"yok bu Lina değil bunu ben doğurmuş olamam"suratındaki sinir ile
pişmanlığıyla konuşuyordu annesi
Lina'nın ağlaması daha da şiddetlendi ve sözde annesine dönerek "biliyor musun bazen bende inanamıyorum böyle bir Ailem olmasına, keşke... keşke ben sizin kızınız olmasaydım, yıllardır beni sevmenizi bekledim hep bi umut vardı içimde hep beni sevmeniz için çabaladım ama görüyorum ki hepsi boşunaymış...bu ailede benim yerim hiç bir zaman olmadı" koltuğa oturup iki elini başına koydu ve ağlamaya devam ediyordu, babası kolundan tutarak ayağa kaldırıp"boş yapıp yaptıklarını unutacağımı mı sandın he!"
Lina'nın canını acıtacak şekilde kolunu sıkıp konuşmaya devam etti"sen kimi kandırmaya çalışıyorsun ben yer miyim "
Bu sefer ses tonunu biraz azaltarak konuşmuştu babası, kolunu hızlı bir şekilde çekerek gözyaşlarını elinin tersiyle sildi Lina "sen kendini ne sanıyorsun ya bu evde olan biten her şeyden haberin olduğunu mu sanıyorsun bunlar seni öyle bir kandırıyor ki senin hiç bir şeyden haberin yok!"
"Ne saçmalıyorsun sen!"
"Ben saçmalamıyorum aç gözünü artık ablam her gün farklı bir erkekle takılıyor hemde her gece annem tabi onu idare ediyor yok ders çalışmaya gitti falan!"
Annesi Lina'nın üzerine yürüyerek"kes sesini bide utanmadan yalan konuşuyorsun "diyip tokat atmak için elini kaldırdı fakat Lina elini tutup vurmasını engellemişti "susmayacağım her şeyi anlatacağım " her şey kelimesini tekrar edip bu sefer bastırarak söyledi annesinin elini bırakıp ne olduğunu anlamaya çalışan sinirli babasına döndü
" baba bu karım dediğin kadın seni aldatıyor " babası şok içinde kalmış duyduklarını sindirmeye çalışıyordu,
Birazda olsa kendine gelmiş yavaş adımlarla karısının yanına ilerledi karısı başını kaldırıp kocası'nın hayal kırıklığı ile sinirli yüzüne bakmaya çalıştı
"Boşanıyoruz"gözlerinin içine bakarak dedi kocası
"Ne" diyebilmişti karısı şok içindeyidi herkes
"Duydun işte yarın işlemleri başlatıyorum he bu arada ben sadece oğluma yanıma alırım"
Karısı her ne kadar şok olsada aslında içten içe seviniyordu
" Peki madem öyle bende kızımı yanıma alırım"
"Bir dakika bir dakika kızlarımı demek istedin öyle değil mi "
Kocası önce hemen kabulenmesine şaşırmış sonra kızımı diyip yanına ısabella'yı çekmesine, peki ya Lina'ya ne olacak diye düşünmüştü içinden
"Bakmak zorunda değilim ben buna" sanki kızı değilmişcesine ve duygusuzça konuştu,
Lina'nın kalbi param parça olmuştu gözyaşlarını daha fazla tutamamış ağlmıştı sulu gözlerle anne ve babasına dönüp "nasıl ya şimdi siz gerçekten ö-öz kızınızı dışarı mı atıyorsunuz...
Kelimeler zor çıkıyordu ağzından fakat ikisinden de bir cevap alamadı kafasını annesine çevirip bir cevap beklediğini gösterdi "anne" dedi fakat yine cevap yoktu bu sefer Babasına dündü "baba" dedi babası kapıya doğru ilerleyip kapıyı açtı salondakiler anlamsız bakışlarla koridora ilerlediler Lina babasının kapıyı açtığını gördüğünde cevapı almıştı "peki anladım ben" diyip odasına gitti bir kaç parça kıyafetini topladı zaten çok kıyafeti yoktu , çantasını kapatıp eline aldı odadan çıktı, koridordaki ailesi hiçte üzgün gözükmüyorlardı aksine sonunda kurtulmuşuz dercesine bakıyorlardı kapıya geldiğinde arkasına dönüp bakmıştı Lina, içi paramparça olmuştu gözleri de ağlamaktan şişmişti.
Belki bu onları son görüşüydü...
