Η ΡΩΓΜΗ

Κεφάλαιο 4

Επεσα πάνω του. Σχεδόν συγκρουστήκαμε εγώ έβγαινα από το διαμέρισμα και εκείνος από την πλαϊνή πόρτα, τη δική του. Ήμουν τελείως αφηρημένη. Δεν τον είδα καν. Φορούσε ένα αμάνικο μπλουζάκι και ένα τζόκεϊ καπέλο. Δεν έμοιαζε πάνω από 25. 

"Συγνώμη" είπα και πάτησα το δεξί μου πόδι πάνω στο αριστερό  σαν να κατουριέμαι. Μια ανεπαίσθητη κίνηση που έκανα μόνο όταν βρισκόμουν σε αμηχανία.

Μου χαμογέλασε, δεν φάνηκε εκνευρισμένος. "Είμαι ο Πάρης."

Μα εμένα δεν με λένε Ελένη σκέφτηκα μα αντί αυτού είπα: "Νόμιζα ότι ο πάνω όροφος δεν κατοικείται"

"Σωστά νομίζατε. Είμαι ο εγγονός της οικογένειας, πριν δυο μέρες ήρθα από το Λονδίνο"

"Μήπως παρατηρήσατε κάποιον ή κάτι περίεργο; Εχθές το βράδυ για παράδειγμα"

"Απολύτως τίποτα, μα η αλήθεια είναι ότι κοιμόμουν βαριά ύστερα από ξενύχτι"

Σκούπισα το δεξί μου χέρι στο φουστάνι και το άπλωσα προς το μέρος του "Χάρις" Είπα "Χαίρω πολύ"

Προς έκπληξή μου με κοίταξε ερευνητικά και δεν άπλωσε το δικό του. Έμεινα με το χέρι μετέωρο πριν το κατεβάσω πάλι στο πλευρό μου. "Περιμένω κάποια έπιπλα δεν έχω εγκλιματιστεί ακόμα. Το ψυγείο μου είναι τελείως άδειο δεν έχω τίποτα να κεράσω για το καλωσόρισες." (Οι λέξεις βγήκαν αυθόρμητα μα τι τον νοιάζει τον άνθρωπο)

"Δεν υπάρχει θέμα, αν θες κερνάω εγώ καφέ. Η καφετέρια στην γωνία φτιάχνει υπέροχο καφέ και έχει και σνακ. Στην πραγματικότητα είναι φούρνος - ζαχαροπλαστείο, αλλά είναι ήρεμα και φιλόξενά. "

Σκόπευα να αρνηθώ αλλά δεν το θεώρησα πρέπον. "Μισό λεπτό να αφήσω μέσα την ποδιά μου και να πάρω τα κλειδιά" είπα.

Το πρόσωπό του φωτίστηκε. Τελικά δεν είναι τόσο ακατάδεχτος όσο νόμιζα στην αρχή.

Μπήκα στο σπίτι αλλά από το πατάρι έσταζε νερά. Το θερμοσίφωνο. Το είχα ξεχάσει ανοιχτό. Βγήκα έξω αναψοκοκκινισμένη. Θα χρειαστώ υδραυλικό, δεν ξέρω κανέναν στη γειτονιά και νιώθω σα χαμένη. 

"Θα παραγγείλω να μας φέρουν τους καφέδες εδώ" είπε τελικά

"Μα καταλαβαίνεις τι σου λέω;  Υπάρχει πρόβλημα."

"Κανένα πρόβλημα." Εχω δικό μου συνεργείο. ή μάλλον για να ακριβολογώ το νοικιάζω σε δύο υδραυλικούς. Τους καλώ και έρχονται αμέσως"

"Χίλια ευχαριστώ" είπα μην ξέροντας τι άλλο να πω.

Τελικά οι υδραυλικοί ήρθαν πριν τους καφέδες, αντικατέστησαν τον παλιο θερμοσίφωνα με έναν ελαφρώς μεταχειρισμένο που είχαν στο  μαγαζί. Κατόπιν υποδείξεως του Πάρη δεν χρέωσαν την εργασία τους παρά μόνο τον θερμοσίφωνα. 

Όταν τελείωσα με το σφουγγάρισμα καθίσαμε στο τραπέζι της κουζίνας. 

"Ωραίος καφές" είπα

"Σου τα λεγα, που να δοκιμάσεις και τα κρουασάν τους" είπε και μου έτεινε την σακούλα που μύριζε φρεσκοψημένη ζύμη.

Μείναμε λίγο αμιλητοι τρωγοντας και πίνοντας λες και βυθιστήκαμε ο καθένας στις δικές του σκέψεις. 

" Μου σύνδεσαν και το τηλέφωνο, σήμερα θα έχω και ίντερνετ" είπα και ακούστηκα σαν ανόητη.

"Ξέρεις από κινητά;" ρώτησα ξαφνικά και του περιέγραψα όλα τα σχετικά με τη Ρωγμή και τα μηνύματα. 

Συνοφρυώθηκε. Το πήρε από τα χέρια μου, το κοίταξε με δέος σαν να  τον έκαιγε. Το κινητό τρεμοπαιξε στο χέρι του ελαφρά πριν το πετάξει μέσα στο ποτήρι με το παγωμένο νερό που είχα βάλει από το ψυγείο.

"Μα τι κάνεις" πετάχτηκα από την καρέκλα μου. 

"Το έχω μόλις ένα χρόνο, ίσως η εταιρεία να μου έφτιαχνε τη ζημιά.

"Θα χρειαστείς νέα καρτα και συσκευή, δεν υπάρχει ζημιά σε έχουν χακάρει"

"Μα..." είπα αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από τα χείλη μου από το σοκ "Πώς το ξέρεις;"

"Το ίδιο είχαν κάνει και στον Φίλιππο... Η σιωπή του όλο νόημα εμοιαζε ατελείωτη. Υστερα είπε "Πριν εξαφανιστεί."

Ξέχασα τους καλούς μου τρόπους και σχεδόν ούρλιαξα " Μα ποιος στο καλό είναι αυτός ο Φίλιππος;"