Iter Somniorum

I. Dag 1

Vrijdag 21 september 2018

Met mijn ogen heb ik toegezien hoe Noud het schip losmaakte van de steiger en we al zwaaiend onze familie en vrienden steeds kleiner zagen worden. Vandaag is de dag dat ik mijn droom achterna ben gegaan. Het wordt werkelijkheid. Als ik er bij stil sta, kan ik het nog altijd niet geloven. Over 85 dagen zouden we er aan moeten komen. Het land waar mijn wortels liggen. Waar mijn biologische familie zou moeten zijn. Voordat mijn ouders vertelden dat ik geadopteerd ben, had ik het al wel vreemd gevonden dat mijn pigment donkerder is dan die van beide ouders, maar dat ik als baby ter adoptie ben afgestaan door mensen uit Nieuw-Zeeland had ik nooit kunnen bedenken.

Sindsdien heb ik een brandend verlangen om mijn geboorteland te bezoeken en mijn familie daar te vinden. Mijn adoptieouders zijn altijd erg meedenkend geweest en hielpen dan ook met het uitdenken van elke stap om deze reis werkelijkheid te maken.

Alhoewel, het idee om per boot naar Nieuw-Zeeland te gaan vonden ze niet meteen een goed idee. Zij ook niet, wat dat betreft. Het was dan ook niet mijn eigen idee geweest, maar die van Noud. Noud is mijn beste vriend. Als ik met mijn gedachten teruggaat in de tijd, besef ik mij altijd weer dat ik hem pas vijf jaar kent. Vijf jaar. Het voelt alsof ik hem altijd al in mijn leven heb gehad. Apart hoe zulke dingen kunnen gaan. Ik heb hem leren kennen op de opleiding tot hovenier, waarna we allebei bij hetzelfde bedrijf zijn gaan werken. Tot gisteren.

Toen ik hem mijn verhaal eenmaal had gedaan over mijn adoptie en het verlangen om naar Nieuw-Zeeland te reizen, kwam hij aanzetten met, zo noemde hij het zelf, het meest geweldige idee dat hij ooit heeft bedacht: een reis over zee naar Nieuw-Zeeland. Ik had hem voor gek verklaard. De vliegreis is lang en duur, maar over zee? Daar hebben zij beiden geen ervaring mee. Althans, zij niet. Noud heeft daar wel enige ervaring mee. Dat was geen probleem, had hij gezegd. Nadat hij het helemaal uitgepluisd had en het uitgewerkte idee voor mijn neus schoof, kon ik er niet meer onderuit. Hij had mij aangestoken met zijn enthousiasme en dit plan op papier was de doorslag geweest.

Nu stond ik hier op een zeilschip met de naam Iter Somniorum. De verkoper had verteld dat het Latijn is voor ''Reis van Dromen''. Alsof het een teken was dat dit echt was wat we moesten gaan doen. Mijn familie en vrienden zal ik missen, maar ik zal ze weer terug zien zodra ik mijn droom heb nagejaagd. Daarbij ben ik niet alleen. Ik ben met Noud en dat stelt mij gerust. Lang had ik bij de boeg gestaan en over het water staan kijken. De spanning van dit nieuwe avontuur had door mijn aderen geraasd, maar de zee had een kalmerend effect op mij.

Pas toen ik een aantal druppels voelde vallen, besloot ik naar binnen te gaan, in de cabine. Noud was hier ook. Het was er lekker warm door een kachel die aan stond, waardoor een jas niet langer nodig was. Ik was naast Noud gaan staan en keek waar hij naar aan het kijken was: een wereldkaart met daarop de uitgestippelde route naar Nieuw-Zeeland. Door het raam van de cabine zag ik de regendruppels op het dek vallen. Het is een geluk dat het roer in de cabine zit. Noud en ik hadden elkaar even aangekeken. Er werd niet gesproken. Dat was ook niet nodig. Onze gezichten zeiden alles al; we waren er klaar voor en waren blij dat we dit samen konden doen. Samen. Als vrienden.