KARMA KARIŞIK

8.BÖLÜM

Merhabalarrr..

Özleştik birazcık🙃
Yeni bölüm geldiiğ.🥀

Medya: Emir Özdemir..

Keyifli Okumalar:))

🌟

~ 5 gün sonra ~

" Öyle işte Ela , az daha boğuluyordu kuzucuğum , ama tabiki hemen çıkarttım " . dedim ağzımı hoparlöre dayayarak . " Çok üzüldüm tatlım, veterinere götürdünüzmü bari . " dedi gerçekten üzgün çıkan sesiyle . " Evet , Kaan abimle gittik. O muayene etti zaten bi sıkıntı yok " dedim gülümseyerek.

Şu anda Ela ile konuşuyordum . Geçen beş günde çok yakın arkadaş olmuştuk , her gün konuşuyor , bütün sırlarımızı paylaşıyorduk. Şimdi ise beni ağlamaktan bitap düşürecek bir konuyu konuşuyorduk. Dün ben ve Ege havuzda yüzerken , Duman havuza düşmüştü . Biz o sırada Ege ile havuzda nefes tutma yarışı yapıyorduk . Annemin çığlığı havuzun altından bile duyuluyordu , havuzun başına gelmiş ellerini havuza sokmuş çıkarmaya çalışıyordu. Dipten çıktığımda , öyle bir çığlık atmıştımki , hayatım boyunca benden böyle bir ses duyulmamıştı . O an yüzücülük hayatım boyunca yaptığım en hızlı yüzüşümü yapıp duman'ı çıkarmıştım . Zayıf sesiyle miyavlıyordu .

Kaan abime öyle bir seslenmiştimki annemle , Ege yüzünü buruşturmuştu . Kaan abim geldiğinde annem beni uzaklaştırmıştı , ama hıçkıra hıçkıra ağlıyordum . Abim duman'ın karnına hafif baskı yapıyor eğer su yuttuysa çıkarmaya çalışıyordu . Sonra bişey olmadığını söylemeye çalışıyordu ama ben kucağımda duman ile onu dinlemeden ağlamaya devam ediyordum. O anda anlamıştım ,dumanın benim hayatımdaki yerini , o benim kalbimde ki dört odacıktan biriydi . Ben yaşadığım sürece , kalbim var olduğu sürece benimle olacaktı .

" Kanka , annem çağırıyor beni. Akşam yine araşırız olurmu . Öptüm "
Ela'nın sesiyle kendime gelip , ona veda ettim ve telefonu kapattım. Telefonu kapattığım an gözlerim , yatağında yatan duman'a kaydı . Çok masum uyuyordu . Yerimden kalpıp yanına eğildim tüylerini okşadım yavaşça . Ona bişey olma ihtimali beni mahvediyordu .

Kapı çaldı ve abimin kafası görüş alanıma girdi . " Girebilir miyim? "
diye sordu . Gülümseyerek başımı salladım . Kapıyı sessizce kapatıp yanıma çömeldi ve oturdu . Elleri saçlarımı buldu hemen , " Nasılsın , güzelim " saçlarımdaki elini tuttum ve okşadım . " İyiyim abicim , sadece çok endişelendim . " Dedim kısık sesimle .
Elimi tuttu sıkıca " Anlıyorum seni, ama endişelenecek bir şey yok , o çok iyi " gülümsedim , saçıma bir öpücük bıraktı .

" Sen asıl kendinden bahset biraz , daha iyisin değil mi ? Unuttun o günü" dedi . O günü hala unutamamıştım . Beni kurtaran çocuk yani Arda ismini söyledikten sonra gitmişti , onu bidaha hiç görmemiştim . Bense daha fazla orada kalmamak için , hemen Kaan abimi arayıp , konum atmıştım . Beş dakika dolmadan gelmişti , beni öyle görünce çok endişelenmişti . Ona her şeyi anlatmıştım , sinirden dört köşe olmuştu , onu sakinleştirene kadar canım çıkmıştı ama sonunda sakinleşmişti . Bunların aramızda kalmasını istemiştim, oda beni haklı bularak kimseye bir şey söylememişti . Evdekilerede , beraber gezdiğimize dair bir kaç yalan uydurmuştu .

O gece hiç yanımdan ayrılmamıştı , benimle beraber kalmıştı , onu reddetmemiştim çünkü benimde buna çok ihtiyacım vardı . Gamzeli çocuk aklımdan çıkmamıştı . Evet ona kendimce bu lakabı vermiştim . Ona hâlâ minnet doluydum . O beni kurtarmasaydı ben aylarca hatta yıllarca o günün etkisinden çıkamazdım ama o günün sabahı hiç bir şey umurumda olmadı . Çünkü ben kurtarılmıştım.Biz kurtarılmıştık, ben ve acı dolu geçmişim..