Okuma ve öğrenme zorluğu çeken çocuklara özel eğitim veren bir okul için bağış toplama yemeğinde,çocuklardan birisinin babası katılımcılar tarafından asla unutulmayacak bir konuşma yaptı.
Okula kendini adamış öğretmenleri kutladıktan sonra şöyle bir soru sordu:
"Dışarıdaki etkenler tarafíndan etkilnmedikçe hayat her şeyi mükemmel bir şekil ve sırada yapıyor.Ama yine de oğlum Shay,diğer çocukların anlayabildikleri gibi anlayamıyor,öğrenebildikleri gibi öğrenemiyor.Oğlumda doğal olması gereken şeyler nerede? "
Bu soru karşısında dinleyiciler sessiz kaldılar.
Baba devam etti:
"Ben inanıyorum ki dünyaya fiziksel ve zeka engelli Shay gibi bir çocuk geldiğinde,gerçek insan doğası kendini gösterme fırsatını buluyor ve bu da insanların o çocuğa davranış şekllerinde kendin gösteriyor."
Ve sonra şu hikayeyi anlatmaya başladı:
Shay ve babası birgün Shay'ın tanıdığı birkaç çocuğun beyzbol oynadıklarını gördüler.Shay sordu:
"Acaba oynamama izin verirler mi?"
Shay'ın babası çoğu çocuğun Shay gibi bir çocuğun takımlarında oynamasını aynı zamanda eğer oğluna izin verirlerseoğlunun o çok ihtiyacını duyduğu,engellerine rağmen başkaları tarafından kabul edilmenin özgüveni ve sahiplenme duygusunu vreceklerini de biliyordu.Shay'ın babası çocuklardan birinin yanına yaklaştı ve Shay'ın oynayıp oynayamayacağını sordu.
Çocuk şöyle danışabileceği birilerine baktı ve sonra ,"Şu anda altı sayı gerideyiz ve oyun sekizinci turunda.Herhalde takıma girebilir,ben de onu dokuzuncu turda vurucu olarak sokmaya çalışırım,"dedi.
Shay büyük bir gayretle takımın yanına gitti ve yüzünde kocaman bir gülümsemeyle takım T-shirtini giydi.
Babası gözünde yaş ,kalbi sıcak duygularla dolu onu izledi.Çocuklar oğlunun kabul edilmesinden dolayı babanın mutluluğunu gördüler.
Sekizinci turun sonunda Shay'ın takımı birkaç puan kazandı ama hala üç sayı gerideydi.Dokuzuncu turun başında Shay eldiveni eline geçirdi ve sağ açık sahaya çıktı.Ona doğru hiç top isabet etmemesine rağmen oyunda olmaktan son derece mutluydu ve babasının ona tribünlerden el salladığını görünce yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.
Dokuzuncu turun sonunda Shay'ın takımı yine puan kazandı.Şimdi bütün kaleler doluydu,oyunu kazanma şansı ortaya çıkmıştı ve topa vurma sırası Shay'a gelmişti.Bu noktada Shay'ın vurucu olmasına izin vererek oynu kaybetme riskini mi almalıydılar?
Ancak şaşırtıcı bir hamleyle Shay'a sopayı verdiler. Herkes topa isabet ettirme şansının sıfır olduğunu biliyordu çünkü bırakın topa vurmayı Shay sopayı bile elnde tutmasıni bilmiyordu.Ama Shay sahaya çıktığında top atıcı,diğer takımın kazanma şanslarını bir kenara bırakarak Shay'a bu fırsatı tanıdıklarını görünce birkaç adım öne giderek yumuşak bir şekilde topu Shay'a doğru fırlattı.
İlk topa Shay zorlukla sopayı savurdu ama ıskaladı.Atıcı tekrar birkaç adım öne doğru geldi ve topu yine yumuşak bir şekilde Shay'a doğru attı.Shay sopayı savurdu ve hafifçe topa dokunarak yere ,atıcıya doğru vurdu.
Oyun şimdi bitecekti .Atıcı topu yerden alıp ilk kaledeki adamına kolaylıkla atabilecek ve Shay'ı sobeleyerek oynu bitirebilecekti.Ama atıcı topu aldı vevilk kaledeki adamının başının üzerinden diğer takım arkadaşlarının erişemeyeceği yere fırlattı.Tribünlerdeki hekes ve iki takım da bağırmaya başladîlar:
"Shay ,ilk kaleye koş,ilk kaleye koş! "
Shay hayatında hiç bu kadar uzağa koşmamıştı ama ilk kaleye gidebildi.Şaşkınlıktan büyümüş gözleriyle yere çöktü.
Herkes bağırmaya devam etti:
"İkinci kaleye koş,ikinci kaleye koş."
Nefes nefese Shay zorlukla iknci kaleye koşabildi. Shay ikinci kaleye geldiği sırada açık sahada diğer takımdan biri topu almıştı...Takımın en küçüğü olan bu çocuk kahraman olmq şansını elinde tutuyordu.Topu ikinci kaledeki adamına atabilirdi ama top atıcısının niyetini anladığından o da kasıtlı olarak topu üçüncü kaledeki arkadaşının başının üzernden attı.
Herkes bağırıyordu:
"Shay ,Shay,Shay bütün yolu koş Shay! "
Karşı takımdan birinin yardım ederek onu üçüncü kaleye doğru döndürmesiyle Shay üçüncü kaleye koşabildi.
"Üçüncüye koş Shay , üçüncüye koş! "
Shay üçüncüye gelirken diğer takımdaki çocuklar ve seyirciler ayağa kalkmışlardı ve bağırıyorladı:
"Shay hepsini koş Shay! "
Shay hepsini koştu ve oyunu takımı için kazanan br kahraman olarak herkes tarafından alkışlandı.
"O gün,"dedi babası,gözlerinden yaşlar aşağīya doğru süzülerek . "İki takımdaki çocuklar da dünyaya bir parça sevgi ve insanlık getirmeyi başardılar."
Shay bir sonraki yaza yetişemedi .O kış öldü .Bir kahraman olduğunu ve babasını mutlu ettiğini ve eve geldiğinde annesinin de gözyaşları içinde onu kucakladığını asla unutmadı!
İYİLİK HİÇBİR ZAMAN BOŞA GİTMEYEN TEK YATIRIMDIR...
