Hayal Durağı

2.

Gökgürültüsünün sesine uyandığımda saat gecenin dördüydü. Yatağımda doğruldum ve penceremde bir karaltı farkettim. Hayal mi gerçek mi diye sorgulamaya başladım. Artık hayallerim ve gerçeklerim birbirine karışıyordu. Gerçek hayatta halüsinasyon olarak hayal alemimdeki karakterleri görüyordum.

Ayağa kalktım ve pencerenin önüne yaklaştım. Siyah tüllerimi araladığımda açık mavi gözlerim bir çift cam mavisiyle karşılaştı. Yine hayal mi görüyordum yoksa penceremde bir adam mı oturuyordu.

"Bu gece çok güzelsin" diye fısıldadı dudaklarıma doğru. Yüzlerimiz çok yakındı. Sıcak nefesi dudaklarıma her değdiğinde ürperiyordum. "Bu gece seni her zamankinden daha fazla istiyorum, Çağın." Dedi derin ses tonuyla.

Nefesim kesilmiş bir halde gözlerine kitlenmiştim. Adamın yüzü oldukça tanıdık geliyordu. Sanki bir hayalimde olmuş gibi..

"Seni nerden tanıyorum?" Diye sorabildim güçlükle. Gözlerimin içine bakıp birkaç saniye sonra gülümsedi. Gülümsemesi tüyler ürperticiydi ama çok güzeldi.

"Beni sen yarattın, Çağın" dediğinde şaşkınlıktan gözlerimi berelttim. Ben mi yarattım? "Ah! Yine bir hayalin içindeyim değil mi? Şimdi uyanmam için kendimi burdan aşağı atmam yeter" diyerek atlamaya yeltendiğimde adam kolumu tuttu.

"Hayır! Ne yaptığını sanıyorsun? Bir hayalde değilsin. Evet beni sen yarattın. Bir hayalinde aşıktık. Ama burası gerçek dünya. Ben senin hayal dünyandan çıkmayı başardım, Çağın!" Diye bağırdığında yüzüme su çarpmış gibiydim.

"Sen.. seni hatırlamıyorum!" Diye sitem ettim. "Normal. ben senin ilk hayallerindenim. Benden sonra yüzlerce, hatta binlerce hayal kurdun. Hepsini aklında tutamazsın değil mi?" Dedi ve yeniden yüzüne o ürkünç yarım gülüşünü ekledi.

"İmge Alkan. Memnun oldum Çağın." Lanet olsun ismimi çok güzel telaffuz ediyordu! "Memnun oldum İmge." Memnun oldum İmge ve çok yakışıklısın!

"Ben de memnun oldum. Şimdi gitmem gerek. Görüşürüz" dedi gözlerini gözlerimden ayırmadan. "Görüşürüz İmge." Görüşürüz İmge ve çok yakışıklısın!

Ben gitmesini beklerken o daha da yaklaştı. Dudakları neredeyse dudaklarıma değecekti. Gözleri açıktı ve dudaklarıma bakıyordu. Nefesimi tutmuştum. Yavaş yavaş dudaklarıma yaklaşırkan aniden durdu. ağzından nefes alıp veriyordu. Verdiği nefesler dudaklarıma çarpıyordu. Sanki beni öpmek istiyordu ama tereddüt ediyordu. Dudakları daha fazla aralandı konuşmak için. Ve birkaç kelime döküldü.

"İsmimi unutma, Çağın, bundan sonra çok fazla duyacaksın" dedi dudaklarıma doğru. Kıpırdayamıyordum. Derken İmge parmağını şıklattı. O sesle sanki uykumdan uyandım. Görüş açıma İmge'nin cam mavisi gözleri değil de beyaz tavanım girdi. Hayal mi görmüştüm? Rüya mıydı? Yoksa gerçek miydi? Ne yaşadım ben az önce?

Yattığım yerden doğrulup saate baktım. Alarmımın çalmasına 4 dakika kalıyordu. Kalkıp derse hazırlanmaya başladım.

Ben Çağın Ay Ak. Üniversite 2. Sınıf öğrencisiyim. Üniversite için yaşadığım şehirden uzaklaşmak zorunda kaldım. İletişim kurmayı pek beceremem ama etkileşimde olduğum birkaç kişi var sınıfta. Ara sıra düzenlenen partilere giderim. Onun dışında sadece sahile iner müzik dinler, kitap okur ve araştırma yaparım. Psikoloji öğrencisiyim. Aynı zamanda "Maladaptive daydreaming" ve "Bipolar bozukluk" olarak isimlendirilen psikolojik hastalıklara sahibim. 4 ay rehabilitasyon merkezine yattım ve doktorları iyileştiğime inandırdığımda oradan çıktım. Oysa durumum daha kötüye gidiyordu ve rehabilitasyon merkezi hiçbir yardımda bulunamıyordu.

Gün içinde Çağın değildim. Ay'dım. Etrafımdaki neredeyse herkes bana ikinci ismimle seslenirdi. Hayallerimde ise Çağındım hep. Esas sorun da burada başlıyor. Sanki iki ayrı karakter gibiyim. Çağın farklı kişi, Ay ise tamamen ayrı birisiydi. Çağın benim hayalperest tarafımdı. Ay ise herkese gösterdiğim. Ay kişiliğimi sevmiyordum. Ay iken kimseye gerçek beni göstermediğim için yanlarında rahat olamıyordum.