Yine bir okul sabahi annem bu sefer gitmeyecegimi soylerek uyumama izin vermisti sebebini cokta merak etmiyordum keyfime baktim.Yeniden uyandirilmistim bu sefer hadi hazirlan artik disari cikicaz diye bir sesti o yumusak ve sıcacık yatagimdan zor ayrilsamda kalkmayi basarmistim. Ama bu seferki kaldirilmamin sebebini merak etmistim kahvaltimizi yaptik kisa bir hazirlanmadan sonra disari cikmistik psikolaga gidicegimizi soyledi anlamdigimi fark ederek ney oldugunu acikladi herseyden korkmanin sorunlu bir insan oldugunu dusunmustum yolda pestil almistik en sevdigimden rula yapip icindeki unlari püskürtmek cok zevkli oluyordu yolda onlari yiyorduk annemle beraber egleniyordum uzun bir yuruyusten sonra gelmistik kocaman bahcesi olan bir yere girdik merdivenlerden ciktik camin yansimasindan kendime bakip sırıttım artik pestil yemiyordum kahverenkli kapisi olan bir odaya girdik hosgeldin rumeysa diye bir sesle karsilastim annem kadinla konustu ve sonra ben simdi cikicam gelicem diyip gitmisti onunla tek konustum aklimda hic cikmiyor asil korkularim orda baslamisti aslinda... annem korkularimi artik abarttigim icin psikologa goturdugunu soyledi benimle konusmasi bittiginde annem girmisti benide bir odaya koydular oyun odasi gibi bir seydi kapisi aralikliydi ama beni oraya koyduklari icin cikmamin yasak oldugunu dusunerek saatlerce korkarak bekledim neden mi korkarak? Cunku odanin bir kismi eglence dolu diger kisim ise sanki ölü yaratiklarla dolu her an bir sey firliycakmis gibiydi ustume ve ben sadece o ürkütücü kisma odaklanmistim o eglence dolu oyunlari gormuyordum bile demirden bir dolap vardi kahverengi eskimis küfenmis bazi yerleri bükülmüş hani olurya yatakhanelerde esya dolabi iste onlardan dolabin kapaklarindan biri arlikliydi kendi aralarinda konusup en ufak bir hareketimde iceriden cikip ustume atliycaklarmis gibi kucuk pis disleri olan kirmizi gozlerle beni izleyen korkunc yaratiklarla dolu bir dolap diye hissediyordum ve hala aptal gibi odadan cikamiyordum araliktan birilerini goruyorum ama seslenemiyordum beni duyucaklar dolaptakiler diye sesimi cikaramiyordum cocukluk iste... annem hala o odada konusuyordu birisi odaya girsede artik ciksam su odadan diye dua ediyordum. O urkutucu kisimdan ilgim dagilsin diye oyuncaklara bakiyorum yoksa kafamdan kurup duruyordum kendi kendime terapi uyguluyordum resmen. Bu odaya koymalarindaki amac korkularimi yenmem icinse diye icimde sinirleniyordum duygudan duyguya atliyordum oyuncaklar ilgimi dagitamamisti yavas ve sessiz adimlarla bir cesaret kapiya dogru yurumustum korkarak elimi uzatiyordum her an birisi elimi kapicak hissiyle hareket ediyordum dolabin kenarindaki firca dustu onume birden öldüm sandim beni parcalayip yediklerini dusundum nefes aliyordum tek gozumu actim ve hala ayni odadaydim dolaptakiler cikmami istemiyordu daha da korkmaya baslamistim yaratikli kisim basta odanin yarisiydi ama artik %99'unu kapsiyordu sonra bir kapi gıcırtısı bir an yaratiklarin daha buyukleri geldi sanmistim ama sadece bir kisiydi oh be demistim birden rahatlamistim en azindan nefesimi duzgun ve yavas yavas alabiliyordum kapiyi acti sanki hapishaneden cikiyordum annemdi sonunda konusmasi bitmisti bir kizinin oldugunu hatirliyormuydu acaba? Neler cektigimi bir ben bilirim psikolog beni tedavi edecekken daha buyuk bir tranva yasamama sebeb olmustu.Artik bir an once oradan cikmak istiyordum ve birdaha da gelmeyi dusunmuyordum oylede oldu zaten. Yolda anneme neler soyledigini sordum eve kadar o odada yasadiklarimi anlattim o gunum korkuyla gecmisti.ertesi gun oldugunda bu sefer okula gitmek icin kaldirilmistim siniftaki arkadaslarima anlatiyordum onlarda korkmuslardi sayemde koridorda yururken psikolog kadini gordum bir an yine odaya koyucak korkusuyla saklanmaya calistim rehber ogretmeniymis butun okullari geziyormus bana seslendi nasilsin diye kucuk bir sohbetten sonra gitmisti bir daha gormek istemiyordum o kadini annem bana kendimi korkutan ben oldugumu soyledi yani oyle yaratiklar yokmus her seye bir anlam verdigim icin korktugumu soyledi herkesin bir korkusu vardir diyince sevinmistim cunku sadece ben yasiyorum saniyordum hayal gucu bazen insanlara oyunlar oynayabiliyor buyudukce kucukken yasadigim korkular artik komik geliyor ama kucumsememek lazim cunku o gun gercekten korkmustum suan geriye donup bakip gulumseyerek hatirladigim korkular o an icin ne dehset vericiydi ama kucuklukte kaldi tum korkularin kucuklukte kalmasi dilegi ile....
