Eğer hikayeyi beğendiyseniz oy vermeyi unutmayın😊 iyi okumalar ❤️
Herkesin Dünya üzerinde korktuğu çok şey vardır. Bazılarımız karanlıktan, bazılarımız kırmızı ışıktan, bazılarımız bir renkten, bazılarımız insanlardan korkarız. Bunlardan korkmamızın sebebi ise geçmişte yaşadığımız travma olur genelde. Evet bende karanlıktan korkuyorum. Biliyorum biraz klişe ama anlattığımız anılarımız bu klişeliği bozuyor ve insanlar 'sen ne yaşamışsın ya tüh çok yazık olmuş' derler. Artık bir süre sonra bu lafların bir anlamı kalmıyor.
Bende küçüklüğümde yaşadığım bir olaydan beri karanlıktan çok korkarım. Ne zaman karanlık olsa yine Babam gelecek diye ödüm kopar. Bu yüzden ışıkları hep açık bırakırım. Ne garip ki annem de o olaydan sonra ışıkları açmama birşey demiyor. O da biliyor eskiden babamdan çektiklerini. Daha 7 yaşındaydım doğum günümdü ve o sıralar zengin olduğum için kimse benimle arkadaş olmuyordu. Çok saçma insanları maddi durumlarına göre ayırmak. Her insan insandır. (Burda ne dedim bende anlamadım sjssjjs)
Doğum günümü kutlamayı çok severdim. Ailem de ayrımcılık olmasın diye kardeşim gibi benimde doğum günümü kutlarlardı. O gün 7 yaşında ki çocuk hevesiyle akşam babamın şirketten gelmesini bekliyorduk. Tabi küçükken ailem ile aram daha iyiydi. O akşam elektrikler gitmişti. Bizde bir an önce babamın gelmesini bekliyorduk. Kapı çaldığı an annem hemen aşağı indi kapıyı açmaya bir süre sonra annemin çığlık sesi geldi. Ben ve Ayşen hızlı ve minik adımlar ile aşağı indik, salona girdiğimizde annem yerde yatıyor Babam onu kemer ile dövüyor ya da tekme atıyordu. Hayatta Babam anneme böyle yapmazdı ama o akşam Babam içip gelmiş meğersem.
Ayşen hızla annemin yanına çöküp ona sarılıp ağlamaya başladı. Ben ise babamın anneme vurmasına daha da izin veremezdim. Babamın yanına gittim ve ona yumruk atmaya başladım. Evet küçücük çocuk o minik elleri ile babasına vurmaya çalıştı. Artık son yumruğum babamın kolunu nasıl acıtmışsa Babam anneme vurmayı bırakıp beni kolumdan tutup buz gibi kar havası olan bahçeye çıktı. Korumalar şaşkınlık ile bize bakarken Babam beni itti. Yere düştüm ama hâla babama sinirli gözler ile bakıp vurmaya çalışıyordum. Dışarıda sadece beyaz kar taneleri belli oluyordu, heryer kapkaranlıktı.
Babam bir eli ile kemeri boğazıma doladı, diğer eliyle ise saçımı sertçe çekti. Ben acılar içinde haykırırken korumalar sadece bizi izliyordu. Eni sonunda nefesim kesildi. Ve sonrasında bayılmışım zaten. Her gece ya elektrik giderse ne yapacağım diye korkudan zar zor uyuyordum hâla da öyle. Karanlık olunca nefesim tekrardan kesiliyormuş gibi hissediyorum ve saç diplerim acımaya başlıyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KELEPÇE ⛓️
Fiksi Umum"Sadece sana güvenmek istemiştim, ve güvendim de ama sen beni katil gösterip, hayat boyunca hiç eline kan bulaşmamış birinin ellerine kelepçe takıyorsun. neden?" Dedim gözyaşlarım bir yağmur kadar hızlı akarken. O ise benim bir deniz, bir ırmak kada...
