çocukluğundan itibaren sorunlu ve ailesi tarafından sevilmeyen bir çocuk, kendisini bilmediği bir evrende bulur.
Saat kulesinden kaçacak miydi, çıkışı bulabilecek peki saatin gizemi ile kayıp kızı bulacak mıydı.
Farklı rüyalara akıp farklı kişili...
( Aşırı uzun bölüm ve soruları yanıtlamayı beğenmeyi unutmayın)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eskiden bir neşesi olan bu şehirde bir şeyler değişmişti. Renklerin canlılığı yoktu çiçek gibi solup gitti. Eski neşesi kalmamıştı insanlar sessiz sessiz birbirini anlayıp konuşurlar. Saatin tiz sesi kesilmişti. Dükkanların evlerin ışıkları siyah beyaz bir eski film gibiydi.
Sesler sessizliğe gömüldü.
Bir terslik vardı bu rüyayı gören kişinin başında ne geçmiş olabilir, rüya bu kadar karamsara dönüştü ?
Kızın dediğine geldim kendimi boşluğa bıraktığımda içimden ruhum çekildiğini hissettim ama kendi cansız bedenimi baktığımda ruhum özgürlüğe kavuştu. Cebime attığında hala saati hissettim.
Rüyada isem o zaman ruh formumu bedene dönüştürebilir miyim diye düşünürken bir bakmışım ayaklarım yerdeydi. Kendi bedenimle çıkamadığım kapılardan bu formda kapıdan çıkabilecek miyim diye kapı kolunu tutup kendimi hazırladım. Açılmasa biliyordum deyip bir çıkış yolunu aramaya düşünecektim ki kapıdan klik sesini duydum.
" Kızın söylediği doğruymuş ruh formunda çıkış yapabiliyorum" ne göreceğimi bilmiyordum içimde korku her zaman duruyordu.
Gözlerimi yumdum, kapıyı kendime doğru çekip bir adım attığında sessizlik.
Gözlerimi açtığımda bir adım dışarıya adım attığımda karşımda sessizliğin hakim olduğu bir şehirde olduğumu, daha da yürüdükçe saat kulesinin kapısının arkamdan kapanıp kayboldu.
Sokaklarda insanlar yürüyor, arabalar geçiyordu ama hiç ses yoktu. Sessiz kalabalığın arasında yürürken etrafımda her şey siyah beyaz film sahnesi gibi görünüyor.
Biraz daha kaldırımlarda ilerlediğinde tek renkli olan ben miyim diye düşündüm, bana tip tip bakıyorlardı.
Giysilerimi bir bakış attığımda, buralı gibi ama daha renkli bir kişiliğim yüzünden baktıkları anlamıştım.
Sessizliğin içinde renksiz soyutlanmış kafelerin içinde masalarda oturan insanların hiç neşesi yoktu. Acaba bu rüya benim rüyam olabilir miydi diye düşündüm.
Sessiz, renksiz kafenin içine oturmuş
kitap okuyorlar renksiz siyah beyaz elbiseleri bakarak alışveriş yapıyorlar ve sürekli aynı dizi kıyafetle nasıl birbirini tanıdıkları emin değilim.
Nasıl manavda aynı renkte meyveleri alıp seçiyorlar kafam almıyordu.
Bir manavın önünde durmuş elma hangisi diye bakınırken, biri beni dürttü. Konuşmadan anlaşmak mı, ben buralı bile değilim nasıl anlatacağım, ne almak istediğimi. Hayal ederek olur mu renksiz bir elma düşündüm adam ne aradığımı görmüş gibi bir elmayı bana uzattı.
