Love Poem

❀4

"Olmuyor anladın mı? Devam etmeyecek. Annemi öylece bırakamam Chan. O benim annem."

"Bunlarda benim duygularım ama Hyunjin. Dedim sana, biraz bekleyelim dedim. Dinlemedin. Belki dinleseydin bunlar olmazdı."

"Eğer şimdi söylemeseydik ve daha geç söyleseydik daha mı iyi olurdu? Saçmalama Chan. Neredeyse 1 aydır böyle sürekli kavga ediyoruz. Devam eder mi sence bu ilişki? Etse bile ne kadar sağlıklı olur söyler misin?"

"Haklısın, bitsin o zaman. Yarın ki imza günü için bilet almıştım. Onları vereyim, istediğin birisi ile gidersin."

"Gerekmez. Sen git."

Sessizlik.

"Hayır Hyunjin. Bari buna evet de."

"Tamam."

Kapatmıştı telefonu Hyunjin. Chan ise sinirliydi ama göstermek istemiyordu. Ondan ayrılmak hiç istemiyordu.

Hyunjin aşağıya indiğinde annesi onu bekliyor gibi masada oturuyordu. Yanına gitmiş ve oturmuştu. Annesi hiç beklemeden konuşmaya başlamıştı oturur oturmaz.

"Hyunjin, ne yaparsan yap benim oğlumsun ama bu ağır olurdu benim için. Ben her zaman senin için güzel bir kadın diledim. Sana değer veren, seven ve seninde onu sevdiğin bir kadın. Geleceğin olsun istedim. Çocukların olsun, çekirdek bir aile gibi yaşayın, dedim. Neden böyle oldu anneciğim, hm?"

"Bu duygular bana sonradan gelmiyor anne. Bu bir seçenek olsaydı emin ol ki seçmezdim. Her tarafta dışlanan, zorbalığa uğrayan ve hemcinslerim veyahutta karşıcinsten ters bakışlara maruz kalmak istemezdim. Sevilmek istedim ve Chan bunu bana yeterinden fazla verdi. Beni korudu her kötülükten. Her zaman arka çıktı bana. Okulda olsun, dışarıda olsun her zaman yaptı bunu."

"Anlıyorum Hyunjin. Dün gece hiç uyumadım. Bütün her şeyi araştırdım. Nereden çıkmış, nasıl olmuş, her şeyi."

"Anne yalvarırım bir şey deme bana. Hayatımı yaşamak istiyorum sadece. Mutlu olmak istiyorum."

"Eğer mutluluğun buna bağlıysa git Hyunjin. Ben istemiyorum hemcinsinden hoşlanan bir çocuk."

"Anne-"

Sözü bitmeden kalkıp gitmişti kadın. Arkasında ise ağlayan bir Hyunjin bırakması umrunda olmamıştı.

SELAM
Yaşam belirtisi vermeye geldim. Sadece yazıp paylaşmadığım bu fic ve bu bölüm olduğu için bunu paylaştım. Amaçsız ve oldukça kısa bir bölüm falan biraz canlansın istedim. Gerçekten hayatın ummadığınız zamanda yaptığı sürprizleri hafife almayın, hayatınız kararabilir. Şahsen uzun zamandır yani bölüm atmayı bıraktığımdan beri düzgün bir hayat yaşayamadım. Daha uzun bir süre de yaşayacağımı sanmıyorum fakat ne kadar daha otmuşum gibi yaşamaya devam edebilirim, diye sordum kendime ve geldim buraya. Ayrıca yazdığınız güzel yorum ve mesajlar için size çok teşekkür ediyorum. Kendimi değerli hissettirdiniz. Sizleri çok seviyorum. Aslında buraya gelsem kafam toparlanır mı bilmiyorum ama korkuyorum da seneye üniversitesi sınavı olduğu için ona da çalışmaya başladım ve şimdi buraya gelirsem o aksayacak. Hiç bilmiyorum belki de bir iki üç ay da bu bölüm ile idare edersiniz dwkofekoxkeif. Debris, 5-star; onlara bölümü nasıl yazacağım bilmiyorum çünkü tamamen olay akışlarını unuttum hani konularını biliyorum ama devamını nasıl yazacağım bilmiyorum çünkü onlar anlık gelmiş ve yazılmış şeylerdi. Her neyse bir yerden başlamak gerekiyor. Bu arada geçmiş ramazan bayramınız da kutlu olsun güzellerim. Tekrardan hepinizi çok seviyorum ve öpüyorum. Ayriyetten özür de diliyorum. En yakın zamanda eski damlaya döneceğime de söz vermiş olayım. Öptüm.