Like a friend

•Κεφαλαιο 1•

Δαναη

Ο ήλιος άρχισε να δύει και το ηλιοβασίλεμα χάνονταν πισω απο τις ψηλές πολυκατοικίες. Αυτό ένα πράγμα σήμαινε και εκανε την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο έντονα κάθε φορά που τα λεπτά περνούσαν.

Η ανυπομονησία μου για το πως θα εμοιαζε το σπίτι που θα εμενα ηταν τεράστια πιο μεγάλη ηταν η επιθυμία μου να μείνω με τον Νικο.
Η Θεσσαλονίκη μου είχε πει είναι η πιο ωραία πόλη για να είσαι φοιτητής.
Ο Νικος λοιπόν είναι ένας παιδικός φιλος-αισθημα. Παρόλο που για πολλά χρόνια υπήρξε το απωθημένο μου η αλήθεια είναι είχα επιχειρήσει να κάνω σχέσεις με ατομα και μάλιστα τα είχα καταφέρει με τον Στέφανο. Μόνο που εκεινος πέρασε Βόλο οπότε αποφάσισαμε στα μισά του καλοκαιριού να αποχαιρετήσουμε την σχέση ώστε να μην μας ζορίσει η απότομη αλλαγή μόλις αλλάξουμε πόλεις.

Το αυτοκίνητο του κυρ Στέλιου ηταν κοντά να φτάσει στο σπιτι του Νικου.
Ο Στέλιος ηταν ο θείος του Νικου και προσφέρθηκε να με βοηθήσει με την μετακόμιση των προσωπικών μου αντικειμένων. Ηταν ένας πολύ ευδιάθετος άνθρωπος και του εμοιαζε ο Νικος σε αυτό αν και τελευταία με τον Νικο οι σχέσεις μας είχαν ψυχρανθει στο έπακρο.

Ο Νίκος και εγω συνηθίσαμε να είμαστε σαν αδέλφια καποτε. Τον θαύμαζα και τον αγαπούσα ανιδιοτελής και το ίδιο και εκεινος. Ήμασταν η παρέα του ενός και αλλού μέχρι που ο Νικος πηγε στο λύκειο. Ηταν 3 χρόνια μεγαλύτερος μου και πάντα μας χωριζαν μερικές τάξεις αλλά αυτό δεν εμοιαζε να ενοχλεί κανέναν μέχρι που ο Νικος έγινε ο πρώτος του λυκείου από την 1η λύκειου. Τον καλούσαν σε πάρτι και φυσικά εμενα δεν με ήξεραν για να πάω άσχετο που η μανα μου με άφησε να πηγαίνω εξω μέχρι ότι θελω αφου έκλεισα τα 17 γιατί πιο πριν οριακά έβαζε την αδελφή μου την μεγάλη να με γυρίζει σπίτι. Είχε πέραση στα κορίτσια και άρχιζε να αλλάζει και από τον γλυκό  Νικο που ήξερα είχε γίνει ένας ξένος. Με εκείνα και με τούτα με τον Νικο κρατήσαμε επαφές λόγω των οικογενειών μας. Κάθε Κυριακή τρώγαμε όλοι μαζί ή κάναμε μονοήμερη εξορμήση με το αμαξι.

Ο Νικος για έναν λόγω δεν ήθελε να καθόμαστε οι δυο μας όπως κάναμε κάποτε θεωρούσε οτι ήμουν μικρή για να καταλάβω τους μεγάλους ενώ με περνούσε μόνο τρία χρόνια. Εγώ σταμάτησα να επιμένω στο να κρατήσουμε επαφές οπότε είπα στον ευατο μου να αποσπάσω τον ευατο με καποιον αλλον γιατί δεν έχασα απο την ζωη μου το αγόρι που μου άρεσε, έχασα τον καλύτερο μου φίλο. Και εκείνον τον φίλο -οχι σαν τον Νίκο βεβαια- τον βρήκα στον Στεφανο που μαζί ημασταν δύο χρόνια και έτσι με βοήθησε να ξεπεράσω καπως το κόλλημα με τον Νίκο. Άσχετα βέβαια που τώρα θα μένουμε μαζί.