Pseudonim Lerua

Rozdział 1, Od czego wszystko się zaczęło

Zwykle to zwycięzcy piszą historię, ale tym razem piszą ją przegrani. Przegrani swoim zasadom, życiu i uczuciom. Jedyne światło, które im pomaga, otwiera oczy na prawdę, którą nienawidzą.

Akcja ma miejsce w małym miasteczku Mistake, gdzie każdy mieszkaniec ma swoje tajemnice. Ale wszystko zmienia się, tak jak w tym mieście. Pojawia się Lerua - blogerka internetowa, która ujawnia tajemnice mieszkańców swoimi postami w internecie i uraża ich. Wtrąca się w życie każdego i zmienia losy ludzi, grając nimi jak pionkami szachowymi.

Ale Lerua nie jest głównym problemem miasta. Jego mieszkańcy... Ciężko żyć wśród strażników światowej równowagi, okrutnej wybranki, która rządzi liceum, i szukającej narkotyków uczennicy.

Każdy człowiek ma swoje szkielety w szafie,swoje tajemnice, swoje lęki. Przed nimi zamykamy się w sobie, nie pokazujemyemocji, a ból i strach ukrywamy za maską obojętności lub gniewu. Odmawiamypomocy i jeszcze bardziej ukrywamy się za maską. W końcu nie wytrzymujemy ipękamy, a cały ból, który tak bardzo ukrywaliśmy, wybuchnie na zewnątrz.Dlatego potrzebujemy osoby, której możemy powiedzieć wszystko, co dzieje się wnaszej duszy. Nie taka, która powie "wszystko będzie dobrze" i nietaka, która pójdzie potem i opowie wszystkim o twoim bólu. Potrzebujemy osoby,która wysłucha nas i zrozumie, która zaakceptuje i wesprze każdą twoją decyzję,nawet jeśli jest ona niewłaściwa. A jeśli takiej osoby nie ma, to najlepsze, comożemy zrobić dla siebie, to zaakceptować jako niepodważalny fakt wiedzę, żeabsolutnie wszystko i zawsze zmierza ku lepszemu. W każdej sytuacji.

Pov:Michelle

-Cześć! Nazywam się Michelle. Mam 16 lat i... O Boże, brzmi to jakbym wypełniała osobisty dziennik... Hmm, dobrze, co mogę powiedzieć o sobie... Naprawdę nie wiem! Wielu ludzi uważa mnie za największą sukę na świecie, ktoś za wybawicielkę, a ktoś za najlepszą przyjaciółkę. W swoim życiu zyskałam wystarczającą ilość niebezpiecznych wrogów. I nie mam przyjaciół, którzy pomogliby mi wyjść z tego koszmaru, w którym ciągle żyję, dlatego zawsze ratuję sama siebie.

- Jak by Pani mogła siebie opisać wcześniej?

-Wcześniej mogłabym siebie opisać jako: najpiękniejszą, najinteligentniejszą i najbardziej ruchliwą dziewczynkę na świecie; interesowało mnie wszystko, co działo się wokół. Prawda, potem miałam z tego problemy... Nie zwracałam na to uwagi, bo po przygodach i psotach zostają fajne wspomnienia. Albo raczej kiedyś zostawały...

-Ostatnie pytanie... czy jest Pani pewna, że ma na imię Michelle i ma 16 lat?

2 lata temu

Dzisiaj w szkole powinnam była spokojnie wejść do klasy ze swoimi najlepszymi przyjaciółkami Mashią, Sonią i Katey i poczekać na koniec przerwy bez przygód. Ale nie, postanowiłam zatrzymać się przed salą biologiczną i popatrzeć na grupę uczniów, na czele której stała dziewczyna, której imię zna każdy uczniowie: Ola Liczenkowa. Lub jak ja ją opisuję: królowa gimnazjum nr 19, uczennica z wyróżnieniem, która ściąga dzięki swojej urodzie zmieniając chłopców jak rękawiczki i poniżając każdego, kto stanie jej na drodze, wykorzystując swoją władzę kosztem innych.

Ola zauważyła, że na nią patrzę i odpowiedziała mi pogardliwym i złym spojrzeniem. Czasami wydaje mi się, że gdyby można było kogoś spojrzeniem zabić, już by mnie nie było. Ale już się do tego przyzwyczaiłam, więc nie zwracam na to uwagi.

-Hej, Michelle, idziesz? Lekcja zaraz się zacznie - zawołała mnie mała dziewczynka z długimi włosami w kratkę sukience. To była jedna z moich najlepszych przyjaciółek, Katey.

-A co? Tak, oczywiście, idę - i postanowiłam jak najszybciej wejść do klasy, ponieważ muszę jeszcze powtórzyć zadanie domowe. Może nie jestem odliczniczką jak Ola i mój wygląd nie jest wspaniały, ale ja też staram się dobrze uczyć.