Gecenin Kanatları

Karam'ın hikayesi

24/04/2000
Ailemi bir trafik kazasında kayebettim.
Bu iyimiydi kötümüydü bilmiyorum babamdan sürekli şiddet görmüştüm.

Kimsem yok gidebilcek hiçbiryerim yoktu.
Ailemsiz yaşadığım 4. Günümdü bursumla evi geçindirmeye çalışıyordum ama bu imkansızdı çok açtım.

Sonra dayım beni yanına aldı ama bana bakabilcek maddi durumu yoktu.

Beni yetimhaneye verdi.
Burda en azından yemek yiyebiliyordum ve yatacak bir yerim vardı. Ama burdaki çocuklar bana çok kötü davranıyorlardı.

Defalarca şiddet gördüm,dolaba kilitlenildim,yemeğimi aldılar bana yapmadıkları kalmadı uzlaşmayı denedim olmadı.

Buna dayanamazdım daha 12 yaşındaydım.
Burdan kaçmalıydım ne yapacağımı bilmiyordum ama burda daha fazla kalamazdım.

Gece olunca çantama birkaç kıyafet biraz su para ve otobüs kartımı koydum sessizce koridordan geçtim yetimhanenin kapısından çıkmam olanaksızdı kapıda güvenlik vardı .

Arka bahçeye doğru ilerledim ve duvara tırmandım tam duvarın en üstüne çıkmıştımki yere düştüm.

Sanırım bileğimi burkmuştum ve kaşım patlamıştı acıdan gözlerim doldu ama güçlü olmalıydım hayat acımasızdı. Tişörtümü yıtrttım burkulan bileğimi sardım küçük bir parçayla kasımdaki kanı durdurdum.

Tekrar daha dikkatli tırmanmaya başladım.
En tepeye vardığımda bir ses duydum ve korkuyla arkama baktım.
-hey küçük in ordan aşağı.
Güvenlik görevlisi geliyordu.

Hiç düşünmeden duvardan aşağı atladım ve ayaklarımdaki acıya rağmen koşmaya başladım.

Koşarken hiç önüme bile bakmadım nerdeyse araba çarpıyordu bana ama çarpmadı neyseki .

30 dk boyunca aralıksız ağlayarak koştum çok korkmuştum ve yağmur yağıyordu ama yapmak zorundaydım.

Biranda durdum nefes nefese etrafa baktım kimse yoktu her yer karanlıktı ve ben bir ara sokaktaydım.

Sokağın sonunda otuzlu yaşlarında bir adam gördüm sanırım sarhoştu benim üzerime doğru yürümeye başladı.

Arkama bile bakmadan koşmaya başladım sokaklarda bir sağa bir sola gidiyordum arkama bakmaya cesaretim yoktu.

En sonunda çıkmaz sokağa vardım nefes nefeseydim ve ağlıyordum yavaşça arkamı döndüm o adam vardı ve bana bakıyordu.

Daha fazla üstüme gelmeye başladı korkudan ne yapacağımı bilemedim.

En sonunda gözlerim kardı ne olduğunu anlamadım bulanık görüyordum ve en son gördüğüm şey o adamın beni kucağına almasıydı.

Uyandığımda boş bir odadaydım yatakta yatıyordum yerimden kalktım ama ayağımın acısıyla geri oturdum.

Kapı açıldı ve o adam girdi içeri. Siniden ağlıyordum ve bağırdım.
-ne istiyorsun benden!
-hiçbirşey evladım sadece sus.
-niye burdayım ben!
-tek başına bu zalim dünyada hayatta kalamazsın daha 12 yaşındasın sen.
Doğru söylüyordu aslında ama bu adama bu kadar çabuk güvenemezdim. Bana bir krem verdi ve bileğimi işaret etti kremi alıp bileğime sürdüm.

Sonra odadan çıktı ve kapıyı kilitlediğini duydum. Neden kapıyı kilitlemiştiki?

20 dk sonra odaya geldi ve bana yemek verdi .
Normalde gurur yapıp yemezdim ama çok açtım.

Yemeğimi yedim ve kapıyı kontrol ettim kilitli değildi tabağımı alıp odadan çıktım mutfağı aramaya başladım.

En sonunda mutfağı buldum o adamda ordaydı onu aldırmadan tabağımı tezgafa koydum. Sonra omzunda bir el hissettim. Beni geri çevirdi ve:
-tabağı yıkamadan nereye ufaklık dedi.
Bende onu dinleyip tabağı yıkadım.

