"သားသားလိမၼာေအာင္ေနရမယ္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲအေလၽွာ့ေပးရမယ္ေနာ္"
ကေလးေပါင္ဒါကိုလက္ခုပ္ထဲၾကည့္ရင္း ေရွ႕ကစူထြက္ေနတဲ့ဗိုက္ကေလးေပၚခပ္ဖြဖြေလးပုတ္ေပးလိုက္သည္။
"Biubiuၾကားလားလို႔"
ေကာက္ခ်ိတ္ေနတဲ့ဖင္လုံးလုံးေလးကိုခပ္ဆက္ဆက္ေလးရိုက္ၿပီး ေငးငိုင္ေနတဲ့ 6ႏွစ္သားေလးကိုသတိျပန္၀င္လာေအာင္လုပ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္"
"ေၾကာက္ေနတာလား"
ဆံပင္အိအိေတြတုံသြားေအာင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး
မ်က္လုံး၀ိုင္း၀ိုင္းေတြကအရည္လဲ့ခ်င္သေယာင္ေယာင္ျဖစ္လာတာမို႔ Biuရဲ့မာမားက
စကားဆက္မေနေတာ့ပဲ လမ္းေၾကာင္းလႊဲကာေက်ာင္းေရာက္ရင္သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ေတြ႕မွာမို႔
ေပ်ာ္သြားမွာပါဆိုၿပီး ကေလးေလးကိုမက္လုံးေပးလိုက္၏။
ၿပိဳင္ကားစေတကာနဲ႔ေကာ္ထမင္းခ်ိဳင့္ဘူးျပာျပာေလးကိုဆြဲၿပီးေက်ာင္းကားေပၚလုံးလုံး လုံးလုံးနဲ႔တက္သြားေပမယ့္ လည္ျပန္ေလးၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေလးေတြက၀ဲလို႔။ ကိုယ္ကမိဘျဖစ္တာေရာ ပထမဆုံးသားသားရဲ့ေက်ာင္းတက္ရက္မွာ လူႀကီးတန္မဲ့မငိုခ်င္တာေရာေၾကာင့္အမူအရာထိန္းၿပီး တာ့တာျပလိုက္သည္။
"ဂ႐ုစိုက္သြား ညေနက်ရင္မာမားဆီျပန္လာခဲ့ေနာ္"
_______
ငိုခ်င္သလိုလိုျဖစ္ထားတာေၾကာင့္မ်က္ရည္ေတြနဲ႔စိုကပ္ေနတဲ့မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေတြကိုအျမင္ၾကည္ေအာင္ပုတ္ခက္ပုတ္ခက္လုပ္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းကားေပၚမွာထိုင္စရာေနရာရွာရေတာ့သည္။
Biuရဲ့အိမ္ကေက်ာင္းနဲ႔မနီးမ၀ေးမွာရွိတာေၾကာင့္ အ၀ေးကကေလးေတြကိုပတ္ေခၚၿပီးေက်ာင္းကိုဦးတည္ေနတဲ့ေက်ာင္းကားေပၚမွာ ေနရာသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းကားအရွည္ႀကီးေပၚမွာ ယိုင္လဲမွာဆိုးလို႔ ခုံေတြကိုကိုင္ထားတဲ့လက္တုတ္တုတ္ခဲခဲေတြရဲ့ပိုင္ရွင္က တေျဖးေျဖးနဲ႔ကားရဲ့ေနာက္ပိုင္းကိုေရာက္သြားသည္။
"Biubiu ဒီမွာထိုင္လို႔ရလား"
ေအာက္ခံအနီေရာင္ကိုအျပာလိုင္းေဖာက္ထားတဲ့ jacket ပိုင္ရွင္က မ်က္ေပတုံးမ်က္လုံးမ်ိဳးနဲ႔ေမာ့
ၾကည့္လာသည္။
