They changed my life - Cinemates

Hoofdstuk 9

POV ontvoerder
Ja eindelijk heb ik hem de enige echte Kelvin Boerma, ik ben benieuwd wat of zijn vriend hem al aan het zoeken is. Gelukkig weet niemand waar mijn huisje zit en heeft niet het gezien. Kelvin zal hier voorlopig nog wel even zitten tot hij me dingen gaat vertellen.

POV Lou
Ik en Peter staan bij de boodschappen tas van Kelvin en zijn telefoon. Ik ben helemaal in shock en denk bij mezelf: waarom moesten ze Kelvin pakken? Waarom die leuke lieve knappe Kelvin? "Peter" begin ik. "Moeten we De politie niet inschakelen of iets"?
P: "waarschijnlijk doen ze nog niks want hij is nog geen dag vermist"
L: "dan ga ik hem zelf zoeken"
P: "nee Lou dat is veel te gevaarlijk je weet niet wie hem heeft meegenomen en waar hij nu is"
L: "ja maar Peter ik wil Kelvin terug vinden"
P: "ik ook Lou ik begrijp je helemaal maar we kunnen nog niks doen"
Peter geeft me een knuffel want ik begon te huilen. Ik ben zo blij dat ik ze heb leren kennen. "Kom we gaan terug naar huis" zegt Peter. We lopen samen heel stil terug, want we maken ons beiden zorgen om Kelvin. Als we terug thuis zijn zitten er 2 jongens op de bank. Ik zie dat het Jard en Bram zijn. Ik stel me even voor want ik had ze nog nooit ontmoet.

POV PETER
Ik was helemaal vergeten dat Jard en Bram zouden komen. Die weten trouwens nog van niks. Bram vraagt opeens: "waar is Kelvin"? "Jaa daar wil ik het even over hebben, Kelvin is waarschijnlijk ontvoert" vertel ik. Ik zie Jard en Bram verschrikt kijken "maar hoe dan"? Vraagt Jard "dat weten wij ook niet" antwoord Lou. Maar Guys we moeten dit de fans vertellen ookal is dat nu moeilijk om te doen we kunnen hun niet in de steek laten van wat hier gebeurd dus Lou zou jij het leuk vinden om misschien Kelvin te zijn? "Jaa dat lijkt me heel leuk". We beginnen meteen met filmen. Het is niet de leukste potkast geworden want we zijn niet heel vrolijk maar we hebben er het leukste van gemaakt.

POV Kelvin
Ik zit nu in een donkere kamer mer in de hoek een lampje vooreerst staat er een bed en een stoel in de kamer. Ik begin honger te krijgen maar vraag me af of ik wel eten ga krijgen? Opeens gaat de deur open en er de man komt weer binnen. "Waar ben ik" roep ik meteen maar krijg geen antwoord terug. hij loopt de kamer uit en komt binnen met z'n laptop. Hij zegt: "je vriend Is Peter toch?" "Ja hoezo?" Antwoord ik. "nou jij zit hier en hij zoekt je niet eens wel een lekkere vriend heb je dan" "wat bedoelt u daarmee? PETER ZOEKT ME VAST WEL" roep ik "nou kijk zelf dan maar" en hij geeft me de laptop en loopt weg. Ik zie de potkast van vandaag met Lou, ik mis haar nu al haar mooie ogen haar lach ik kan niet zonder haar meer. Ik schrik op uit mijn gedachten door Peter hij vertel dat ze niet weten waar ik ben en dat hij zich zorgen om me maakt maar nog niks kan doen. Ik krijg een lach op mijn gezicht typisch Peter. De man komt binnen pakt de laptop en loopt weer weg net voordat hij de deur dicht doet zegt hij "ga nu maar lekker slapen" en dan doet hij de deur weer dicht. Ik ga op bed liggen en val in slaap met de vraag in m'n hoofd kom ik hier ooit weg?

Dit was hoofdstuk 9 ik hoop dat jullie het verhaal nog leuk vinden zet het in de reacties zodat ik weet of ik door moet gaan. Tips zijn ook altijd welkom.
Kus Rachel 💋