Bana gülümsedi.
Ve bana bakarak gururla
-sen artık benim kızımsın.
Dedi.
Ben zaten kendi babamı baba yerine koymamıştım ona bir kere bile baba demedim çünkü bana çok kötü işler bıraktı bu hayatta ve ben onu asla ama asla affetmeyecektim.

Sanırım bu adama güvenebilirim dedim kendi kendime.
Bana ismimi sordu bende cevap verdim.
-duru. Diye biraz düşündü ve bana dediki :
-senin adın Karam seni karanlıkta buldum ve senk aranlığa aitsin dedi. Karanlık gibi asıl olucaksın. Dedikleri hoşuma gitmişti.

Bu ismi benimsemiştim benim adım artık Karamdı.
Bana yaşadıklarımı sordu ona babamdan şiddet gördüğümü onları trafik kazasında kaybettiğimi dayıp tarafından yetimhaneye verildiğimi ve ordan kaçtığımı anlattım.
-biliyormusun ben ailemi hiç tanımadım Karam ama onlarada hiç ihtiyaç duymadım
kendi başıma hayata uyum sağladım çok şeyler yaşadım inan bana senide kendimi gibi yapacağım.

Dedi ilk kez bana sahip çıkan birisi duygulanmıştım ve o adama sarıldım.
İsmini sordum.
-Alp dedi.
-teşekkürederim Alp abi dedim.
Elini omzuma koyup.
-Bana baba de dedi.
Bende
-tamam baba dedim.

Artık şu fikre sahpitim ailen seni dünyaya getiren değil sana sahip çıkıp seni koruyandır dedim.

Benim hayatımda böyleydi zorluklarla dolu bir 12 yıl geçirdim ve sonunda iyi bir insana denk geldim.

Babam bana kendimi koruyabilmek için dövüş dersleri verdi beni okula göndermedi okulu eve taşıdı resmen inanın bana öğretmenlerden daha iyiydi. Yemek yapmayı gibi birçok işi bana öğretti yeri zaman güldük yeri zaman üzüldük .

Günlerden doğum günüydü ve bana hediye olarak bir köpek almıştı çok sevinmiştim.

Köpeğimin adıda demirdi.
Demir gibi güçlü olsun istemiştim.
Babamda köpeği beni koruması için eğitmişti.

Her dışarı çıkarken demirde peşimden gelirdi beni her şeyden korurdu.

Babam bana hatalarımda kızdı ve ders almam için türlü cezalar verdi ama bana bir kez dahi ne vurdu ne hakaret etti.

Bazen annemi özlüyordum o çok iyiydi keşke gitmeseydi ama alışmak zorundaydım.

Günler yıllar aylar geçti 17 yaşıma geldim babam vefat etti tekrardan kendi ayaklarım üstünde durma zamanı geldi bir işe başladım teyzemlere taşındım.

Yeni bir okula başladım.
Ve Alaz diye bir çocukla tanıştım çok iyi birisiydi ve ben sanırım ona aşık oldum aşka inanmazdım ama o beni inandırdı.

Yeni okulum çok güzeldi bir sürü arkadaşım oldu ama arkadaşım olduğu gibi düşmanlarımda oldu yetimhaneden tanıdıgım ve zamanında bana zorbalık yapan o çocuklarla aynı sınıftaydım.

Ama kendimi onlara ezdirmeyecektim hayatta başıma gekenler beni daha olgun daha güçlü kılmıştı.

O çocuklar ben uğraşmaya kalkınca onlara hakkettiği dersleri verdim artık yüzüme bile bakamıyorlardı.

Babamla iyiki karşılaşmışım keşke bu kadar erken beni bırakıp gitmeseydi ama gidenlerede alışmak lazım hayatımın en kötü. 12 yılını yaşadım ama o adam bana hayatımın en güzel 5 yılını yaşattı bunu için ona çok minnettardım.

Her şeyi bana o öğretmişti kendimi korumayı dersleri hayatı herşeyi.

Ve iyiki o yetimhaneden kaçmışım.
Çok eminim beni öbür taraftan grurlanizliyor ve benim tek amacım onu daha çok gurulandırmak.

Geleceğe dair hiçbir beklentim yokken şuan onun sayesinde hayata sıkı sıkı tutunuyordum

Okuduğunus için teşekkürederim her cuma ve pazartesi yeni bölüm gelicek . Duruma göre başka günlerdede biraz yazabiliriz oy verip yorum yapmayı unutmayın.🖤🖤🖤🖤🖤