The Kings and the Queens of Narnia

2ο Κεφάλαιο

Maria's pov:

Ο Κάσπιαν με ηρέμησε λίγο αν και είμαι ανήσυχη πολλές φορές. Σε λίγες μέρες θα γίνει ο χορός για τη στέψη μου. Δεν ήθελα να γίνει και στέψη και χορός. Οι 3 φίλες μου Πολυξένη, Σοφία και Δήμητρα θα μου μάθουν χορό γιατί εγώ δεν το έχω και τόσο. Ο Κάσπιαν από την άλλη από τα 10 του ξέρει. Θα τις περιμένω από εβδομάδα λογικά. Κυριακή ποτέ δεν έρχονται. Καθίσαμε με τον Κάσπιαν στο κρεβάτι μου.

Κ: Τι σκέφτεσαι τώρα;
Μ: Τώρα τίποτα. Με ηρέμησες λίγο..
Κ: Αυτό σκόπευα. Να έχεις πάντα το ένα στο εκατομμύριο στο μυαλό σου.
Μ: Εντάξει, Κάσπιαν.

Ξαφνικά άκουσα χτύπους από την πόρτα.. Ωχ το κεφάλι μου πια!

Μ: Περάστε!

Πέρασε μέσα ο Τζέικομπ, ο αρχηγός των σωματοφυλάκων και των στρατιωτών μας.

Μ: Συμβαίνει κάτι Τζέικομπ;
Τζ: Μεγαλιότατοι!

Έκανε υπόκλιση..

Τζ: Στην τραπεζαρία σας περιμένουν κάποιοι που σας θέλουν και τους 2.
Κ: Όνομα δεν έχουν;
Τζ: Δε μου το είπαν, Μεγαλιότατε.
Κ: Καλώς! Πάμε Μαρία!!

Σηκωθήκαμε αλλά εγώ πήγα έβαλα λίγο άρωμα. Λες να είναι αυτοί;; Μπαα.. Πρέπει να είμαι ωραία όμως όποιος κι αν είναι.

Κ: Χαχαχα! Θα πω πως δεν το περίμενα. Μόνο για τον Πίτερ έβαζες άρωμα...
Μ: Όχι πάντα, αλλά πρέπει..
Κ: Σε πειράζω!
Μ: Βέβαια καλέ μου.

Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και πήγαμε κάτω στην τραπεζαρία. Ποιος να είναι;; Πρώτη φορά έρχεται κάποιος και δε λέει το όνομά του. Βασικά... κάποιοι. Περίεργο!

Κ: Άνοιξε την πόρτα σε παρακαλώ!

Ο σωματοφύλακας αφού έκανε υπόκλιση άνοιξε την πόρτα. Ποιος να είναι που διέταξε να κλείσει η πόρτα και να το κάνουν οι σωματοφύλακες; Ωω! Αποκλείεται! Ανοίγει η πόρτα και βλέπουμε τον Πίτερ, τη Σούζαν, τον Έντμουντ και τη Λούσι. Απίστευτο!

Κ+Μ: Παιδιάαα!!

Τρέξαμε κατά πάνω τους και κάναμε ομαδική αγκαλιά. Δεν το πιστεύω ότι είναι εδώ και μάλιστα ότι δε θα φύγουμε ποτέ!! Όταν σπάσαμε την ομαδική αγκαλιά άρπαξα τον Πίτερ και δεν τον άφηνα από την αγκαλιά μου. Δάκρυα έρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου.

Μ: Πόσο μου λείψατε... Πόσο?!?!
Π: Εμάς να δείτε...

Μετά πήγα καλά σειρά και στα αδέρφια του.

Κ: Ήταν σαν να πέρασαν αιώνες.. Κι όμως πέρασαν δύο χρόνια. Πλέον είστε για πάντα εδώ..
Εντ: Ναι! Ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Λ: Έτσι έπρεπε να είναι και πριν από δύο χρόνια, αλλά ανάθεμα!