Hamile Kadın

Doktor

 Demek ben bir deliyim. Demek bana bir daha su vermeyecekler, kalem tutuşturmayacaklar elime. Kağıtlarımı saklayacaklar öyle mi? Ya fırçalarım, onlara ne olacak. Demek kesinleşti ha? Deliyim? Peki kafamdaki resimlere ne olacak doktorcuğum? Tam üç yüz elli sekiz manzara resmi. Onlara ne olacak doktorcuğum? Kapanacak mı üzerileri giydirdikleri bu elbiseyle? Tozlanacaklar. Tozlansınlar. Şarap gibi yıllanırlar da belki bir sahipleri çıkar. Ellerinden tutup bir simit bir ayran alırlar.

Tam altı yüz yirmi beş resim doktorcuğum. Hepsinin güneşi ayı belli, otları çayırları da pek süslü, değerli. Hepsi değerli. Birinde annem salıncakta uyuyor. Sahi doktorcuğum, annen nasıl? İyiler mi? Ben annemi hiç tanımadım doktorcuğum. Sabahları kalkıp yumurta kırmadı, akşamları önüme dumanı tüten bir tas yemek koymadı. O ilahilerini dinledi, zikirlerini çekti. Din karın doyuruyor mu doktorcuğum? İçimdeki ilahilere ne olacak? Onları da kesip alsınlar beynimle. Annemin mezarına bir çukur açsınlar, onları o çukura döksünler. Üzerilerini de bir yığın kağıtla kapatsınlar.

Birinde, göğünde parlak bir yıldız var. Alacakaranlık gecede en parlağı hep yıldızlar. Altında seyir halinde bir tren var. Yolcuları da pek boş, pek yorgunlar. Hiç yorulmaz mısın doktorcuğum, tam dört yüz on iki resim. Taşırken yorulursan dinlene dinlene taşı. Sabırla götür onları benden, incitmeden. Hepsi çocuklarım. İlk çocuğum mavi bir gökyüzüydü. Altında kırmızı kiremitten eviyle şahane görünürdü. Yeşil yapraklı, sıska gövdeli bir ağaç da hemen evin yanına ilişirdi. Güneş uzaktan, tepelerin ardından silinirdi. Bulutları yumruklarımla mora boyardım. Kanayan ellerimin üstlerinden akan kanla yemyeşil çimenlere kızıl çiçekler iliştirirdim. Tam yüz yirmi altı resim. Hangisinde gönlün varsa al, hepsi senin.

Şimdi demek ben o seyir halindeki trendeyim. Boş mu artık içim, kalmadı mı resimlerim? Gökyüzünde yıldız yok. Çimenler toprak, topraklar su rengi. Bulutlar gri, kiremit ev de uzakta. Sahi evin varmı doktorcuğum? Evim var mı?