~ŞİŞE~ Louis Partridge

10

Mutfak masasına oturmuş büyük bir iştahla Tostlarımızı yiyorduk. Louıs lokmasını daha hızlı çiğnedi ve sesli bir şekilde yutkundu.

"Burada Tek başınıza mı yaşıyorsunuz" Ağzım dolu olduğu için sadece kafamı aşşağı yukarı salladım

"İleri gitmiş olmayacaksam bir soru soracağım"

"Tabiki sorabilirsin" Çay bardağını ağzıma götürürken ne soracağını az çok tahmin ediyordum. Ailemizi soracaktı. Onunla göz temasını kesmeden çayımı yudumladım. Soracağı soru onu germis olmalıydı.

"Aileniz nerde"

"Onlardan kaçtık"

İkimiz de Oliver'a döndük. Louis ne hissettiğini yada ne düşündüğünü anlayamadığım bakışlarla bana döndü. Bense kardeşimin rahatlığını sürdürmeye karar verdim.

"Ağzında yemek varken konuşma Oliver"

"Özür dilerim abla"

"Ne"

"Neye ne "

"Ne demek kaçtık" Louisin şaşkınlıkla açılmış ağzı beni güldürmeye çalışsa da kendime hakim olabildim.

"Firar ettik demek" Bu dediğim Oliver'ın hoşuna gitmiş olacak ki güldü.

"Nasıl"

Oliver konuşmak için hızlı hızlı çiğnemeye başladı. Sanki parkta oynadığı bir günü anlatıyormuş gibi gülerek cevap verdi.

"Camdan" uzatarak söylemişti. Louis'in ağzı giderek daha çok açılmıştı.

"Olivia şunu düzgünce anlatır mısın."

"Kavga bağırış çağırış, ağlamalar, yerlerde sürünmeler, isyanlar, daha çok bağırma,kapı çarpma bla bla bildiğin gürültü kirliliğinin hat safhada olduğu sıradan günlerden biriydi anlayacağın" Devirdiğim gözlerimle beraber kafamı da aynı yöne yatırıp iç çektim. Göz ucuyla Oliver'a bakıp gülümsedim.

"Annemler genelde her gün her saat kavga ederler Ben bununla büyüdüm ve ablam sayesinde bundan olabildiğince az etkilendim"

"Ablan evde devamlı kavgalar olduğundan bahsederdi ama son zamanlarında artık buna dayanamadığından bahsediyordu sürekli" Louis pür dikkat beni izliyordu. Ağzımdan çıkacak her kelime sanki gecelerce onu uyutmayacakmış gibi yüzünde bir tedirginlik vardı. O yüzden kelimelerimi seçerek konuşmaya çalıştım.

" Evet, zaten O yüzden şuan yanımızda değil. Herneyse, hep ablamı rol model alarak büyüdüm ve Oliver'ı da tıpkı ablamın beni büyüttüğü gibi büyütmeye çalıştım. Annemler her kavga ettiğinde ben hep Oliver'ın yanında olur,onu sakinleştirirdim. " Ağzıma bir zeytin attım ve onun da yemeye devam etmesi için Tostuna bir bakış attım. Hemen mesajı anlayıp tostundan bir ısırık aldı.

"Ama bu sefer ettikleri kavgada ben Oliver'ın yanında değildim.  Yanında ben yokken de nasıl ağladığını görünce kafam attı. Dedim evet bende ablamda böyle bir evde dolabın içinde ağlayarak büyümüş olabiliriz ama Oliver öyle büyümeyecek. Tam Oliver'ı da almış kaçacakken annemler birbirlerinden hırslarını alamayıp bir de benimle kavga ettiler"

" Seninle ne için kavga ettiler "

" Katil olduğumu sandılar "

Bıçağı ve çatalı elimden tabağa bırakıp sinir bozukluğuyla gülmeye başladım. Oliver beni yanlız bırakmayıp benim aksine komiğine gittiği için gülünce Louis'in bakışlarını görmeniz lazımdı. İki gün içerisinde kendimizi ruh ve sinir hastalıkları hastanesinde yatılı hasta olarak bulmasak bari diye uzun uzun dua ettim içimden. Bu fazlasıyla tuhaf gülüşmeyi daha fazla uzatmamaya karar verip tekrar lafa girdim.