Querencia | Hyunlix

'1'

Selamm
Fic çok fazla istendi hepinize çok teşekkür ederim😘
Smut olacak ama o kadar sert yapmayı düşünmüyorum sert yaparsam geçerim o kısımları
Ana ship: Hyunlix
Yan shipler: Minsung ve Jenlisa
Neyse hadi başlayalımm
______________________

Felix Pov

"Felix kalk hadi, kahvaltı hazır!"

Jisung'un sesini duyunca gözlerimi araladım. Dün gece iş yüzünden geç yatmıştık, fakat Jisung ona göre çok enerjikti bugün. Benim hala uykum olduğu için gözlerimi tekrar kapattım. Uyumaya hazırlanıyordum ki bir anda yatağımın hareket ettiğini hissettim. Gözlerimi araladım ve başımı yana çevirdim. Tabikide Jisung yanıma oturmuştu. Ona garipseyerek baktım. Çok mutlu görünüyordu

"Felix-ah~~ hadi kalk, mükemmel haberlerim var"

Jisung'a yandan bir bakış attım. Neden bahsediyor olabilirdi ki?

"Jisung neyden bahsediyorsun Allah aşkına"

Jisung hemen cevapladı

"Ablamız geldi!"

Hemen kalktım ve oturur pozisyona geldim. Jisung'a "Ne?" dermiş gibi bir bakış attım

"Evet geldi hatta yemeği bile o yaptı"

"Bende senin nasıl yemek yapabildiğine şaşırmıştım zaten"

"Ya!"

Jisung bana vurmaya çalışırken hemen ayağa kalktım ve ev içinde koşuşturmaya başladık. O sırada mutfağa geldik ve içeri girdiğimde telefon ile ilgilenen ablamı gördüm. Hemen duraksadım, tabi o sırada da Jisung bana çarptı. Lisa hiç bize bakmıyordu sadece telefonuna sırıtarak bakıyordu. En sonunda onları fark ettiğinde telefonunu kapattı ve tezgaha koydu. Ellerini açtı ve benim ona gelmemi bekledi. Bende tabikide hemen ona sarıldım. 2 yıldır ablamın yüzünü görmemiştim. Bir süre öyle sarılıp kaldık. Daha sonra ablam beni bıraktı ve bize yandan bakan Jisung'un yanına gitti. Ben ona "Ne yapıyorsun" dermiş gibi bakarken Lisa Jisung'un elini tuttu ve yanıma getirip beraber sarılmamızı sağladı. Hepimiz birbirimizi çok özlemiştik. 5 dakika kadar öyle durduktan sonra ayrıldık. Ablam konuşmayı başlattı

"Sizi özlemişim keretalar"

"Eskiden beraber yaptığımız şeyleri unutmadın herhalde abla"

Jisung bunu deyince hepimiz birden gülmeye başladık. Öyle böyle değil ama resmen gülme krizi geçiriyorduk. Eskiden yaptığımız yaramazlıkları hatırlayınca daha da çok gülüyorduk. En sonunda çalan kapı ile gülmeyi durdurduk

"Kim geldi ki bu saatte? Saat daha 8.30"

"NE?! Benim işim 9da başlıyor!"

"Doğru ya! Abla sen kapıya bak gazeteci gelmiştir bizim yemek yeyip gitmemiz lazım!"

Ablam hiçbir şey anlamamış gibi bize bakıyordu. Bizse çoktan kahvaltı masasına geçmiş kahvaltımızı ediyorduk. Eğer 15 dakika içinde çıkmazsak işe geç kalacaktık! İkimizde hızlı bir şekilde kahvaltımızı ettik ve hemen çıktık

"Kahretsin! Otobüsü kaçırmışız! Kesin geç kalacağız"

Sağa baktığımda gerçektende otobüsü kaçırmıştık. Uzun zaman sonra işe dönmüştüm, geç kalmak istemiyordum.
__________________

Evet, tahmin ettiğiniz gibi işe 30 dakika geç kalmıştım. Harika.

"Felix, ilk defa işe bu kadar geç kaldın"

"Neden geç kaldın?"

"Neredeydin bu zaman kadar?"

"Sevgilin ile mi buluştun yoksa?"