Koruyucu / Taekook

5~

Jungkook'un ağzından

Bitiş zili.

Bu son dersti zil çalınca hemen toparlanmaya başladım ve sınıftan çıkıp lavaboya girdim. Ne şans ki sabah yerine oturduğum çocukla karşılaştım.

Yanında da iki tane arkadaşı vardı aynadan benim yansımamı görünce hemen bana döndü. Ben ise ellerimi yıkamak için musluğu açıyordum ki arkama geçti.

Aman tanrım bu ne biçim bir pozisyon.
Popomla aralarında yarım adım vardı. Ben hemen yüzümü çevirdim. Şimdi ki pozisyon daha da kötüydü.

"Vay kim varmış burda. Minik tavşancık"

Arkadaşları ile kısa bir kahkahanın ardından tekrar konuştu.

"Sanki bizim yarım kalan bir işimiz vardı hm?"

Ben cevap vermedim. Eğer ani bir hareket yaparsa ikimiz için de iyi şeyler olmayacak.

"Jungkookcum bir cevabın yok mu?"

Kafamı 'Hayır' anlamında iki yana salladım. Aramız da kalan yarım adımı tamamlayınca alt bölgelerimiz birbirine değiyordu ve yüzlerimiz arasında çok ama çok az bir mesafe kalmıştı.

Neredeyse birbirine değecek olan dudaklarımızdan bahsetmiyorum bile. Tekrar konuştu.

"O zaman ufak bir cezayı hak ettin."

Ne ceza mı?

"Ne cezası?"

"Görürsün-"

İçeri dalan Taehyung ile çocuk benden uzaklaştı ve Taehyung'a döndü. Taehyung konuştu.

"Ne oluyor lan burda?!"

Çocuk cevap verdi.

"Hiç bir şey"

"Jungkook ne oluyor burada?!"

"Hiç bir şey"

"Bana yalan söyleme!"

"Sabah ki olaydan dolayı özür diliyordum"

"Jungkook doğru mu?!"

"Evet doğru, ayrıca sen karışma buna ihtiyacım yok"

"Ben sana yardım etmek istiyorum "

Sabah söylediklerinden sonra hala sana yardım etmek istiyorum diyor derdi ne bu çocuğun anlayamıyorum.

"Yardımına ihtiyacım olduğunu kim söyledi?"

Sabah yerine oturduğum çocuk ve arkadaşları yüzüme şaşkın şaşkın bakıyorlardı. Neye şaşırmışlardı Taehyung ile böyle konuşmamamı.

"Jungkook!"

Dedi. Uyarıcı bir ses tonu ile.

"Ne var?"

"Yürü gidelim."

"Ben kendim giderim"

"Jungkook saçmalama aynı evde yaşıyoru-"

Ben hemen elimle Taehyung'un ağzını kapattım ama nafile duydular. Salak işte.

"Ne?! Siz birlikte mi yaşıyorsunuz?"

"Hayı-"

"Evet bir itirazınız mı var?"

Dedi Taehyung. Bu çocuk aptal mı? Sabah bana benden uzakta yürü beni tanımıyormuşsun gibi davran diyor şimdi de aynı evde yaşadığımızı söylüyor. Cidden aptal beyin yoksunu.

Cidden Tae'yi anlamıyorum.

"Yok da neden birlikte yaşıyorsunuz?"

"Sizi ilgilendirmez, hadi Jungkook gidiyoruz "

Dedi ve bileğimden tutup çekiştirerek boş bir sınıfa sürükledi. Beni duvar ve kendi arasına aldı. Konuşmaya başladım.

"Neden beni koruyorsun?!"

"Bilmem"

"Ne demek bilmem! Tae ben çocuk değilim benimle bu şekilde oynayamazsın! Bi diyorsun okulda yanıma gelme, beni tanımıyormuşsun gibi davran benden uzak ta yürü! Birde diyorsun biz aynı evde yaşıyoruz derdin ne senin!? Ben senin oyuncağın mıyım?!"

"Kook lütfen bağırmadan konuş birincisi seninle oynamıyorum sadece seni korumak istedim. İkincisi benim okulda bir itibarım o yüzden benden uzak durmanı istedim. Üçüncüsü benim oyuncağım falan değilsin."

"O zaman neden bana böyle davranıyorsun?"

"Nasıl davranıyorum?"

"Sadece şöyle söyleyeyim benden utanıyor musun?"

"Evet"

Duvar ve Taehyung'un arasında çıkıp

"Anladım."

Diyip okuldan çıktım. Tabi Taehyung ile aynı arabada gideceğimi unutmuştum. Arabaya bindim. Taehyung da binince şoför arabayı çalıştırdı. Taehyung konuştu.

"Jungkook"

Kafamı cama yaslayıp dışarıyı izledim. Taehyung ile konuşmak gibi bir niyetim yoktu. Tekrar seslendi.

"Jungkook"

Yine cevap vermedim.

"Jungkook cevap ver!"

Bağırmasını umursamadan dışarıyı izlemeye devam ettim. Bir anda beni kolumdan tutup kendine çekti. Şuan ben Taehyung'un üzerindeydim.

"Sabahtan beri sana sesleniyorum duymuyor musun beni?!"

"Duymak istemiyorum!"

"Neden?"

"Neden mi? Okulda bana söylediklerini unuttun mu?!"

"Jungkook üzgünüm ben öyle demek istemedi-"

Bileğimi elinden kurtarıp tekrar oturur pozisyona geçtim ve camdan dışarıyı izlemeye devam ettim.

"Jungkook beni bi dinle lütfen"

"Gerek yok"

--
Hikaye güzel mi?