Until The Universe Crosses Our Paths Again

Chapter 7: 'New Beginnings'

Dumaan muna ako sa SM and bumili ng Levi's shoes bago ako pumuntang University. Alam 'kong gustong gusto niya yung mga sapatos 'don. Yung perang 'yon, galing 'yon kay Mommy. Kilala naman kasi ni mommy si Alec dati pa at ayaw niya akong gumastos pa. Nagmeetup kami sa harap ng uni at binigay sa kaniya yung bago niyang pair of shoes.

'Ito gift ko sayo. Ingatan mo 'ah, mahal yan!'

'Naks, naalala mo yung gusto ko. How much yan? Wala naman akong sinabi na bigyan mo ako ng gift eh. Baka naapekto ko yung ipon mo.'

'Wag na, treat ko na yan sa pagiging kaibigan ko.'

'Kaibigan lang?

But.. thank you.' sinabi niya with sparkly eyes. 'Ganon ba ka-special sa kaniya ang Levi's kahit sa yaman niya?

'Birthday mo ngayon diba?'

'Alam ko. Karami-rami ng bumati sakin 'e.'

'Happy Birthday, Alec Stanley. Sana matupad yung wishes mo.' sinabi ko with sincerity.

'Won't you grant it for me?' he asked.

'Ano ba wish mo?'

'Mapasakin ka.'

'... Kung bibigyan ka pa ng other 3 wishes, ano pa iwiwish mo?'

'Alex.

Kung bibigyan 'man ako ng tatlong hiling tatlong beses kitang hihilingin.'

'... Ew.'

'Hehe.. joke lang 'uy.
Punta ka sa house namin mamaya, magpapaparty si Mom. Dalhin mo na rin friends mo, pati yung mga partners nila para masaya. The more the merrier sabi ni Mom.'

'Okii. Dala kami pagkain.'

'Wag na. Meron ng naluto. May na-hire na chef si Dad.'

'Uhm... ano suot namin?'

'Kahit anong gusto niyo, we won't judge. 'Tsaka meron naman kaming guest wardrobe 'don, you can borrow and change into more comfortable clothes.'

Wow, may pa-chef, may pa-wardrobe pa.

You really don't deserve me, Alec.

Katulad ni Bella, normal girl lang ako in a normal family. Hindi kami katulad ni Kane and Gab na may generational wealth at napanganak sa isang tatag na ospital o nabubuhay sa isang malaking mansion. Pero sapat na 'yon sakin. Meron naman akong mga supportive na kaibigan at isang Mama and Papa sa Davao.

Gab's POV

I came out of the lecture room when someone tapped my shoulder.

'Can we talk?'

He pulled me to the papuntang library where nobody could hear, or see us.

'Ano pa 'bang paguusapan natin, Dyx Serrano?'

'Us.'

'There's no us Dyx.'

'No, I can't let it be just that. Can we fix this Gab?'