çocukluğundan itibaren sorunlu ve ailesi tarafından sevilmeyen bir çocuk, kendisini bilmediği bir evrende bulur.
Saat kulesinden kaçacak miydi, çıkışı bulabilecek peki saatin gizemi ile kayıp kızı bulacak mıydı.
Farklı rüyalara akıp farklı kişili...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4 gün öncesi
Ailemin kavgalarından bıkmıştım. Benim yüzümden kavga ettiklerini sanıyorlar benden kaynaklı bir durum yoktu.
Kendi eksikliklerini birbirine vuruyorlar her zaman. Onların eksikliği yüzünden ben böyle büyüdüm. Tek isteğim sevgi ve beni kabul etmeleri ama ben sanki onların hatalardan doğan bir çocuk oldum.
Haberlerde gördüğüm kız gibi kaybolmayı bile diledim. Kimsenin olmadığı bir yerde durmak sessizliği dinlemek ama ya o kızın ailesi kızlarını sevdiyse, bilemeyeceğim.
4 aydan bile kayıp olduğunu ebeveynleri acı içinde kızlarını bekleme arayışını seyrettim.
Odamdaki kapıyı baktım ya benim ebeveynlerim ben kaybolduğumda acı çekerler mi diye hayal kurmakta yetindim. Onlar mı bence benim yokluğumda, bir rahatlama doğacaklarını parmak basarım.
Dertlerimi anlattım, kendimden bahsetmedim.
Ben 29 yaşında sorunlu bir gencim adım ise dedemlerin koyduğu iki ismi sahibim ailem beni sevmemiş sanki çocukluğumda hep yalnız büyüdüm. Besleyip okuttular ama benle ilgilenme gibi niyetleri olmadı.
Adımı gelirsek namı değer Feyyaz Bartu Ateş.
Üniversite tekrarı okuyan sıradan, sorunlu bir çocuğum.
Her okul çıkışı sevdiğim yerleri gidip sakinleşmeye hatta kendimi dinlemeye gittiğim o yol üstünde bir saat mağazası vardı. Nedense bende saatleri düşkün bir merakım var. Bana ilginç geldikleri için mi yoksa kaderimde yazılmış saat merakı mı bilmiyorum ama her o mağazanın önünde geçtiğimde geri adım atıp saatlerin tik tak sesleri ,yelkovan ve akrebin ilerleyişi guguklu saatin hatta çalar saatin sesleri, bazı insanları rahatsız eder ama bana tüm sorunları unutturan, dünyayla bağlantımı kestiği bile oldu.
Telefonun çalma sesi , dalma mı yarıda kesen ailemin nerede kaldığımı soran aramaları gibi eve geldiğimde geç kaldığım için azarlamaları yüzünden, aklı dengemi kaybedip okulda sorunlu biri olarak görüldüm.
Bir dilek hakkım olsa kesinlikle bir daha o eve adım atmamak isterdim. Her şeyin başlangıcı o ev olurdu.
Son kez saatte bakıp bıkmış şekilde iç bırakıp o yol üzerinde eve doğru yürüdüm.
🧭
Onun için son kez kavga edişleri olacaktı. Akşam civarı hiçbir şey almayı düşünmedi tek bir notla veda ediyordu onu suçlayan sevmemiş ailesine ' Hiçbir şey için teşekkürüm yok ama bana minnet duyacaksınız çünkü hayatınızdan çıkıyorum - F.Bartu Ateş - ' ailesine son sözlerini bir kağıta yazmış masanın üstüne bırakıp kapıdan duyulmayacak kadar içerden televizyon izleyen ailesine baktı o kadar dalmış ki ilk defa bu kadar sessiz olduklarını görmüştü o da her akşamları sessiz geçen günlerdi.
