YALAZ MAVİ

                               Giriş

Vazgeçişler, yok oluşlar, bitişler ve sonlar. Bir insan doğar, büyür ve ölür. Bazı ölümler kabullenilmesi zor olsa da, geri dönüşü olmayan bir veda ertelenemez.

Mutlu sonlar masallara aittir ve biz bir masalın içinde değiliz. Acı hayatın her anında sana yaşadığını hissettirecek tek duygu. Eğer bir insan acı hissetmiyorsa ya duygularını kaybetmiştir ya da kendini. Vicdan ve merhamet her insanın sahip olduğu bir şey değildir.

Vicdanı ve merhameti olmayan insanlar mutludur çünkü onları üzen bir duygu yoktur.

Vicdan.

Benim için kırmızı çizgi olarak adlandırabileceğim tek duyguydu. Vicdan azabı insana her şeyi yaptırabilecek olan dünyada belki de sayılı şeylerden biriydi. Ben ömrüm boyunca vicdan azabını göğsümde taşıdım. Yeri geldi ağırlığında ezildim ama bir an dahi bırakmadım azaplarımı, sımsıkı tutundum onlara.

Bana acı veren şeyler, aslında bana nefes almayı hatırlatıyordu. Ömrüm boyunca her şeyi planladım. Her detayı hesaplayarak yürüdüm bu yolda.

Ama o... Atlas... Atlas benim planlamadığım tek hataydı. Babamın sözlerini anımsıyorum şimdilerde. En sevdiği şarkıya itafen söylerdi bana şu sözleri.

"Sen güzelliğinin bedelini çok ödeyeceksin güzel kızım."

Bu sözün bu kadar doğru olacağını bilseydim eğer ki yemin ediyorum kıyardım canıma. Şimdi ise elimde bir dal sigara bekliyorum. Çaresizlik içinde kıvransam da kimse bilmiyor.

Kimse bana yardım etmiyor çünkü kimse yardıma muhtaç olduğumu bilmiyor. Karanlık bir yoldayım. Gece hiç olmadığı kadar çok karanlık. Korkudan titriyorum, üşüyorum. Üzerimde kat kat giysi var aslında ama kalbim çırılçıplak, karların ortasına bırakılmış, küçük bir çocuk gibi titriyor.

Korkuyorum. Nedenini bilmesem de deliler gibi korkuyorum. Belki kendimden korkuyorum, belki karanlıktan. Yürümek yetmiyor artık var gücümle koşuyorum. Orada görüyorum ve yanına ilerliyorum.

Aynı uçurumun kenarındayız. Beni bekliyor. Belki son gelişimizdir bu, belki de yolun sonuna gelmişizdir.

Onun yanındayım, güvendeyim. Defalarca kendime hatırlattığım bu sözleri bir kez daha tekrar ediyorum içimden. Bu bir son mu? Yoksa bir başlangıç mı?

Karar veremiyorum. Her ne olursa olsun, o elimden tuttuğu sürece gerisi umurumda değil.

Hayır umurumda.

Hayır değil.

Hayır umurumda Alev.

Sen gerisini göz ardı etsen de onlar gelecek ve seni ondan ayıracaklar. Ne bekliyorsun itekle onu. Nefret etmem gerekiyor ondan ama ben yapamıyorum. O bana, o gözleriyle baktığı zaman yapamıyorum. Bitiyor işte tüm direnişler. Benim bir sonum var, o da onunla.

Ben Alev Kayhan bu zemheri soğuğunu yerle bir edecek tek silahım.

Hepiniz hoşgeldiniz!

Önce kendimi tanıtayım ben Nazlı. En büyük hayali yazarlık olan biriyim. Bu kitabın ilk bölümü tam bir yıl önce yazıldı. Bu kitabı ben çok sevdim. Çok severek yazdım. Heryeri anılarımla dolu. Birçok olayı kendi hayatımdan esinlenerek yazdım.

Sizlere anlatacak çok şeyim var. Bu kitabı okurken aslında beni okuyacaksınız çünkü ben bu kitapta kendimi yazdım. Her anına kendimden birşeyler katarak yazdım. Sinirlendim yazdım, çok mutlu oldum yazdım, üzüldüm yine yazdım.

Şu an kitap düzenleme aşamasında olması nedeniyle kitap tamamen bitene kadar bölüm gelmeyecektir.

Kapağımız şimdilik böyle ilerleyen zamanlarda değişebilir. Kapak yapay zeka ile tasarlandı yani kapak fotoğrafı yanlızca bu kitaba ait bunu da eklemek isterim. Bu bölümün kısa olmasının nedeni giriş bölümü olması normal bölümlerimiz oldukça uzun olacak.

Kitap hakkındaki düşünceleriniz, fikirleriniz ve tahminleriniz neler? Bunu gerçekten çok merak ediyorum.

Tüm kalbimle tek dileğim bir gün bir imza günü düzenleyebilmek ve bu kitabı okuyan herkesle tanışabilmek. İyi anlaşacağımızı düşünüyorum umarım beni seversiniz, umarım kalemimi seversiniz.

Kendinize iyi bakın..