The Boy in Manila (One Shot)

THE BOY IN MANILA

Malamig na hangin ang kaagad sumalubong sa akin pagkababa ko sa aking sasakyan. Napapikit ako habang ninanamnam ang malamig at sariwang hangin ngayong gabi rito sa Metro Manila. It feels like a breath of fresh air after everything.

It has been five years. Five long years. Masasabi kong maayos na ang lahat simula noong nagkaroon ng pandemya. Masyadong mahirap ang buhay noong taong 2020. COVID-19 has affected day-to-day life in ways we never imagined. Maraming nawalan ng trabaho dahil ipinatupad ang lockdown, hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong mundo. Dahil nga rin sa kawalan ng trabaho, they couldn't earn an income during those lockdowns; many were unable to feed themselves and their families.

The pandemic has affected thousands of people, who are either sick or are being killed due to the spread of this disease. That was hard. Really hard. Especially for those who couldn't feed their families because they couldn't earn money. Sobrang challenge talaga ito sa ibang pamilya; swerte na lang talaga kung hindi ka isa sa naghihirap noong panahon na 'yon. Minsan, naaawa na lang ako sa mga nakikita ko sa newsfeed—nawalan sila ng trabaho, at ang iba naman ay nawalan ng mahal sa buhay. Nakakalungkot lang.

But those years were difficult and wonderful at the same time. That time kasi, nauso yung internet love. That time I met him. The love of my life, Karlo Antonio.

Diba, ayun pa rin yung naisip ko? Internet love? Pagmamahalan? Lovelife? Lahat naman kasi siguro sumabak sa internet love noong mga panahong yun, eh. Lalo na't hindi tayo makakalabas ng bahay, kaya tutok tayo sa gadgets natin—puro laro, K-drama, o pagsa-social media ang ginagawa natin. Kaya lahat tayo ay makaka-relate.

It was during those long nights scrolling through my phone that I stumbled upon Karlo. Little did I know, he would become my light during such a dark time. While the world outside felt chaotic and uncertain, we found our own little bubble of happiness, proving that sometimes love can thrive even in the most unexpected circumstances.

I was 18, and he was 15. Ang dugyot pakinggan ngayon kasi ang layo ng agwat naming, pero noon natutuwa ako kasi akala ko okay lang. Kilig na kilig pa ako nun kapag sinasabihan akong hindi naman daw ako halatang 18 years old dahil baby face ako.

Pero noon yun; natuto na po ako, wag kayo mag-alala.

To think na mas matanda ako? Napa-age doesn't matter talaga ako noon nung nakilala ko siya. Despite his young age, I was so amazed by his mindset and the way he thinks. Siguro dun talaga ako nahulog ng husto, o dahil lang sa first time kong makaranas ng ganoong treatment? Yung natrato ako ng tama?

Anyways, kung nakilala niyo lang siya, pati kayo ma-a-amaze. Ang ganda ng mindset niya at napaka-mature. Ayun yung sobrang nagustuhan ko sa kanya. Gustong-gusto ko naman kasi lahat sa kanya e. Pure lahat ang intensyon ko.

The fact din na he is really a good-looking guy. Let me describe his features: matangos ang kanyang ilong, dahilan rin para bumagay kapag ngumiti siya. Mahahabang mga pilikmata, medyo makapal yung kilay niya, moreno rin ito.

Pero alam niyo ba kung ano yung best feature niya? Yung mga mata niya. Paboritong paborito ko ang mga iyon. Kapag nakatitig ka rito, parang hihilahin yung kaluluwa mo—yung buong ikaw. Malakas din yung charisma niya because of his well-defined jaw. Matangkad din siya, kaya't talagang may presence siya wherever he goes.

It's funny how a simple connection can turn into something so profound, especially when you least expect it.

Isa rin siguro sa napansin ko sa kanya ay yung sungki-sungki niyang ngipin sa baba. Small things matter pa naman, diba? Napansin ko lang yun kasi ang cute, at lagi ko pa yun pinapaalala sa kanya na paborito ko yun. Kaya anytime nag-calls kami, pinapangiti ko siya para makita ko yung ngipin niya.