Merdiven Arası

Bölüm 3

Bir günde 2 bölüm yayımladım hatta bu 3. oluyor.Çok çok heycanlıyım.Bölüm yazıyorum taslaklara kaydediyorum 1 dakika geçmeden yayımlıyorum.Heycandan ölmessem bi daha ölmem gibime geliyor fjdshjkh.Bu arada sarkıyı merak edenler icin multimediada var ajshs.

Hayat insana neler sunuyor."Her işte bir hayır vardır" deyip geçemiyoruz.Çok fazla kurcalıyoruz bazı şeyleri.Başımız beladan,dertten,kederden kurtulmuyor bu yüzden.Peki nereye kadar gider böyle?Nasıl geçer bu acılar?Acaba ne zaman öğrenicez "hayata eyvallah" demeyi.

Ya o bu değilde ben çocuğun adını söylemeyi unuttum size.Adı barış.Adına bile bakar mısınız ya ben bunu yerrrrim.Nys.Tüm gün bizimkilerin mallıklarını dinliyordum.Düşünüyordum.Barış ve ben nasıl oluruz?Sevebilir mi?Sanmıyorum.Oturduk konuşuyoruz çocukla falan salak salak konuşuyorum zaten.Ahh heycan sen nelere kadirsin aq heycanı.Bakın tekrardan sinirlendim.Ben salak saçma şarkılar söylüyorum "bu kızın sesi güzel mi?" diye düşünmeyin.Değil.Diğer kitaptaki kızlar gibi güzel,sesi güzel falan filan değilim.Umutlanmayıın aahhaha.Hayır niye umutlanıyosunuzki zaten.Yine saçmalmaya başladıım.Gökçe malı;

"Barış rap yapıyo biliyo musun" diye konuya girince daha çok ilgimi çekmişti çocuk.ben rap dinlerdim zaten.Şaşkınlığımı gizleyememiştim;

"aaaa cidden mi " dediğimde;

"yapıyoruz işte bişeyler demişti" ukalaaa çocuk.

"söylesenee" dediğim de ise

"bir gün söz söylerim" demiştim.Hayır ben belki bi daha seninle görüşmicektim nerden geliyo bu ukalalık anlamıyorum.Bir insan bu kadar ukala olabilir mi?hayıır.Saçma bir günü daha bitirmiştik nerdeyse.Aleyna bize gidelim diyince gideliim demiştim.Babamı arayıp 2145124564 tane yalan söyledikten sonra sonunda gitmiştiim aleynalara.Facebook'a giriyim demiştim bi baktımki mesaaj atmış.Ben bir heycanlı bir heycanlı.konuşmaya başlamıştık.O konuşmadan aklımda kalan tek kısım;

"En sevdiğin şarkı" ne diye sormuştu

"Namahrem-karanlık" dediğimde

"Artık benimde o şarkı" dediğini anımsıyorum.Baya baya konuşmayı uzattığında en sonunda uzun bir mesaj atıp teklif etmişti.Tabikide kabul ettim.İlk günden çıkmak ne kadar doğruydu,ne kadar tanıyorumdum adamı hiç bir fikrim yok lakin bildiğim tek şey bu adama güvenmem gerektiğiydi.Güven veriyordu insana.İnsanalara çabuk güvenemediğim halde ne boka bu adama güvenmem gerektiğini söylüyordum bilmiyorum ama bu adam güven kokuyodu.O günlerde ondan bahsederken hep "güven kokulum" derdim.Harbiden de güven kokuluydu sevdiğim adam.İlk günden bu kadar güven,bu kadar sevgi, doğru muydu hiç bi fikrim yoktu.Ya çok güzel olucaktık herşey ya da herşey daha da boka batıcaktı.En sonunda eve gelmiştiim.Bu kadar düşünceyle nasıl uyucaktım bilmiyordum ama tek bildiğim yarın okulun oldugu ve sabahın köründe kalkmak zorunda olduğum.