Doctor | Hyunho

0.6

---

'Olaylardan 9 yıl öncesi'

"Hadi ama Know fazla korkaksın."

"Benden adam öldürmemi istiyorsun Hyun! Kolay mı sence"

"Ne kadar masumsun. Annene hiç çekmemişsin." Dedi annemi gösterirken.

"B-ben sadece..."

"Sadece?"

"İnsanlara kıyamıyorum Hyun..."

"Yani?"

"Yapamam işte!"

"Ahh ne korkaksın ver şunu" diyip silahi elimden çekti tek hamleyle sandalyeye bağlanmış adamı vurdu.

Gerçekten korkunç bir şey ben insanları öldüremem zaten...doktor olmak istiyorum. Bunu anneme söylediğimde cesaretlendirdi. Hyun benim mafyanın başına bile geçmemi ister ama asla yapamam ben bunu.

Hyun saçlarını önünden aldı. Silahı yere attı.

"Bayan Yunhee adamların hepsini öldürdük sanırım"

"Tamam Hyuncum ben temizlikçileri çağırayım" Diyip telefonunu açtı annem.

Hyun'a döndüm o gercekten mükemmeldi. Yüzü vücudu her şeyi.

"Ne bakıyorsun öyle?"

Kahretsin gözüm dalmış.

"Hiiç"

"Pekala... Yiyecek bir şeyler ister misin?"

"Yani olabilir"

"Peki sanada getireceğim" diyip gitti. Anneme döndüm yanına gittim.

"Vay be yorucu gündü!"

"Anne"

"Efendim canım"

"İçimde kötü bir his var"

"Hmm neden acaba bitanem yoruldun mu yoksa?"

"Hayır ama çok kötü şeyler olucak gibi hissediyorum"

Saçımı karıştırıp anlımdan öptü.

"Hiç bir şey olmayacak canım kötü düşünme"

"Peki annem" diyerek sarıldım. Evet 16 yaşındayım ama anneme fazlaca düşkünüm sanırım. Annemle sarılırken bana bir şeyler anlatıyordu gülüyordu.

Bir anda silah sesi geldi ne olduğunu anlamadım ilk başta, sonra annemin sesi bir anda kesildi. O... vuruldu mu?

Elimde bir sıvı hissetmemle elime baktım. Kan... hayır olamaz!

"A-anne? ANNE!!"

Hyun ve diğerleri koşarak yanımıza geldi. Annem yere düşmüştüne yapacağımı bilmiyordum.

"NOLUYOR!?"

"Anne! Ne yapacağım doktor değilim ben!!"

Bir anda kapı açıldı. En önde babam arkasında yüzlerce adam...

"Selam çocuklar" diyerek yanımıza yaklaştı

"Oww kıyamam lideriniz mi öldü!"

"BABA! O SENİN KARIN!!"

"Benim artık bir karım yok. Onu bizim iş birliğini altüst etmeden önce düşünecekti!"

Adamlar bize yaklaşmaya başladı hiç savunacak bir şeyimiz yoktu elimizde.

"Çocukları bırakın kendi hallerinde kalsınlar. Minhoyu alın gidiyoruz."

"HAYIR GELMEK İSTEMİYORUM!!!"

"Sana isteyip istemediğini sormadım velet"

Adamlardan kurtulmaya çalışıyordum. Bir anda silah çektiler.

"HYUN! ÇOCUKLAR LÜTFEN YARDIM EDİN"

Hyun kurtulmaya çalışıyordu

"KURTULAMIYORUM!"

Hyun sakince nefes verdi.

"Sen git elbet seni kurtaracağız! Yoksa senide bizide öldürecekler..."

Hyun haklıydı. Direnmek hiç bir şey değiştirmeyecekti. Kendimi bıraktım ve son kez çocuklara baktım. Umarım beni kurtarırlar...

---
Zamanlar karışmasın diye 2 bölüm halinde yaptımm yazdığım bir kitap vardı belki onu yayınlarim bilmiyorum ama diğer bölüm biter bitmez atacağımmm.