Özür Dilerim

6

Pov Yijun

Müdüre haber verdikten sonra Jisung un peşinden koştum.
Kendini berbat ötesi hissediyor olmalıydı.
Kendine zarar vermesinden korkuyordum. Yere düştüğünde bileğini görmüştüm. Ve emindim ki o an yine aynı şeyi yapmayı planlıyordu.

Tuvalete geldiğimde bütün kapıları tek tek açıp baktım.
En sonda olan kilitliydi.
Sakin kalmaya çalışıp seslendim
-Jisung. Orda mısın? Ben Yijun. Korkmana gerek yok. İyimisin diye bakmaya geldim. Bu arada hocanın haberi var. Bu ders derse girmesekte olur.

İçeriden ses gelmeyince telaşlandım.
Kapıya hafifçe vurdum.
-Jisung. Beni duyuyor musun?

Hafif bir hıçkırık duyunca rahatladım.

-Jisung. Şuanda nasıl hissettiğini çok iyi anlıyorum. İstersen aç kapıyı konuşalım.

İçerden gelen hıçkırık sesleri giderek arttı. Çok kötü ağlıyor olmalıydı

-Aynı şeyleri banada yaptılar Jisung. Bu konuda tek değilsin.

Tam o anda gözlerim doldu. Aklıma Minho nun beni tüm okulun ortasında küçük düşürdüğü an gelmişti.

-J-jisun-g

Sesim titredi. Gözyaşlarımı silip sesimi düzeltmek için hafif öksürdüm.

-Açıcak mısın?

Sesim yine titremişti.
Sırtımı duvara yaslayıp gözlerimi kapattım.
Bir süre sustuktan sonra belki sadece konuşmanın iyi gelebileceğini düşündüm.

-Biliyor musun, bende sürekli bileklerimi kesiyorum.

O an bütün anılar gözümün önünden bir film şeridi gibi geçti.

-İlk kez 11 yaşımdayken yapmıştım.
Kız kardeşimin cenazesindeydim.
Daha küçücük bir kızken intihar etmişti.
Öğretmeni tarafından defalarca kez tecavüze uğramıştı ama annemle babam dahil kimse ona inanmadı.
Aylarca bizi uyardı ama biz sürekli kulaklarımızı kapatmıştık.
Uzun bir süre kendine zarar verdi.
En sonunda da Han nehrine atlayarak intihar etti.
Ona inanan tek kişi bendim.
Okuldan gelip sürekli benim kucağımda ağlayarak uyurdu.
Onun için hiçbirşey yapamamıştım.
Tüm hayatım boyunca sırf bu yüzden hep kendimi suçladım.

İçerden gelen sesler durmuştu ancak şimdide ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
Dizlerim göğsüne gelecek şekilde çöküp dahada ağlamaya başladım.
O sırada Jisung tuvaletten çıkıp yanıma eğilmişti.
Ondan sonraki on dakika boyunca birbirimize sarılıp ağladık.

Bir süre sonra

Jisungla birlikte bahçede oturuyorduk.
Herkes hala dersteydi. Bahçeyi ilk kez böyle sakin görüyordum. Hava güneşliydi, bu yüzden çimene oturmuştuk.
Uzun bir süre hiçbirimiz birşey demedi. Sessizliği Jisung bozdu.
-Çizimlerin çok güzel
-E-eh şey- teşekkürler. Seninde sesin çok güzel. Geçen lavaboda şarkı söylerken duydum seni.
-Bu durumda canlı sesimi duyan ilk kişisin.

Dönüp Jisung a baktım.
Yere oturmuş bacalarını uzatmış bütün kuvveti ellerinin üzerine gelecek oturarak gökyüzüne bakıyordu.
Gözleri hala kıpkırmızıydı.
Gözaltlarındaki şişkinlik çok azda olsa azalmıştı ama hala mosmordu.
Dudakları çatlamış hafif kanıyordu.
Kumral saçları dağınıktı.
Yinede bu haliyle bile hala çok şirin duruyordu.
Özellikle tombik kırmızı yanaklarıyka tıpkı bir sincap gibiydi.
Ona bunu nasıl yaptıklarını hala anlamıyordum.
Bakışlarım yüzünden yavaşça boynuna, omzuna ordanda bileğine doğru kaydı.
Nazikçe bileğine dokundum.
Yaralar okadar çoktuki kabuk bağlamaktan bileği taş gibi olmuştu.
Jisungun bana baktığını farketmemle bakışlarım gözlerine doğru yükseldi.
O an sadece bir saniyeliğine gözgöze geldik ancak sanki saatlerce bakışmışız gibi hissettim.
Gözlerini ilk ayıran oydu.
Bir süre daha ona bakmaya devam ettim.
Çok güzel görünüyordu.

Merak etmeyin bu fic hala minsung😁
Ama napalim her hikayenin böyle birine ihtiyaci var

Bu arada bu hikaye zaten çok uzun zamandır yazmak istediğim bir hikayeydi ancak minsung şeklinde yamayı düşünmüyordum. Aklımda hala birsürü sahne var😭 Çoğu sahneyi fazla karamsar olduğu için eklemeyi düşünmüyorum ama biraz uzun bir fic olucak gibi. Kavuşmalarından sonrada birsürü olay olcak.
Bu arada maalesef yarin bölüm atamicam ama pazartesi 3 bölüm gelcek.🙃

Şuraya bir adet sincap bırakıp kaçıyom
Love youu<<<<<3