Alev Sarnıcı

Giriş

Büyülü bir melodi, şarap bardakları, sarhoş insanlar.

Burası tam bana göre bir yerdi.

"Birini mi arıyorsun?"

Gerçeği merak ediyorsan, hayır.

"Evet, kız kardeşim birazdan burada olur."

"Ben Gökhan. Senin adın ne?"

Ben sana adını sormadım.

"Kumsal."

Yeni bir yalan.

"İsmin güzelmiş. Kim koydu?"

Benim hakkımda soru sormayı kes!

"Annem."

"Konuşmak istemiyor gibi yanıt veriyorsun."

Çünkü istemiyorum.

"Erkeklerle muhatap olmayı tercih etmiyorum diyelim."

Tekrar bir yalan, etrafımda kızdan çok erkek var.

***

"Arya, küçücük bir kıvılcımla yangına dönüşmeyi başaran kadınım. Hayatımın en büyük şansı senken hayatımı nasıl böylesine mahvedebildin?"

Bu cümleden önce tüm hayatım yerli yerindeydi.

***

Ben Alev. Ailemin bana koyduğu isimle tanıtmam gerekirse Arya UĞUR. Çevremdeki herkesin hayatını berbat eden, işe yaramazın tekiyim.

Ağlamaktan nefret ederim, aptalların işi olan her şeyden nefret ederim. Benim hayatımın merkezi bencillik.

"Sen en başta kendini düşünen birisin. Bu bencillik değil, kendine değer vermek."

Tamamen SAÇ-MA-LIK!

Bencilliğin vücut bulmuş haliydim. Kendime öncelik vermiyordum, tamamen kendimi düşünüyordum. Şeytanın en sevdiği günahın ta kendisiydim. Hayat beni bu oyuna itmişti, bende onun cevap hakkı vermediği davetine karşılık olarak böyle bir yaşam seçmiştim.

Tanrı'ya inanırım. Ama Tanrı bile kendi düşmanını kendi yaratmışken insanların iyi varlıklar olduğuna inanmam. Bana kalırsa iyilik sadece boş bir kavramdan ibaretti. Dünya tamamen kötülük yuvasıydı.

***

Hadi güzel kız, onun hayatına son ver. Daha önce birçok kez yaptın. Bu sefer neden oyalanıyorsun?

Canın mı acıyor küçük kız? Hadi ama, kendini öldürmüş birinin canı acımaz. Beni kandırmaya çalışıyorsun. İnsanlara acımayı çoktan bıraktın sen!

Beni buna sen zorladın ama suçu bana atmaya devam ediyorsun.

Yardım et Tanrım, bunca yaraya dayanamaz hale geldim. Etrafı yakmak bana yetmedi, kendimi yakmaya başladım. Yangın, kendini büyüten tüm ağaçları yok etti. Yavaş yavaş küçülüyor...

Hadi küçük kız, düşünmeyi bırak. Öldür onu. Tek hamlene bitirmezsen bu işi, tüm hayatını parmaklıklar ardında geçireceksin.

Önümdeki çoktan ölmüş cesede baktım.

"Özür dilerim, gitmeni söylememe rağmen gitmemen benim suçum değildi..."

Cesedin kulaklıklarını çıkarttım ve kulaklığa fısıladım:

"Beni dinlediğinin saatlerdir farkındayım. Ama görünüşe bakılırsa hâlâ kim olduğumu anlayamadın."

En yakın arkadaşımın polis olması işimde ne kadar da yardımcı oluyordu (!)