Pan da 3, profesorze

Rozdział 34

Krystian

W gabinecie zostały trzy osoby, włącznie ze mną. Wszyscy staliśmy, choć ja marzyłem, by się położyć.

Miałem problem ze zrozumieniem treści, którą czytał student.

-...Mhm... – potakiwałem krótko, zerkając co chwilę na Sarę. I ona na mnie zerkała. Nie zachowywała się, jakby miała coś na sumieniu. A miała. Ojca. -Mhm...

Próbowałem trzymać się w ryzach, ale myślałem tylko o tym, żeby podnieść studenta i wystawić za drzwi. Buczał tu, jak uporczywa mucha. Następnie chciałem szybko rozprawić się z małolatą i wrócić do domu.

-Mhm... – wtrąciłem, mrużąc oczy na Sarę.

Ale cię zaraz przekoszę...

Wyśpiewasz wszystko, ptaszku.

-Mhm...

Uzmysłowiłem sobie, że to było moje ostatnie mruknięcie. Przeciągnięta błoga cisza wyraźnie sugerowała, że dobiliśmy brzegu. I chyba zostałem przyłapany na gapieniu się w studentkę. Powoli przeniosłem wzrok na Gabriela. Marszczył brwi.

-Powinienem to rozwinąć?

-Nie – odparłem gwałtownie. I nieco nazbyt żywiołowo, ale...

O czymkolwiek mówisz, błagam nie rozwijaj niczego.

-Jest bardzo dobrze – pokiwałem głową z uznaniem. Kątem oka widziałem, jak Sara zaciska usta, by się nie zaśmiać.

I z czego się cieszysz, pokurczu? Zaraz nie będzie ci ani trochę do śmiechu.

-Zauważyłem pani głębokie zainteresowanie. Co pani uważa o projekcie pana Gabriela?

Szach mat

-Yyy... – wyjąkała, wywalając na mnie wielkie oczy. -Jaaa... myyyślę, że... – oblizała nerwowo usta, zerkając samymi spojówkami na kolegę. -Jest... bardzo... ciekawy. Naprawdę bardzo... bardzo... ciekawy... – z lekkim opóźnieniem, ale za to jakże entuzjastycznie potrząsnęła głową.

Dobrze, że ból żeber nie pozwalał mi na śmiech, bo tylko to mnie powstrzymało.

-Jeśli interesuje cię tematyka zimnej wojny to mogę podesłać ci naprawdę świetne pozycje – jego nagły zapał był niepokojący. -Chętnie poznam twoje zdanie. Moglibyśmy zrobić sobie jakiś maraton czytelniczy. O! Ale mam pomysł! Moglibyśmy umówić się w wakacje, zrobić dwumiesięczną podróż szlakiem...

Hola, hola!

-Panie Gabrielu – wszedłem mu w zdanie, nim ten zafiksowany fanatyk wkręciłby Sarę do swojej jednoosobowej sekty. -Skupi się pan na rozwinięciu wstępu i wyciągnięciu wniosków.

-Mówił pan, żeby nie rozwijać...

-Zmieniłem zdanie. To naprawdę ciekawy temat...

O którym nie chcę słuchać...

-... Chętnie przeczytam więcej, bo widzę, że ma pan imponującą wiedzę w tym temacie.

-To może poszerzę rozdziały poświęcone żelaznej kurtynie.

-Doskonały pomysł.

Spierdalaj już, żebyś zdążył.

-I jeszcze... – wszczął naprawdę uciążliwy monolog.

Kurwa, chłopie. Nikogo nie interesuje to, co mówisz... Idź już, bo przeszkadzasz.

Zerknąłem sugestywnie na zegarek, ale gość nie zauważył aluzji. Nie pozostawił mi wyboru...