A martyr admirer

Prologue

PROLOGUE

I'm the girl who only wanted is to be loved by someone who doesn't know i am exist, who doesn't know i have feeling for him.

I love him since the first day we meet, my feeling for him is not a puppy love, i know what i feel for him is actually a true love.

I want him, i want to be with him forever, i want him to be mine, i want him so bad to the point that i can be his martyr admirer.

"Hoy! Gag, ano ba iniisip mo diyan?" napabalik ako sa realidad ng makinig ko ang boses ng kaibigan ko na ngayon ay halos magusumot na ang nuo sa sobrang kunot.

"H-Ha? Ano nga ulit 'yon?" wala sa wesyo kong tanong, bahagya pa siyang napailing-iling at nagsalita. "Ang sabi ko, dumaan 'yong cold mong crushiecake" saad niya.

Napapikit-pikit naman ako habang pinaprocess sa utak ko ang sinabi niya.

"Dumaan?" hindi mo makapaniwalang tanong sa kaniya, hindi ko alam bakit ako nagkakaganito kapag patungkol sa kaniya ang pinag-uusapan.

May heart beating so fast 'yong tipong gusto ng lumabas sa dibdib ko, even when i hear his name, parang gusto ko ng magwala sa sobrang kilig or balisa.

Gusto ko siyang makita araw-araw, gusto ko siyang nasa paningin ko lang buong araw.

"Oo, te! Hindi ko nga alam sayo bakit ba patay na patay ka sa lalaking 'yon? Pagkakaalam ko daig pa non ang yelo sa sobrang lamig ah!" pagrereklamo niya kaya walang pasabi ko siyang binatukan na kinadaig niya.

"Aray naman! Ano ba? Bakit ba napaka sensitive mo pag dating sa kaniya, tsk. Di nga niya alam na nag eexist ka sa mundong ibaba—oh! Tama na, masakit na, ayaw kona, tatahimik na ako." saad niya ng akmang babatukan ko uli siya.

Grabe siya!

Sa dami-dami ng magiging kaibigan ko bakit 'to bang halos walang preno ang bibig kong magsalita pero laging may point ang sinasabi.

"Pero seryoso nga, ano ba nakita mo sa lalaking 'yon aside from gwapo at cold na parang yelo kong umasta?" tanong niya sa akin, bahagya naman akong napatigil at matiim natumingin sa kaniya.

Pinag-iisipan ko kong ano isasagot ko sa tanong niya pero isa lang ang alam ko.

"Mabait." maiksi kong saad, kita ko naman kong paano niya mabitawan ang hawak niyang spoon na nakagawa ng hindi kalakasang ingay dahil sa nalaglag 'to sa pinggan niya.

Andito kasi kami sa cafeteria kumakain dahil break time ngayon.

"Mabait? Are you blind or what? Tsk. May mabait bang cold ha!?" hindi makapaniwalang tanong niya sa akin.

Bakit ba gulat na gulat siya sa tanong ko ha? Tatanong-tanong tapos di naman maniniwala, tsk.

"Hmm." i said with no hesitation.

Bahagya akong napasilip sa kabilang table sa hindi kalayuan sa pwesto namin, tatlong table lang ang pagitan bago sa table nila kaya tanaw ko sila.

Nakatalikod 'to sa direksyon namin at tanging ang likod lang niya ang nakikita ko, kahit ang likod niya lang ang makita ko ang lakas parin ng impact sa akin.

Hindi ko alam kong obsession na 'to or sadyang gusto ko lang siya, normal lang naman siguro na magkagusto sa isang tao na ni kahit paglakad niya memoryado mo diba?

"So ayan, your freaking habit admiring him from afar, alam mo? Instead of wasting your time to someone na ni tingnan ka ay hindi manlang magawa why don't you focusing on someone na halos ibuhos na lahat ng effort mapansin mo lang" sarkastik niyang saad, gulat naman akong napatingin sa kaniya dahil malakas ang pagkakasabi niya kaya bahagyang napatingin 'yong mga studyante sa gawi namin maging ang ibang mga tropa niya.

Nahihiya naman akong lumihis ng tingin at inis na binalingan 'tong impukritang 'to.

"Shut up will you? Ang lakas-lakas ng boses mo." inis kong saad at pinanlakihan siya ng mata ngunit para lang siyang bingi na walang naririnig sa mga sinabi ko at nagpatuloy lang sa pagkain.

Kainis talaga ang babaeng 'to sarap kutosan ng paulit-ulit kong hindi lang kita kaibigan baka nakahandusay kana sa malamig na semento.

Joke.

"Tsk, eat your food bago pa mag time, bilisan mona pati kumain dahil matatapos na ako pero 'yang pagkain mo halos wala pang bawas, tsk." saad niya.

Napailing-iling nalang ako at hindi na siya sinagot at kumain nalang gaya ng sinabi niya.

Pasulyap-sulyap pa ako habang kumakain sa gawi nila, kita ko kong gaano kasasaya ang mga mukha nila siguro nakakatawa 'yong pinag-uusapan nila.

Kita ko rin kong paano tumaas baba ang balikat niya dahil sa pagtawa.

Hindi ko alam kong paano na hahandle minsan ng mga friends niya 'yong coldness ng taong 'yon, maybe hindi siya cold sa mga friends niya baka cold lang talaga siya sa mga hindi niya kilala.

Or baka naman he doesn't want to socialize sa mga hindi niya kilala kaya cold siya.

Siguro nga, pero kahit ganon gusto ko parin siya, i still admiring him kahit maging cold siya sa paningin ko.

Alam kong mabait siya hindi lang niya pinapakita sa ibang tao, siguro mabait siya sa mga kaibigan niya.

I still like you even though you don't like me, i still like you even though you don't know i exist, and i always like you even though your the only cold and numb person in the universe.