikkatini çekmiş olacakki "Günce içine orangutanmı kaçtı ne mal mal kahkaha atıyon lan "dedi. Ben ona cevap vermek yerine gözlerimi devirdim. Bu arada selen benim ev arkadaşım Yurtta aynı odada kalıyorduk. Ikimizde 18 yaşına gelince yurttan çıkmaya karar verdik . Ve küçük şirin bir apartman dairesi kiraladık. Yurttan cikarken bir miktar para verdiler onunla ilk iki ayın kirasını ödedik ve hemen okul çıkışı çalışacağımız bir işe girdik . Selen bir barda barmenlik yaparken ben bit kafece garsonluk yapıyordum geçimimizi böyle sağlıyorduk . Selen benim aksime çok duygusal ve takıntılıydi . Bu huyu beni sinir etsede kızamıyordum ona . Saat epey gec olmuştu uykuda bastirdi en iyisi yatmak diyerek ayaklandim selene kocaman bir öpücük kondurup iyi geceler dedim ve kendimi uykunun şevkatli kollarına teslim ettim .