Summertime Sadness

Chapter 1

"Mommy, please don't leave me," I said, crying my heart out.

"I'll only be gone for two years, anak. I'll come back for you." She said this while wiping the tears falling down my cheeks.

As soon as she wiped my tears, she started to get all of her things and left without looking back.

I was four when she left me at my grandparents' door step. I always hoped that someday she would come back to get me, but years had passed and there had been no message or letter from her. I tried finding her on Facebook once or twice, but nothing comes up when I search her name, as if she doesn't exist anymore. As I grew older, I stopped looking for her and gave all my love to my grandparents instead, since they were the ones who stood as my parents growing up.

Now that I am a senior high school student, the strand that I chose is STEM. I heard from my seniors before how fun it is and how they always do laboratory work and research, but now that I am experiencing it, I wish I could stop my past self from making that decision because now I'm suffering. But even though I suffer, my friends make it bearable for me. They became my source of happiness, along with my grandparents.

"Anak ko, gumising ka na dyan!" Ramdam ko ang pag yugyog sa akin ni Lola.

"Lola, bigyan mo po ako ng five minutes. Ka tutulog ko lang po." I said in my sleepy voice.

"Jusmiyo kang bata ka, nag puyat ka na naman. Alam mo namang masama mag puyat! gumising ka na at mag alas nuwebe na!" Na buhay bigla ang diwa ko sa sinabi ni Lola. Agad kong kinapa sa kama ng phone ko at ng makita ko ang oras ay agad akong bumangon. Shit late na ako.

Dali dali akong kumilos at muntik ko ng makalimutan mag toothbrush buti na lang ay pina-alala sa akin ni Lola.

"Lola at Lolo, mauuna na po ako." Saad ko habang binigyan sila ng halik sa pisngi.

"Mag ingat ka, anak" Yan na lamang ang huli kong narinig bago ako kumaripas ng takbo pa punta sa sakayan.

Hindi naman ganon ka layuan ang school sa bahay namin pero kahit ganon ay na abutan parin ako ng traffic. Tumingin ako sa aking relo at halos 30 minutes na akong nasa daan kaya hindi na ako nag dalawang isip at bumaba na ako sa jeep at tinakbo ko na papunta sa aming paaralan.

"Ms. Lavelle, bakit ka late?" Bungad ni Mr. Santos sakin ng maka pasok ako sa room. Bakas sa aking mukha ang pagod at hingal, laking pasasalamat ko na lang at PE ang suot kong uniform ngayon.

"Sorry po, Sir. Na traffic po kasi ako. " Ramdam kong pinag titinginan na ako ng mga kaklase ko kaya nakaramdam ako ng hiya.

"Go take your seat now, Ms. Lavelle. Ayaw kong ma-ulit ito muli, understood?"

"Opo, Sir." Saad ko bago ako umupo.

"Buti naniniwala si Sir na na traffic ka" Bulong sakin ng kaibigan ko na si Yohan.

"Ang lapit lang kaya ng bahay mo sa school." Dagdag niya pa, ngunit tiningnan ko na lamang siya ng masama.

Wala naman masyadong ginawa sa klase ni Sir bukod sa nag lesson lamang siya sa General Mathematics. Sinubukan kong makinig sa lesson ngunit hindi mapigilan ng utak kong lumipad sa kung saan saan lalo na at kulang din ako sa tulog. Na pansin yon ni Yohan at agad niya akong tinapik sa braso at ng dahil doon ay bumalik ako sa katotohanan at napansin kong nag pa pa solve si Sir sa harapan. Dali dali akong nag sulat sa notebook ko ng kung ano ano para kunyare ay nag sosolve din ako.

Pag ka tapos ng one hour ay na tapos na din ang klase ni Sir at agad kaming pumunta ni Yohan sa classroom ni Alenia dahil sabay sabay kaming ka kain sa canteen ng lunch.